De zware erfenis van een glorieus verleden

Krimpen. Daar weten ze bij Agfa-Gevaert alles van. Van de 3,3 miljard jaaromzet in 2005 bleef er vorig jaar nog 2,6 miljard over. Geen wonder dat CEO Christian Reinaudo in 2015 eindelijk eens die jarenlange krimp een halt wil toeroepen. Logisch: elk bedrijf dat jaar na jaar de verkoop ziet slinken is gedoemd continu in de kosten te snijden om verliescijfers te vermijden. 

Het probleem is echter dat de kans klein lijkt dat de beeldvormingsgroep op eigen kracht het bovenste lijntje weer kan doen groeien. En dus lijkt Reinaudo voor het eerst in jaren voor de vlucht vooruit te willen gaan: omzet kopen via overnames.

Op het eerste gezicht is dat niet onlogisch: de balans is de voorbije jaren opgekuist, de schuldenlast is over 2014 dankzij de beste cashflow in jaren teruggedrongen tot 126 miljoen euro. Er is echter één probleem bij Agfa: ook het eigen vermogen, de opgebouwde spaarpot van de aandeelhouders, is al jaren 'incredibly shrinking'. Van de 1 miljard in 2010 is er nog 146 miljoen of 87 cent per aandeel over.

Het gevolg is dat ondanks de afbouw van de schulden de schuldgraad in Mortsel vorig jaar fors gestegen is: eind 2014 stonden tegenover elke 100 euro eigen vermogen 86 euro schulden, tegenover 57 euro schulden eind 2013.

De reden is zoals steeds de pensioenlast, aangezien Agfa met enige overdrijving een beursgenoteerd pensioenfonds dat in de marge aan beeldvorming doet genoemd kan worden. Het glorieuze Amerikaanse verleden van Agfa is voltooid verleden tijd, op de zware pensioenerfenis na. 

Een pensioenfonds is vrij eenvoudig: je bouwt met stortingen een portefeuille op, die hopelijk zo veel mogelijk de toekomstige uitkeringen dekt. Welnu: bij Agfa gaapt er al jaren een serieus gat in het pensioenfonds. Eind 2013 stonden er volgens het jaarverslag tegenover 1 miljard opgebouwde beleggingen 1,9 miljard toekomstige verplichtingen.

En dat gat is over 2014 groter geworden, als gevolg van de lage rente: hoe lager de rente, hoe groter de huidige waarde van de toekomstige verplichtingen. Die ultralage rente heeft tot gevolg dat Agfa op het pensioenfonds een latente last van 299 miljoen in de boeken moet nemen. Die zie je niet in de ‘gewone’ resultatenrekening, maar merk je wel in de orwelliaans genoemde appendix 'niet-gerealiseerde resultaten'.

Dat is het deel van de resultatenrekening waar alle latente minwaarden weggemoffeld worden in de hoop dat alles op het einde goed komt. Tussen haakjes: dat alles niét altijd goed komt, bewees Dexia met zijn jarenlang in de rubriek 'other comprehensive income' weggemoffelde 'latente' verliezen.

Over Dexia gesproken: sinds vrijdagavond weten we dat de afwikkeling van de Oostenrijkse rommelbank Hypo Alpe Adria een strop van honderden miljoenen kan worden voor 'onze' restbank. Dexia schermt met de staatsgarantie van de deelstaat Karinthië, maar als we de Oostenrijkse pers mogen geloven is die idyllische regio aan de zonnige zuidflank van de Alpen zonder hulp van Wenen virtueel bankroet.