Is dit spektakel rond benoemingen de roeping van onze politici?

Bij Neuhaus is 40 procent van de directie vrouwelijk, maar niemand van onze directieleden zit op die stoel omdat ze een vrouw is. Stuk voor stuk zitten ze er omdat we overtuigd zijn van hun kennis en inzet. Dat is in het belang van het bedrijf, de klanten, de medewerkers en de aandeelhouders.

Is het overigens goed voor je zelfbeeld om te weten dat je job afhangt van geslacht of ras eerder dan van je toegevoegde waarde of competentie? Wil niet iedereen in een gezonde bedrijfscultuur op pure verdienste winnen? Stel je voor dat we in het onderwijssysteem quota invoeren zodat een bepaald percentage van de meisjes of jongens slaagt op basis van hun geslacht. Zou het onderwijs daar op lange termijn beter door worden?

We moeten corporate governance hanteren en tegelijk relativeren: het is niet meer dan een kader met vakjes en regels, een nuttig houvast en een eerbaar principe. De regels zijn minder belangrijk dan de kwaliteit van mens, project en resultaat. De evaluatie van de vooruitgang daarvan is de essentie.

Laat ons vooral inzetten op het faciliteren van kansen en modaliteiten voor iedereen in elke levensfase. Discriminatie streng bestrijden - overal, altijd - is een must, quota hanteren een kunstmiddel. Een onderneming of instelling is niet beter of slechter omdat er meer of minder vrouwen aan de top staan. Ze wordt beter omdat de juiste mensen gelijke kansen krijgen in een eerlijke concurrentiestrijd en de meest geschikte wint. Zoals in de sport.

Ik kan en wens niet te oordelen of Steven Vanackere (CD&V) de juiste man is voor de Nationale Bank en voel me slecht geplaatst om een mening te vormen over Carina Van Cauter (Open VLD) als eventuele gouverneur van Oost-Vlaanderen. Maar dat doet er ook niet toe. Veel belangrijker is de vraag of er een eerlijke concurrentie is geweest in een transparante procedure waar de juiste persoon ook de verdiende functie krijgt in het belang van de instelling en de maatschappij.

Dat we in 2018 nog moeten meemaken dat politieke partijen een lijstje met namen van verloren zonen en dochters belangrijker vinden dan de toegevoegde waarde voor de maatschappij vormt de kern van het probleem. Politici citeren graag die grote maatschappelijke plicht als bron van hun roeping. Waarom blijven ze dan vasthangen in het dienen van hun eigen systeem?

Juiste stoel

De uitspraak van Open VLD-voorzitster Gwendolyn Rutten dat Carina Van Cauter en niemand anders gouverneur moest worden, zette veel kwaad bloed bij mij. Via onze belastingen financieren wij het eigen vermogen van de overheid, wat ons aandeelhouder van dit land maakt. Elke euro die verkwist wordt, is er een die wij - niemand anders - moeten bijleggen.

Als aandeelhouder vertrouwen wij erop dat Gwendolyn Rutten, zeker als liberaal, onze middelen goed besteedt aan infrastructuur, zorg, dienstverlening en instellingen en dat ze daarvoor de beste mensen op de juiste stoel zet. Blauw is hierin niet beter dan groen, rood, geel of oranje.

Als aandeelhouder verwachten we evenzeer dat het aantal nutteloze comités, adviesraden en instellingen tot een minimum herleid wordt in een landschap van coherente en duidelijke bevoegdheden. Ja, laten we het nog eens hebben over de Brusselse doolhof van gemeenten en politiezones als extreme en laakbare exponent van geldverkwisting en politiek immobilisme.

Hoe kan Rutten geloofwaardig voor minder belastinggeld pleiten als ze dezelfde attitude tentoonspreidt in het bedienen van haar eigen slipstream? Wij zijn de aandeelhouders van dit land, wij betalen de rekening! Wij betalen het teveel aan provincies, gemeentes, intercommunales en adviesraden, waar politiek cliëntelisme blijkbaar nog altijd een belangrijke oorzaak van is. Moeten er evenveel stoelen zijn als verloren zonen of dochters?

Als kleine minderheidsaandeelhouder van dit land stem ik tegen. Wanneer is de algemene vergadering?