Na de lange behandeling en revalidatie van een agressieve vorm van borstkanker was terugkeren als loopbaancoach bij Randstad geen optie voor Lydia Henderickx (61), fysiek noch mentaal. Ze begeleidt nu als vrijwilliger mensen in hun loopbaan – en daar zitten vaak kankerpatiënten bij.
‘Ik heb 30 jaar bij Randstad gewerkt, voornamelijk in een commerciële rol. Voor RiseSmart begeleidde ik de laatste 15 jaar mensen in hun outplacement of loopbaantraject. Ik volgde veel opleidingen en gaf ook graag zelf opleidingen binnen Randstad. Het gaf me ook veel voldoening om mensen te coachen die allerlei vragen rond werk hadden. Het was mijn doel om samen met hen nieuwe perspectieven te vinden. Iets wat ik heel graag deed.’
Zelf wilde ik erg graag weer aan de slag, terugkeren naar mijn werk, maar de behandeling had me fysiek en mentaal erg verzwakt.
‘En toen kreeg ik een agressieve vorm van borstkanker. Tijdens de behandeling gaat het om overleven. Je bent met je lichaam bezig en je leeft van dag tot dag. Na de fysieke revalidatie, volgt een essentiële mentale herstelperiode. Je behandelingen zij voorbij, je bent “genezen” en je wilt opnieuw grip krijgen op het leven. Dan komen er vragen, angsten en twijfels naar boven. Bijna iedereen gaat na een zware ziekte bewuster leven. Welke richting wil je uit met je leven? Hoe zet je jouw professionele leven weer op de rails? Daarin krijgen patiënten zelden begeleiding.’
‘Zelf wilde ik erg graag weer aan de slag, terugkeren naar mijn werk, maar de behandeling had me fysiek en mentaal erg verzwakt. Ik kan me nu moeilijker concentreren, de chaos in mijn hoofd is groter. Ik wilde dat alles weer werd zoals tevoren, maar wist niet hoe om te gaan met mijn beperkingen. Daarover ging ik nadenken, en ik ben zelfs een week alleen naar Frankrijk getrokken om alles op een rijtje te zetten. Kan ik mijn werk nog aan? Ben ik sterk genoeg? Wat wil ik? Waaraan heb ik behoefte? Wat is voor mij waardevol? Uiteindelijk heb ik hiervoor een half jaar nodig gehad – zelfs mét mijn bagage als loopbaancoach.’
Als vrijwilliger begeleid ik patiënten om na hun ziekte weer te kunnen werken, maar ook ruimer, om hen een perspectief te bieden.
‘Ik kreeg van het ziekenfonds te horen dat ik niet meer terug hoefde te keren. Door de neveneffecten die ik aan mijn ziekte overhield, belandde ik in de invaliditeit. Maar dat wil niet zeggen dat ik niets meer kan. Met mijn professionele achtergrond en op mijn tempo kan ik nog altijd iets bijdragen. Toen het ziekenhuis me vroeg om “iets” te doen op de Dag tegen Kanker hebben we mekaar gevonden. Als vrijwilliger begeleid ik patiënten om na hun ziekte weer te kunnen werken, maar ook ruimer, om hen een perspectief te bieden. Om hen te helpen een zinvol leven te leiden. Je wordt nooit meer “je oude ik” en moet aan de slag met “je nieuwe ik”. Je moet ontdekken waar je goed in bent en wat jou energie geeft. Deze workshops in het ziekenhuis geef ik onbezoldigd. Dat is mijn manier om iets terug te geven aan de maatschappij.’
Als je ziek bent, is werken iets ver van je bed. Als je langdurig thuis moet blijven, wordt die afstand elke dag groter. De drempel om terug te keren lijkt steeds hoger te worden.
Met regelmatige contacten hoef je de band met je werkgever niet volledig door te knippen, uiteraard met alle respect voor je genezingsproces en voor het medisch beroepsgeheim. Tijdens een voorafgaand evaluatiegesprek bekijk je wat je kunt en wilt doen bij je terugkeer. Niets mag hierbij taboe zijn.
Een ziekte maakt je bewuster, kan je veranderen: benoem wat je voelt. Zoek samen met je werkgever naar een goede oplossing, op maat van je mogelijkheden en ambities. Draai jezelf geen rad voor de ogen. Een ziekte kan ook het einde van de samenwerking betekenen.
Na een langdurige afwezigheid kom je terug op de werkvloer alsof het een eerste schooldag is, met alle angsten en onzekerheden. Ongetwijfeld is er veel veranderd. Neem de tijd om je in te werken en zit geregeld samen met je manager om te zien of alles de gewenste richting uitgaat, voor jou en voor je werkgever. Ga ook hier geen taboes uit de weg.