Luckas Vander Taelen | Vlamingen, dat zijn geen mensen...

De familie van Ahmed Laaouej, de voorzitter van de Brusselse PS, emigreerde in de zestiger jaren vanuit Marokko naar België. Hij groeide op in Luik. Zijn kennis van het Nederlands blijft beperkt, ook al is hij burgemeester in Koekelberg. Door zijn afkomst weet hij alles over de migratiegeschiedenis van ons land. Maar ik vrees dat hij over het verleden van België en Brussel eerder onbeslagen is.

Zou het hem bekend zijn dat Brussel eeuwenlang een Vlaamse stad was? En dat de Nederlandstaligen sinds de onafhankelijkheid van België onderdrukt werden en franskiljonse partijen er alles aan deden om van Brussel Bruxelles te maken? Manneken Pis moest Le Petit Julien worden. Vlaamse gemeentescholen werden gesloten.

Nu is er terechte verontwaardiging over racisme en discriminatie van Brusselaars met een migratieachtergrond. Maar naar wat Vlamingen in Brussel moesten verdragen, heeft nooit één Franstalige haan gekraaid. De Franstalige socialisten pronken graag met multiculturele solidariteit. Maar in Wallonië kregen Vlaamse immigranten andere dingen te horen: ‘Les Flamins, c’est nin des djins.’ Vlamingen, dat zijn geen mensen. 

Laaouej wil de N-VA niet in de Brusselse regering. Omdat Theo Francken had gezegd dat inwoners van Marokkaanse afkomst te vaak met hun hoofd in hun thuisland zaten. En dat ze te veel naar de imam luisteren. Daarmee had Francken in het gezicht van alle Brusselaars van vreemde origine gespuwd, vond Laaouej.

Jammer dat Francken Laaouej niet antwoordde dat hij net de Nederlandstalige Brusselaars in het gezicht spuwde door zich te bemoeien met de meerderheid die ze gevonden hadden om een regering te vormen, mét de N-VA. Het is bij het vormen van een coalitie meer dan een gewoonte dat de ene gemeenschap zich niet bemoeit met de andere.

Wederzijds respect

Dat heeft alles te maken met de geschiedenis van Brussel. De huidige complexe structuren en de bescherming van de Vlamingen zijn een bescheiden wiedergutmachung voor de schaamteloze Franstalige pogingen om het Vlaamse verleden van Brussel uit te gommen. Het wederzijdse respect van de twee gemeenschappen, dat in de voorbije decennia ontstaan was en tot voor kort vanzelfsprekend was, past in de lange reeks compromissen die voor de complexe Belgische politieke constructie hebben gezorgd. Wie daar licht overheen gaat, brengt de precaire evenwichten van het land in gevaar.

Om dit te vermijden is enige kennis van het politieke verleden vereist. Daaraan wil het helaas weleens ontbreken in de politieke wereld. Door de gebrekkige kennis van wat leeft in de andere gemeenschap en de onwil om over het communautaire muurtje te kijken, blijven alleen de clichés over. Zakia Khattabi, voormalig covoorzitster van Ecolo, beweert zelfs dat veel Franstaligen in Brussel voor het Nederlandstalig kiescollege hebben gekozen om tegen de N-VA te stemmen. Marie Lecocq, de huidige Ecolo-medevoorzitster, zette die partij even snel als ‘racistisch’ in de hoek, overigens zonder daar enig bewijs voor te leveren. 

Laaouej heeft aan één uitspraak van Francken genoeg om de N-VA te diaboliseren. Dat past perfect bij wat in Brusselse progressieve kringen als politiek correcte waarheid wordt beleden: er is geen verschil tussen de N-VA en het Vlaams Blok. Met andere woorden: de meeste Vlamingen zijn extreemrechtse racisten. Zulke ongenuanceerde vooroordelen leiden tot een heropleving van een kwalijk Franstalig cultureel superioriteitsgevoel dat door geen enkele partij nog zou worden aanvaard. Behalve blijkbaar als het over Vlamingen gaat.

Weet Laaouej dat een beroemde partijgenoot van hem in 1966 triomfantelijk verklaarde dat ‘de verfransing van Brussel onomkeerbaar was’? Henri Simonet verheugde zich zo over wat bijna neerkwam op een etnische zuivering. Maar geen weldenkende Brusselse socialist die toen opstond om aan te klagen dat de PS zo in het gezicht van de Vlamingen spuwde.

Misschien moet Laaouej zich eens verdiepen in de Vlaamse geschiedenis van zijn stad.