Europa heeft een Algerijeprobleem

Algerije zit gevangen in een cyclus van vijanddenken en repressie. Terwijl roekeloze militaire grensmanoeuvres de spanning aanwakkeren, versterken staatsmedia de anti-Marokkaanse retoriek. Kritische stemmen worden onderdrukt door ze te labelen als handlangers van buitenlandse vijanden.

Intern kampt Algerije met aanzienlijke uitdagingen. De economie is sterk afhankelijk van de export van fossiele brandstoffen, waardoor het land bijzonder kwetsbaar is voor de schommelingen van de olie- en gasprijzen. Hoewel hoge prijzen op korte termijn verlichting bieden, hebben ze niet geleid tot een structurele economische diversificatie of meer werkgelegenheid. Terwijl de Emiraten bloeien door diversificatie, blijft Algerije vastzitten in fossiele afhankelijkheid. Met een jeugdwerkloosheid van meer dan 30 procent, een van de hoogste in de regio, groeit de ontevredenheid. Veel uitzichtloze jongeren migreren naar Europa of sluiten zich aan bij protestbewegingen die systeemverandering eisen. Als reactie versterkt het regime zijn greep door repressie, surveillance en het opsluiten en folteren van activisten en journalisten.

De repressie raakt niet alleen jongeren, maar ook prominente critici zoals Boualem Sansal, een 75-jarige Frans-Algerijnse schrijver die op zijn leeftijd niet bang is om de waarheid te spreken. Zijn recente arrestatie in Algiers laat zien hoe een regime dat angst zaait niet alleen schrijvers maar ook de hoop gevangen zet.

Sansal, bekend om zijn kritische houding tegenover het regime en zijn oppositie tegen islamistisch extremisme, werd beschuldigd van ‘aantasting van de nationale eenheid’. Die aanklacht, die in Algerije tot levenslange gevangenisstraf kan leiden, volgde op controversiële uitspraken over de historische grenzen tussen Algerije en Marokko. Sansal stelde dat delen van Marokko tijdens de koloniale periode door Frankrijk aan Algerije waren toegevoegd. De Algerijnse autoriteiten beschouwden die opmerkingen als provocerend, vooral wegens de gespannen relaties tussen beide landen.

Het regime voedt niet alleen de angst, het saboteert ook regionale samenwerking. De gesloten grenzen beperken de regionale handel en de economische ontwikkeling, terwijl aanzienlijke middelen worden verspild aan een wapenwedloop. Terwijl Marokko zich positioneert als een stabiele partner van het Westen, blijft Algerije de grenzen gesloten houden, energie verspillen aan vijandbeelden en kansen voor samenwerking de grond in boren. Een samenwerking tussen Algerije, Marokko en Tunesië is de sleutel tot stabiliteit en welvaart. Een vrijhandelszone in de regio zou de levensstandaard verbeteren, de illegale migratie naar Europa drastisch beperken en bijdragen aan de stabiliteit van Noord-Afrika.

Algerije is als belangrijke energieleverancier ook van strategisch belang voor Europa, vooral nu we minder afhankelijk willen worden van Russisch gas. Onze afhankelijkheid van het land is risicovol door de willekeur van de Algerijnse generaals, die schatplichtig zijn aan Moskou. Ze kan de Europese energiestromen verstoren en volatiliteit op de markten veroorzaken. Europa heeft er alle belang bij te voorkomen dat de Algerijnse junta verdere destabilisatie veroorzaakt.

De keuze is duidelijk: of we blijven toekijken terwijl Algerije een cruciale regio verder destabiliseert, of we grijpen in met diplomatie en visie. Stabiliteit en economische groei in Noord-Afrika betekenen veiligheid en voorspoed in Europa.