Relschoppers gooien hun eigen ruiten in

Lid zijn van een minderheidsgroep in België komt met voor- en nadelen. We betalen geen belastingen, genieten talloze sociale voordelen, krijgen levenslang gratis kost en inwoon en voorrang op alle jobaanbiedingen. Terwijl de dominante groep hard moet werken om rond te komen. In die mate zelfs dat een van de grootste politieke partijen zich in de vorige verkiezingsstrijd genoodzaakt zag campagne te voeren onder de slogan ‘Vlaanderen weer van ons’. Want, beste lezer, landgenoten met exotische namen en een getaande huidskleur staan op het punt het land te veroveren, te domineren en als het nog even kan te islamiseren.

Lidmaatschap van de vijfde colonne om het Europese continent om te volken is bij momenten ook vermoeiend. De levensomstandigheden in het spreekwoordelijke paard van Troje zijn niet om over naar huis te schrijven. En daarnaast zijn er de clichés en het juk van de collectieve schuld die je je hele leven moet trotseren.

WK parasolgooien

Elke keer één lid van onze gemeenschap in de kleinste uithoek van dit land of de verste uithoek van de wereld iets heeft uitgespookt, moet de hele gemeenschap daarover verantwoording afleggen. De aanslag op Salman Rushdie, 9/11, Charlie Hebdo of een Syrische rebellenleider die de hand van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken weigert te schudden. Het schoolverbod voor meisjes van de taliban ook, net als een omstreden uitspraak van een Franse imam, het WK parasolgooien in Blankenberge of een vechtpartij op een bus van De Lijn ergens in Vlaanderen.

Uw dienaar kan elke pagina van de weekendeditie van deze krant vullen met anekdotes en pijnlijke conversaties met vooraanstaande landgenoten die verantwoording kwamen halen voor dergelijke incidenten. Gênante interacties die achteraf beschouwd zelfs de meest verstokte Vlaams Belanger het schaamrood op de wangen zouden bezorgen.

Op het hoogtepunt van de Syriëcrisis in 2015 zat ik op een Brussels terras met een bekende acteur, een schrijver en twee regisseurs van Marokkaanse origine. We beklaagden ons erover dat we allen continu - met een licht beschuldigend toontje - werden geïnterpelleerd door het Vlaamse journaille over Islamitische Staat. Wat vonden we nu echt van IS? Staan we achter zijn standpunten? Veroordelen we de aanslagen in Europa? Hoewel geen van ons actief lid was een terreurbeweging. Hooguit sporadisch werkzaam bij de VRT.

Nieuwjaarsrellen

Nu goed, autochtoon of allochtoon, progressief of conservatief: we koesteren allemaal vooroordelen. Die helpen ons de wereld te begrijpen en te navigeren in een almaar complexere samenleving. Alle analyses, studies en politieke interventies ten spijt slaag ik er echter nog altijd niet in te vatten waarom een hardcoregroep van enkele honderden jongeren in onze centrumsteden er elke oudejaarsavond voor opteert haar eigen wijken in vuur en vlam te zetten.

Elk jaar opnieuw breekt er tijdens de jaarwisseling chaos uit. Een kleine, hardnekkige groep nihilistische jongeren steekt auto’s in brand, belaagt hulpverleners en vernielt publieke eigendommen. Hun gedrag is niet alleen onvergeeflijk, het voedt ook de angst en haat tegen hun eigen gemeenschappen en versterkt extremistische stemmen. Ze gooien letterlijk en figuurlijk hun eigen ruiten in en maken daarmee niet alleen zichzelf, maar ook de rest van hun gemeenschap belachelijk.

Harde aanpak

Ze versterken vooroordelen, alsof hun destructieve acties representatief zijn voor een veel grotere groep die er niets mee te maken heeft. Het gevolg? Collectieve schuld en stigmatisering die vooral onschuldige mensen treffen. Een harde aanpak is noodzakelijk, maar zonder een duidelijk juridisch kader blijven burgemeesters afhankelijk van ad-hocoplossingen die de grondrechten kunnen schenden.

Tegelijk moet het publieke debat de balans herstellen. Het is tijd om niet alleen preventieve maatregelen te evalueren, maar ook om het destructieve geweld van deze kleine groep jongeren openlijk te veroordelen. Zodat de rest van hun gemeenschap niet gebukt moet gaan onder de gevolgen van hun nihilistische gedrag. Als deze jongeren er echt zo op gebrand zijn onze samenleving in de vernieling te rijden, moeten ze maar in de politiek gaan.