De balans van Lidewij Nuitten, maker ‘De maagdenclub’: ‘Ook passanten geven goeie raad’

Wat zijn uw belangrijkste activa?

‘Ik ben niet heel nostalgisch of sentimenteel, maar er zijn voorwerpen uit mijn jeugd die ik niet wil verliezen. Ik denk aan een cassette van Wim Mertens, die me terugslingert naar de momenten op de achterbank van onze auto. De nummers staan ook op Spotify, maar het gekraak en het geruis horen erbij.’

‘Vorig jaar kocht ik een appartement. Door niet meer te huren dacht ik me vrijer te voelen. Maar dat er nu écht niets stuk mag, omdat ik er zoveel geld voor betaalde, is haast een beperking. Dat heb je met alles wat nieuw is en het mindert, maar toch: ik vind het spijtig dat ik er zo veel belang aan hecht.’

‘Immaterieel heb ik de neiging de mensen dicht bij mij te noemen, al is het bizar hen als bezit te zien. Zelfs je kinderen zijn nooit van jou. Professioneel zijn mijn camera en buikgevoel mijn belangrijkste werkmiddelen. De beste tv-programma’s bedacht ik niet door met anderen rond de tafel te zitten nadenken. Ze kwamen in me op, ik begon eraan, klaar.’

Wie heeft echt in u geïnvesteerd?

‘Mijn ouders staan altijd klaar om me te steunen zonder zich te moeien. Bij VRT heb ik van de zogenaamde moordende concurrentie in de media nooit iets ervaren. Toen ik op m’n twintigste met ‘Iedereen beroemd’ begon, gaf Henk De Corte me vertrouwen. Nu is Leentje Lybaert al jaren mijn eindredacteur. Zij is ook een coach die me mentaal ondersteunt.’

‘Het gevoel altijd bij mensen in het krijt te staan, wil ik wel kwijt. Ik kon dat over alles hebben. Bij iedereen die zich blootgaf voor een reportage, dacht ik: ‘Ik moet absoluut nog eens langs om te tonen dat ik niet alleen voor de televisie interesse heb.’ Stilaan denk ik: ‘Ook zij werken mee, omdat ze er iets aan hebben. Misschien is dat genoeg.’’

Investeert u in anderen?

‘Dat denk ik wel, door te geven wat ik kan. Maar ik probeer niet langer voortdurend de Moeder Teresa te spelen en iedereen gelukkig te willen maken. Vroeger had ik de neiging alles te willen oplossen voor anderen. Dat heeft nooit vruchten afgeworpen.’

Wat was uw kwantumsprong?

‘Groei gaat altijd gestaag, maar met ‘De maagdenclub’ heb ik voor het eerst het gevoel dat ik niet wakker lig van wat mensen ervan vinden - of toch minder. Ik heb het programma gemaakt en ben trots, no matter what. Voor mezelf is dat een grote sprong. Het is vreemd, maar de dood van Sinéad O’Connor heeft daar een rol in gespeeld. Ik kende haar alleen van haar wereldhit, maar ben me in haar levensverhaal gaan verdiepen. Dat raakte me en ik heb er veel uit geleerd over bekend zijn, met name dat het zo hol is als wat. Mediaplastic. Ik wist dat al, maar op een of andere manier hechtte ik er veel waarde aan. Nu dat besef in mijn systeem is gedrongen, ervaar ik rust.’

Wie zit in uw raad van bestuur?

‘Mijn vriendin. We zitten vrij gelijkaardig in elkaar. En Els Coenen, een vriendin van mijn moeder die ook de mijne is geworden, is een soort mental coach. Maar goede raad kan ook van toevallige passanten komen. Toen ik jaren geleden in een parkje met een boek op een bank zat, riep een passerende jogger ineens: ‘Il ne faut pas lire, il faut écrire.’ Wat een advies! Toen ik me onlangs op alle gebieden keislecht voelde, raadde mijn dokter me overigens aan af en toe gewoon in zo’n park te gaan zitten kijken naar het leven.’

Hebt u al mensen afgeschreven?

‘Ja. Ik leer steeds beter om niet meer uit beleefdheid te investeren in mensen die niets bijdragen aan mijn leven, en hen te schrappen. Als een relatie fout gaat, maken we het uit en is het gedaan. Bij vriendschappen die doodbloeden, doen we dat eigenlijk nooit: dat lijkt te grof. Terwijl het me net gezond lijkt ook vriendschappen actief te beëindigen. Dan komt er ook ruimte voor iets nieuws. Nu niet, omdat er steeds mensen bijkomen. We zien afschrijven als iets zeer negatiefs, zoals alles wat eindig is. Dat hoeft het niet te zijn. Steeds meer zie ik ook de dood als iets positiefs. Stel je eens voor dat je eeuwig leeft. Ik heb geen suïcideplannen, maar ik vind het ook niet erg meer dat ik later dood zal zijn. Ik zal het ook niet weten, natuurlijk.’

Staat er winst of verlies op uw balans?

‘Zonder arrogant te willen klinken: alleen winst. Ze zit in het steeds meer mezelf worden - daar moet je dertig jaar jezelf voor zijn geweest. Ik bedoel daarmee dat ik me almaar beter ontdoe van blokkades en mechanismes waardoor ik mezelf onbewust anders voordoe, niet wil afgaan of mensen niet tegen de borst wil stuiten. Als het leven een computerspel zou zijn, ben ik voluit levels aan het binnenhalen.’