Private equity staat niet per definitie gelijk aan roofpraktijken

De Amerikaanse jurist Brendan Ballou betoogde in een interview in De Tijd dat we private equity verantwoordelijk moeten houden voor ‘roofpraktijken’, met name als die ‘overgenomen bedrijven kaalvreet en de economie uitkleedt’. Dat in de internationale private-equitywereld excessen bestaan, zal best kloppen, maar een deel van Ballous kritiek geldt in veel mindere mate voor de Belgische private equity. Sterker nog: vanuit mijn ervaring als financieel adviseur ben ik ervan overtuigd dat private equity een belangrijke rol vervult voor onze Belgische familiebedrijven.

Dat wordt snel duidelijk als we de belangrijkste kritiek overlopen. Private equity zou het kortetermijndenken stimuleren. Nochtans is de investeringshorizon van vier tot zeven jaar een eeuwigheid vergeleken met de kwartaalgerichte focus van beursgenoteerde bedrijven. De periode van vier à zeven jaar stelt private equity niet alleen in staat door economische cycli te navigeren, maar ook een visie op langere termijn te realiseren.

Daarenboven haal je met private equity niet alleen kapitaal of ‘financiële spitstechnologie’ aan boord. Private-equityspelers verdiepen zich in de activiteiten van hun portfoliobedrijven. Ze brengen operationele expertise mee en leveren een netwerk van ervaren managers en adviseurs. Zo ondersteunen ze actief de groei en verbeteren de operationele efficiëntie van het bedrijf. Bovendien dienen ze als een waardevol klankbord voor ondernemers.

Een ander verwijt is dat private equity bedrijven overlaadt met schulden. In België zijn excessieve schuldenlasten uitzonderlijk. Bij een overname door een private-equityspeler - typisch gefinancierd met schulden - zien we een schuldgraad die meestal niet meer dan 3 à 3,5 keer de ebitda (bru­to be­drijfs­re­sul­taat, red.) bedraagt. Onder meer de banken zien erop toe dat de aflossingen van die leningen de verdere groei van het bedrijf niet hinderen.

Familiebedrijven

Onze Belgische voorzichtigheid maakt dat een aantal van de kritieken van Ballou niet per se opgaan voor de sector hier te lande. Sterker nog, onze Belgische familiebedrijven - en daarmee onze economie - zijn gebaat bij een gezonde private-equitymarkt.

Veel ondernemers hebben hun volledige vermogen in hun bedrijf zitten. Op een bepaald moment remt hen dat af om risico's te nemen om door te groeien. Het is een klassiek probleem in België: we hebben te weinig wereldspelers. Een gedeeltelijk verkoop biedt de ondernemer de ruimte om verder risico’s te nemen en investeringen te doen.

Private equity kan ook een oplossing bieden voor opvolgingsproblemen in familiebedrijven, door bepaalde takken uit te kopen. Dat vermijdt getouwtrek en drama tussen de aandeelhouders, wat nefast kan zijn voor het bedrijf.  

Tot slot biedt private equity meestal het (niet-familiale) management de kans mede-aandeelhouder te worden. Zo raken deze mensen direct betrokken bij de groei van het bedrijf en profiteren ze er ook van mee. Private equity creëert dus almaar nieuwe generaties van ondernemers-aandeelhouders.

Is een verkoop aan een buitenlandse strategische partner dan zoveel beter?

Natuurlijk moet je niet blind een partnership aangaan met een private-equityspeler. Het is cruciaal eerst te ‘daten' en de verschillende partijen te ontmoeten, want private-equityfondsen komen in vele vormen en maten. Door openlijk je verwachtingen en zorgen te bespreken, kan je toekomstige misverstanden voorkomen. Maar alles bij elkaar biedt een gezonde private-equitymarkt een aanzienlijke meerwaarde voor onze kmo's.