Wanneer Rigoletto zijn stem verliest

Tom Goossens maakte de voorbije jaren met het gezelschap DeSchonecompagnie drie inventieve, grappige en muzikaal hoogstaande bewerkingen van drie Mozart-opera's. Theater op een bedje van opera.

Maandag ging op Theater aan Zee de nieuwste productie in wereldpremière: 'Rigoletto' naar Giuseppe Verdi. De setting in openlucht was perfect. Je waande je bijna in de 17de eeuw, toen ook buiten werd gespeeld, zonder een echt podium en met een minimum aan attributen.

'Rigoletto' vertelt het verhaal van de nar die zijn dochter beschermt tegen de avances van de hertog van Mantua, maar uiteindelijk zijn dochter de dood injaagt. Tragiek en komedie in één stuk gevangen.

Verdi componeerde er fantastische muziek voor. Wie kent niet 'La Donna è mobilie'? Het is net die muziek die teleurstelt in de nieuwe productie. Of beter gezegd: de zang, want de pianoversie van Wouter Deltour is steengoed. De adaptatie is een creatie voor twee operazangers (Lars Corijn en Esther Kouwenhoven) en drie acteurs. Ook de acteurs zingen.

Daar loopt het helaas fout. Stefaan Degand (Rigoletto), Tom Goossens zelf en Karlijn Sileghem doen hun best, maar als je geen geoefende operazanger bent, klinken aria's vaak pijnlijk. Je kan je oren moeilijk sluiten voor niet zo juist gezongen noten of een wat haperende stem. Het oogt sympathiek en moedig, maar het haalt de voorstelling, die verder met genoeg humor als een trein door de avond dendert, naar beneden.

Zeker als je als zingende acteur moet opboksen tegen de ontroerende en zo zuivere stem van sopraan Esther Kouwenhoven als de dochter van Rigoletto. Je werd bijna kwaad op Degand dat hij zijn dochter niet beter beschermd had. Ze mocht nooit doodgaan.