Horizontaal geluk

Door Saskia Van Uffelen, CEO van IT-consultant Bull en Digital Champion België

In haar ogen zo belangrijk, dat de keuze haar haast verlamt. Ze heeft mijn vorige column gelezen over de kwetsbaarheid van het professionele bestaan. Het heeft haar geraakt, zei ze, en daarom komt ze bij mij te rade. ‘Ik wil het wel goed doen. Ik wil de juiste keuzes maken.’

‘Ik sta voor belangrijke beslissingen, Saskia’, zegt Veerle. Ze is alleenstaand, heeft geen kinderen en heeft het gevoel dat het nù moet gebeuren in haar professionele leven. Ze wil hogerop, klimmen, carrière maken. ‘Moet ik nu naar de Verenigde Staten gaan om mijn blik te verruimen, maar dan mis ik hier in België misschien opportuniteiten? Of moet ik toch maar hier blijven, maar dan ontbeer ik toch de internationale context? Ik weet niet welke kant uit.’

Voor Veerle tikt de klok. Ze wil zo snel mogelijk de ladder van haar loopbaan beklimmen, promotie maken, een mooiere titel verwerven. Haar vriendinnen vinden het nog te vroeg om te groeien in haar job, maar zij vreest dat het misschien al te laat is. Ze wil naar rechts, maar dan is ze bang dat ze een kans aan de linkerkant zou mislopen. Dan weer wil ze naar links, maar wie weet ligt er rechts iets moois te wachten. Moet ze eerst nog wat meer ervaring op doen? Of zou het allemaal wel vanzelf gaan? ‘Ik ben zo bang, Saskia’, besluit ze, ‘dat ik de trein naar het succes ga missen.’

Zoals Veerle zijn er veel jonge werknemers die in hun streven naar professioneel geluk - hogerop - de kansen rond zich niet meer zien. Het leven zit vol opportuniteiten maar we zien ze niet meer omdat we verblind zijn door een ideaalbeeld. Een opportuniteit is een trein die door het dal rijdt, maar in onze krampachtige klim naar de top van de berg, missen we soms de rit. ‘Kijk rondom u’, zeg ik tegen Veerle, ‘de kansen liggen voor je, maar je moet ze leren zien.’

Het is geen schande om een horizontale carrière te doorlopen. Om niet per se om de zoveel jaar een andere titel te krijgen en met een mooiere auto te rijden. Het is de maatschappij die ons dat ideaalbeeld aan praat, en die ons altijd maar verder pusht richting naar boven. En we kunnen niet anders dan dit na te streven, en we happen naar adem. En we creëren een generatie voor wie burn-out een onvermijdelijke beroepsziekte is. Tot de elastiek breekt.

Er bestaan trainingen voor wie promotie maakt en begeleiding voor wie moet vertrekken, trajecten voor topmanagers en cursussen voor nieuwkomers. Maar er bestaan geen opleidingen voor mensen die hun loopbaan bewust horizontaal willen uitbouwen. Die zoeken naar interessante projecten, in plaats van naar ronkende titels op glanzende visitekaartjes. Ook dàt is omgaan met werkdruk: kiezen voor een vlakkere loopbaan, maar ook voor boeiendere projecten.

Ook wij, bedrijfsleiders, hebben er alle belang bij om die interessante uitdagingen te blijven aanbieden aan ons personeel. We kunnen onze werknemers in deze economische context niet blijven motiveren met hogere salarissen en mooiere functies. De inhoud van de job wordt waardevoller, het welzijn van het personeel een streven. Minder verticale stress, dus, en meer horizontaal geluk.