Sint-Pieters-Woluwe, waar Vlaamse gevoeligheid verboden is

Tot ver in de vorige eeuw was het heel gewoon dat Vlamingen in Brussel hatelijke opmerkingen over hun taal en cultuur te verwerken kregen. Daarin is gelukkig veel verandering gekomen. De meeste Franstaligen kijken met respect naar hun Nederlandstalige stadsgenoten en hopen dat er op termijn meertalige scholen komen.

Toch laat de erfenis van het ingebakken misprijzen tegenover Vlamingen sinds het ontstaan van België zich soms nog voelen. Soms lijkt het dat het franskiljonisme net zoals het antisemitisme een akelig beest is dat nooit helemaal verdwenen is. Zeker niet uit de hoofden van sommige Franstalige politici.

Neem nu wat er gebeurde is in de welstellende Brusselse gemeente Sint-Pieters-Woluwe. Daar is voormalig regionaal minister Benoît Cerexhe (cdH) heer en meester. Hij leidt samen met de groenen en DéFI de lokale coalitie. Ecolo-Groen leverde de schepen van Cultuur, de Franstalige Raphaël Van Breugel. Maar die houdt de politiek voor bekeken en neemt ontslag. Daarom moesten de verzamelde groene partijen een vervanger aanduiden.

De leden verkozen Gerda Postelmans, die van Vlaamse afkomst is. Ze woont al meer dan een halve eeuw in Brussel, heeft een carrière achter de rug als Europees ambtenaar en is daardoor thuis in vele talen en culturen. Postelmans legde de eed als gemeenteraadslid af in het Frans en voedde haar dochter ook op in die taal. Ze was zelfs nooit lid van Groen, wel van Ecolo.

Bemoeien

De opvolging van een schepen is een interne partijaangelegenheid waar coalitiepartners zich niet mee bemoeien. Maar die deden dat nu wel. En dat heeft alles te maken met de bevoegdheid die Postelmans als schepen zou hebben: cultuur. De Franstalige cultuur, want de Nederlandstalige wordt beheerd door de schepen van Vlaamse Aangelegenheden.

Voor DéFI kon er geen sprake van zijn dat een Vlaming bevoegd zou worden voor Franstalige culturele materies. De Franstalige liberalen, die in de oppositie zitten, vroegen zich af hoe het zat met Postelmans' kennis van de Franstalige cultuur. En voor burgemeester Cerexhe was haar ‘Nederlandstalige gevoeligheid’ een probleem.

De plaats van geboorte van iemand zou dus bepalend zijn voor zijn culturele ‘gevoeligheid’. Het is haar afkomst die Postelmans voor het cdH, DéFI en de MR ongeschikt zou maken. Vooral voor de MR is dat merkwaardig. Fractieleidster Alexia Bertrand is zelf geboren in Wilrijk en spreekt dezelfde drie talen als Postelmans.

Franstaligen hadden er nooit problemen mee als eentalige schepenen bevoegd waren voor zaken die voor Vlamingen nogal belangrijk waren. Zo was in Brussel jarenlang een Nederlandsonkundige bevoegd voor de Vlaamse gemeentescholen.

Racistisch

Men kan zich afvragen of de partijen die nu problemen hadden met een Vlaming die ook zouden hebben gehad met iemand die een allochtone achtergrond heeft. Neem bijvoorbeeld iemand die Marokkaanse roots zou hebben, met een andere culturele ‘gevoeligheid’ dan de Franstalige dus.

Wees maar zeker dat niet één kritische opmerking gemaakt zou zijn in dat geval. Want die zou meteen als ‘racistisch’ worden bestempeld. Maar als het over Vlamingen gaat, is het hek snel van de dam. Een vooraanstaand gemeenteraadslid uit Elsene gaf lang geleden toe dat wat over Vlamingen in sommige Franstalige kringen gemakkelijk wordt gezegd meteen als racistisch afgedaan zou worden als het over allochtonen ging.

Postelmans werd uiteindelijk toch aangesteld als schepen. En dat had misschien veel te maken met de steun die ze kreeg uit een wel zeer onverwachte hoek, van Olivier Maingain, gewezen DéFI-voorzitter en burgemeester in het aangrenzende Sint-Lambrechts-Woluwe. Voor de man die zich nooit door een overdreven liefde voor Vlamingen liet kennen, is afkomst onbelangrijk, op voorwaarde dat een schepen die bevoegd is voor Franstalige cultuur zich bereid verklaart samen te werken met de Franse Gemeenschap. Zo toont Maingain zich als legalist van zijn beste kant. Chapeau!