Dagboek UZ-directeur: ‘Waarom niet één Covid-ziekenhuis per provincie?'

‘De druk in het ziekenhuis is weer wat afgenomen. De stress en de ongerustheid van de eerste dagen zijn weg. De acute vragen zijn opgelost. Nu kunnen we wat beter plannen.’

‘Het resultaat heb ik gezien toen ik gisteren de administratieve diensten bezocht. Daar hebben we inmiddels overal wanden in plexiglas geïnstalleerd. En elke patiënt die het ziekenhuis bezoekt, krijgt een mondmasker.’

‘Ik denk at die mondmaskers deel zullen uitmaken van onze nieuwe wereld. Maar of dat altijd zinvol is, weet ik niet. We hadden gisteren raad van bestuur, op afstand, en daar heb ik de twee waarheden nog eens naast elkaar gezet. Enerzijds stelt een overzichtsstudie van The British Medical Journal dat er weinig harde bewijzen zijn dat mondmaskers helpen, tenzij in een risicovolle omgeving. De vraag is natuurlijk hoe je die definieert.’

‘Anderzijds tonen de dagelijkse curves van de impact van corona dat die van landen als China, Hongkong, Singapore en Zuid-Korea, die van in het begin resoluut voor mondmaskers gekozen hebben, veel sneller afplatten. Maar correlatie is niet gelijk aan causaliteit. Die landen hebben ook op vele andere vlakken harde maatregelen genomen.’

‘Ik draag zo’n masker in bepaalde zones van het ziekenhuis, maar nooit op straat. Toestanden zoals in Zuidoost-Azië, waar de helft van de bevolking zo’n masker op straat draagt, zijn niet nodig. Maar op plekken zoals ziekenhuizen en woon-zorgcentra, waar mensen met een verminderde weerstand samenkomen, houdt het allicht steek. In supermarkten weet ik niet of het zinvol is, zeker niet in de huidige omstandigheden waarbij de toegang beperkt wordt.’

‘Een uur geleden kreeg ik een omzendbrief waarin aangekondigd wordt dat er nog maar eens een werkgroep opgericht wordt, nu voor de heropstart in de ziekenhuizen. Allemaal goed en wel, maar in de praktijk krijgen wij intussen al dagelijks tientallen telefoontjes van mijnheer Janssens en mevrouw Peeters die vragen of ze moeten komen of niet.’

‘Wat zeven weken geleden niet dringend of niet noodzakelijk was en dus uitgesteld werd, is intussen misschien wel dringend of noodzakelijk. En daarbij komen nog een heleboel patiënten met nieuwe klachten. Wat doe je daarmee?’

‘Op de vergadering van onze interne crisiscel gisteren werd duidelijk dat de defasering van de maatregelen nog complexer wordt dan de invoering ervan. Het lijkt ons in elk geval moeilijk haalbaar om de splitsing van ons ziekenhuis, in Covid- en non-Covid-zones, te handhaven.’

‘Ik las in Science een studie van Harvard waarin men voorspelt dat we zeker tot in 2022, en misschien zelfs tot in 2025, geconfronteerd zullen worden met uitbraken van het virus. Als dat waar is, lijkt het me erg complex voor alle honderd Belgische ziekenhuizen om zich structureel te herorganiseren en naast de ‘gewone' patiënten ook Covid-patiënten op te vangen.’

‘Daarom deze denkpiste: waarom reserveren we per provincie niet één ziekenhuis exclusief voor Covid-patiënten? Niet alleen voor de directe behandeling van de ziekte, maar ook voor besmette mensen die er voor andere aandoeningen terechtkunnen. Misschien volstaat op termijn één ziekenhuis voor het land, zoals het Militair Hospitaal in Neder-Over-Heembeek.’

‘De vraag is of je in de andere ziekenhuizen dan alleen nog patiënten toelaat die negatief testen. In elk geval toont het aan dat je nog meer zal moeten testen, niet alleen op de infectie, maar ook op de immuniteit. Nu al hebben we medewerkers op onze diabetesafdeling die op hun naamkaartje in groene letters staan hebben: ‘Ik ben immuun.’ Omdat ze intussen genezen zijn van Covid. Zo stellen ze patiënten gerust. Wellicht wordt ook dat het nieuwe normaal.’