Laatbloeier | Flessenhals

Er zijn maar weinig mensen die ik in de loop van mijn, overigens vrij geweldloze, leven iets had willen aandoen. Hugo was er één van. En Marc. En Benny zeker ook.

Alle drie wilde ik hen vastbinden aan mijn kofferbak om vervolgens briesend de E40 op te scheuren. Ik was een dertiger, en zoals het hoort op die leeftijd druk bezig mijn huis te renoveren. Benny ging het dak komen repareren, in dezelfde week zou Hugo de keuken aanpakken en Marc nieuwe elektriciteit leggen. Zo was het afgesproken.

Ik zie me nog in mijn voortuin staan, hoopvol de straat afturend, want geen van de drie was op het afgesproken uur komen opdagen. Dat gebeurde die dag ook niet, en de dagen daarop ook niet. ‘Morgen’, klonk het aanvankelijk nog aan de telefoon. Een scenario dat zich enkele dagen herhaalde. Tot ze zelfs de telefoon niet meer opnamen en ik hun vrouw of moeder aan de lijn kreeg. Die had duidelijk al een leven van dit soort telefoontjes achter de rug en zei dat het nu even een flessenhals was. Dat het lang kalm was geweest en dat nu de ene na de andere klant dringend moest worden geholpen. ‘Aan een flessenhals is weinig te doen.’

Vorige week kwamen die telefoontjes allemaal terug. Het begon met een Zoom-call. Een sympathieke communicatiemanager wilde graag met me samenwerken. Ze had een heldere, niet al te moeilijke opdracht en een meer dan behoorlijk budget. Ze wilde kwaliteit en dat mocht iets kosten. Allemaal woorden die me als een symfonisch orkest in de oren hadden kunnen klinken, maar er waren valse noten. Want, zo drukte ze me op het hart, 'het moet echt over twee weken klaar zijn'. Op mijn aarzelende vraag of dat ook drie of vier weken mochten zijn, kwam er een duidelijke nee. Ze zocht iemand die snel kon leveren, het ging om een lastminuteopdracht, nog een reden voor het hoge budget.

Het had me al wat moeite gekost om de Zoom-call in te plannen, want het zijn tijdelijk drukke dagen. En ik hoefde niet in mijn agenda te kijken om te weten dat de volgende weken nog drukker werden.

Toch was mijn antwoord dat ik het even zou bekijken met de planning en ten laatste de volgende dag zou bevestigen. Zodra ze van mijn scherm was verdwenen, begon ik te puzzelen. Ik zou een paar gemaakte afspraken alsnog kunnen uitstellen, een opdracht naar achteren schuiven, iets later dan beloofd opleveren. Als de klant daar moeilijk over zou doen, kon ik naar waarheid antwoorden dat alles even samenkwam. Het was lang kalm geweest, maar nu leek het wel of iedereen tegelijk budget had vrijgemaakt om bestellingen te plaatsen. Een flessenhals dus.

De hele dag brak ik me het hoofd over de beste aanpak. ‘Het ergste is dat het over een paar weken opnieuw kalm kan zijn’, zei ik tegen een medewerker die daar niet meteen een probleem in zag.

Ik stond weer in mijn voortuin naar de straat te turen, hoorde me weer tegen mijn gezinsleden roepen dat aannemers allemaal een agenda op hun armen moeten laten tatoeëren en dat ik wel wist waar ik hun flessenhals zou stoppen. Tegelijk dacht ik aan dat mooie cijfer dat op mijn bankrekening zou prijken, dat aardige bedrag waarmee ik een kalme periode zonder al te veel stress kon overbruggen.

‘Wat heb je uiteindelijk gedaan?’, vroeg een bevriende ondernemer aan wie ik later mijn verhaal vertelde.

‘Zeg eerst eens wat jij zou hebben gedaan’, antwoordde ik, nog altijd twijfelend over mijn beslissing.

‘Herkenbaar verhaal. Ik zou haar hebben gezegd dat het me erg spijt, maar dat ik alleen kwaliteit wil leveren en dat ik die nu niet kan garanderen, wegens te weinig tijd en te druk met andere klanten. En dat ik liever geen andere klanten ontgoochel door hun bestellingen uit te stellen. Ze zou het appreciëren en misschien later opnieuw aan je denken, voor een volgende opdracht. Langetermijndenken, dat is het slimste.’

Voor het eerst in lange tijd voelde ik me een beetje slim. Voorlopig zou niemand me achter zijn kofferbak willen hangen.