De balans | Verhalenverteller Annick Ruyts

Wat zijn uw belangrijkste activa?

'Ik ben gezegend met een soort optimisme, wat maakt dat ik tamelijk veerkrachtig ben. In tegenslagen kan ik diep gaan, maar ik weet altijd: ik kom dit te boven. Voorts hou ik enorm van taal. Ik lees en schrijf veel en door de jaren communiceer ik steeds helderder. Materieel heb ik veel. Een appartement in Brussel en een huis in de Ardennen, bijvoorbeeld. Ook die zorgen voor balans. Als Brussel te heftig wordt, ga ik op mijn heuvel zitten. Ben ik daarop uitgekeken, dan keer ik terug naar de bruisende stad.'

Wie heeft in u geïnvesteerd?

'Mijn partner heeft me veel geleerd. We zijn tegenpolen. Ik ben nogal een hevige, hij is diegene die me zei: 'Choose your battles.' Vroeger ging ik constant als een donquichot tekeer, waardoor ik met mezelf in de knoop geraakte - een knoop die hij ontwarde. Voorts heb ik veel kansen gekregen. Al heb ik ze ook zelf gecreëerd, denk ik. In die 33 jaar bij de VRT waren er altijd mensen die de juiste aspecten van mijn talent ontwaarden. Wim Vanseveren zei ooit: 'Je bent een slechte presentatrice, maar een supergoede reporter.' Ook Reinhilde Weyns en - toen de dieren nog spraken en 'Man bijt hond' nog 'Afrit 9' heette - Fred Janssen gaven me bevestiging.'

Investeert u in anderen?

'Ik heb veel geïnvesteerd in vriendschappen, mijn kinderen en mijn man. Ook als tijd, liefde en aandacht schaars zijn, weet ik waar mijn prioriteiten liggen. Maar ik heb ook in mezelf geïnvesteerd. Ik denk nooit: ik weet het al. Ik ben open en nieuwsgierig, en blijf bijleren. Zo ga je niet dood.'

Wat was uw kwantumsprong?

'Het moederschap bracht tegelijk een onwaarschijnlijke verantwoordelijkheid en onvoorwaardelijke liefde met zich. Dat heeft me verrijkt. Qua werk heb ik me 33 jaar lang als in een speeltuin gevoeld. Het ontslag betekende: opnieuw beginnen. Mijn identiteit werd weggevaagd. Ik identificeerde me zo hard met de job dat ik me afvroeg wat nog overbleef. Het rouwproces heb ik bewust doorleefd. Ik had het geluk dat ik gauw werd gevraagd voor schrijfopdrachten en besloot ook het boek te schrijven. Dat laatste werkte helend, maar ook confronterend. Het afscheid creëren, of een nieuw begin, ging ook gepaard met ritueeltjes zoals een tatoeage en kintsugi, de Japanse kunstvorm waarbij je dingen kapotgooit en weer aan elkaar lijmt met goudkleurige lak.'

Wie zit in uw raad van bestuur?

'Ik ben nogal een plantrekker. Ik ben heel jong mijn vader verloren en ben vooral op eigen kracht ergens geraakt. In privékring toets ik wel dingen af. En nu mijn kinderen volwassen zijn, vind ik het boeiend om met hen van gedachten te wisselen. Annelies Dyck, een jonge freelancejournaliste, heeft me aanbevolen bij Libelle. Zij is een lichtpunt. Na mijn ontslag voelde ik me onzichtbaar, zij heeft me gezien. Mensen met werk begrijpen niet wat het is om zonder te zitten, en wat er wegvalt: je structuur, je omgeving, de zingeving. Ook de statusval was best moeilijk: ik vond het fijn te zeggen dat ik eindredacteur was bij 'Alleen Elvis blijft bestaan'.'

Gaat u soms in het rood?

'Als er echt financiële schaarste is, zal ik eerder de riem strak aantrekken dan in het rood te gaan. Die voorzichtigheid heeft met de vroege dood van mijn vader te maken. Mentaal ga ik continu in het rood. Ik ben perfectionistisch, of in elk geval een controlefreak, waardoor het werk nooit stopt. En ik heb insomnia. De trigger was een huis met een gruwelijke bouwovertreding dat ik ooit kocht. Toen heb ik drie maanden niet geslapen. Ik heb ook twaalf jaar lang de wereld rondgereisd, waardoor ik vaak jetlags had. Toen ik 'De slapelozen' maakte, bracht een expert me veel inzichten bij. Dat hielp, maar sinds het ontslag is het weer veel rommeliger.'

Is uw balans in evenwicht?  

'Ja en nee. Er is nieuw leven, als freelancer. Ik schrijf voor Libelle, er staan nog twee boeken op de planning, ik doe communicatie en copywriting voor Vooruit in Brussel, ik modereer en geef auteurslezingen. Maar ik ben ook nog mijn trauma aan het verwerken, waardoor ik sneller moe ben.'

Wat wilt u nog realiseren in het leven?

'Ik heb altijd al grappend gezegd dat ik op mijn zestigste waardig ouder worden zou promoten. Ik verwachtte toen niet dat ik op de arbeidsmarkt zou komen, waar agisme echt een ding is. Ik wil daarin mijn stem laten horen. Voorts mik ik op kleine dromen: een goede oma zijn, me met liefde omringen en keramiekjes maken in mijn studio. Soms ben je beter af met tevredenheid dan met grote dromen.'