Dirk De Cuyper (Resilux): ‘Onze familie zal haar geld niet op de bank laten staan’

Met Resilux verdwijnt wellicht opnieuw een familiaal bedrijf van de Brusselse beurs. De discrete West-Vlaamse ondernemer Pascal Vanhalst biedt via de vennootschap Quvadec 235 euro per aandeel om de maker van petflessen en petvoorvormen met hoofdkwartier in Wetteren over te nemen, de hoogste koers ooit. De stichtersfamilie De Cuyper verkocht al haar belang van 57,5 procent aan Vanhalst, maar blijft een kleine aandeelhouder in het overnamevehikel. Omdat het over een verplicht bod gaat, zijn er geen voorwaarden aan verbonden.

‘De cirkel is rond’, zegt co-CEO Dirk De Cuyper. ‘We zijn als familiaal bedrijf begonnen, gingen in 1997 naar de beurs, maar voor de toekomst van het bedrijf is het beter dat het opnieuw familiaal wordt.’ De broers De Cuyper blijven zeker 12 tot 24 maanden actief als co-CEO’s van Resilux.

Waarom hebben u en uw broer besloten de meerderheid in Resilux te verkopen?

Dirk De Cuyper: ‘We hebben dit bedrijf als familie samen met onze medewerkers en trouwe aandeelhouders opgebouwd, maar er staat geen opvolging klaar. Ik ben 58, maar mijn twee kinderen en de drie dochters van mijn broer Peter (56) zijn nog te jong en waren niet klaar voor een opvolging. Als je het aandeelhouderschap onder te veel erfgenamen verdeelt, kunnen er op termijn problemen ontstaan. Misschien wil niet iedereen dezelfde richting uit? Of ontstaat er zelfs ruzie? Zo’n scenario wilden we vermijden.’

‘We zijn al meerdere keren ‘verkend’ door potentiële overnemers. In 2017 sprong een bod van de durfkapitaalgroep Bain af (de Duitse concurrentieautoriteit stak daar een stokje voor, red.). Met Pascal Vanhalst vonden we de juiste partner. We hijsen een rasechte ondernemer aan boord. Resilux blijft in Belgische handen en het blijft familiaal zonder grote structuren, waardoor er snel beslist kan worden. Dat is belangrijk voor ons. Het garandeert continuïteit voor het personeel, de klanten en de leveranciers.’

Kende u Vanhalst al voor de overname?

De Cuyper: ‘Nee. Ik ben geen netwerker. Ik lees alleen De Tijd om op de hoogte te blijven van wat anderen doen. (lacht) Pascal kwam met de CEO van Quvadec langs op de koffie en het gevoel zat meteen juist.’

Jullie behouden een belang van 15 procent in het overnamevehikel. Waarom?

De Cuyper: ‘Het is de beste oplossing voor de continuïteit van het bedrijf en de overgang van meerderheidsaandeelhouder. Het is ook een teken van vertrouwen. We blijven dus nog even.’

Is Resilux beter af zonder de beurs?

De Cuyper: ‘Los van de overname hadden we al eens een beursexit bestudeerd. In de eerste plaats hebben we sinds de beursgang nooit meer kapitaal voor onze groei opgehaald. Ten tweede is de verhandelbaarheid van het aandeel erg laag. Ten derde zijn er nadelen aan een beursnotering. Vooral na de bankencrisis in 2008 zijn de verplichtingen als genoteerd bedrijf toegenomen. We moeten transparant zijn, maar daardoor kan iedereen zien wat we doen: de concurrentie, de klanten, de leveranciers, de banken en zelfs belangengroepen die - onterecht - onze business in een slecht daglicht willen stellen. De transparantie wordt soms tegen je gebruikt. Er is te veel bemoeienis gekomen. En al die verplichtingen kosten ook nog eens veel geld. Dat alles leidt tot minder focus.’

‘En last but not least: als genoteerd bedrijf word je afgerekend op de korte termijn. En die ziet er wat minder goed uit. We staan voor risicovollere investeringen in de circulaire economie. Die zullen zich minder snel terugverdienen dan de investeringen van de vorige jaren, die vooral in capaciteitsuitbreiding gebeurden. Onze nieuwe projecten in recyclage hebben minstens 12 à 24 maanden nodig voor ze rendabel zijn.’

Resilux positioneert zich als een groene speler die van oude flessen nieuwe maakt. Toch staan de petsector en plastics in het algemeen vaak in een slecht daglicht. Stoort u dat?

De Cuyper: ‘Maar ja! De hetze tegen onze business is zeer onterecht. Wij vechten elke dag voor de petfles. De ecologische voetafdruk van pet is veel kleiner dan die van concurrerende verpakkingen als glas of blik. Wist u dat een petverpakking maken maar een dertigste vergt van het energieverbruik voor glasproductie? Ook het transport is veel goedkoper. Glas weegt zeven keer meer dan pet. Pet recycleren is bovendien makkelijk en goedkoop. Blik is veel moeilijker te recycleren. Van een oud blik kan je geen nieuw maken, van een oude petfles kan je wel een nieuwe maken. Ik heb de berekening gemaakt: elk van onze petfabrieken spaart 70.000 ton CO₂ uit bij recyclage. En over 36 maanden komt minstens de helft van onze petvoorvormen in de EU uit gerecycleerde korrels. Dat deel zal nog sterk stijgen.’

Komt u aan genoeg grondstoffen? U wilde een deel van het Belgische petafval recycleren, maar greep ernaast.

De Cuyper: ‘In België is dat moeilijk. We hebben nooit een eerlijke kans gekregen voor ons project. De overheid heeft de volumes verkocht aan een Franse maatschappij. Ik vind het jammer dat men CO₂-uitstootbesparingen zomaar naar Frankrijk stuurt. Daarnaast is het een gemiste kans om onafhankelijker te worden van buitenlandse grondstoffen. In Zwitserland hebben we die opportuniteit wel gekregen. Dat model willen we ook uitrollen in Europa.’

‘Ik zeg vaak dat ik een nieuwe job heb: die van afvalhandelaar. Het is constant zoeken naar afvalgrondstoffen. Via Nederland, Denemarken of Duitsland, waar ofwel statiegeld of een gedegen terugnamesysteem bestaat, slagen we daar wel in. Ik vind dat ik als producent het recht zou moeten hebben om de grondstoffen die ik op de markt breng ook weer in te zamelen.’

Olie, de basisgrondstof voor pet, is fors duurder geworden, net als oude petflessen. Kunt u die kosten doorrekenen?

De Cuyper: ‘Het moet. En het kan, want ook concurrerende verpakkingen zijn fors duurder geworden. We kampen met hyperinflatie. Al beschouw ik dat ook als een correctie-inflatie, want door de globalisering was alles veel te goedkoop geworden. Een T-shirt voor 2 euro bij Primark? Dat is gruwelijk goedkoop. Dan weet je dat er iets mis is. De dure energie is echter vooral een Europees probleem. Een gevolg van het Europese wanbeleid van te weinig investeringen in lokale energie. De prijzen waren al lang aan het stijgen voor de oorlog in Oekraïne. De Europese politici staan veel te ver van het veld en de economische realiteit.'

Resilux heeft tien fabrieken, niet alleen in Europa maar ook in de VS. Is het overal even makkelijk zakendoen?

De Cuyper: ‘De markt is overal anders. In Spanje, bijvoorbeeld, zijn toeristen goed voor de helft van de verkoop van onze producten. Je moet je daaraan aanpassen. In de VS is de consumptie sterk, maar je vindt er bijna geen personeel meer. Toen ik recent in onze Amerikaanse vestiging in Georgia was, zag ik dat er overal nieuwe fabrieken waren neergepoot. De VS zijn in korte tijd opnieuw een maakindustrie geworden, wat ze minder afhankelijk maakt van import.’

‘In België is het helaas niet makkelijk. De wetgeving is niet duidelijk en verandert constant. Een groot contrast met landen als Zwitserland, Duitsland of zelfs Centraal-Europa.’

Een van de fabrieken staat in Rusland, goed voor een tiende van de volumes. Blijft u daar?

De Cuyper: ‘De fabriek produceert alleen voor de Russische markt, met Russische mensen. Er zijn geen Belgen. Wij werken graag met sterke, lokale CEO’s. We zitten in Rusland sinds 1998 en gaan dat op de lange termijn bekijken. De werknemers hebben geen schuld aan deze oorlog en moeten ook voor hun dagelijks brood werken. De vestiging blijft draaien, zij het in een trager tempo omdat de bevoorrading van grondstoffen moeilijk loopt. We respecteren uiteraard de sancties die Europa afkondigde.’

Wat was de moeilijkste periode van Resilux?

De Cuyper: ‘De saga met ATG, onze joint venture-partner in Airopack (een nieuwe milieuvriendelijke spuitbus in pet, red.). Het product was niet klaar, en we vonden dat wij teveel het risico financierden. We zijn in conflict geraakt met onze Nederlandse partner, en er in 2017 uitgestapt. Een juiste beslissing achteraf gezien. ATG is intussen failliet.’

‘Ook 2003 en 2004 waren moeilijk. Plots doken grote spelers uit Oekraïne op waardoor de Europese markt met overcapaciteit werd geconfronteerd. Onze schuld liep op tot 11 keer onze brutobedrijfswinst. We hebben toen drastisch gesaneerd en zuinig geweest.  Een geluk, want daardoor waren we bij de volgende crisis in 2008 bijzonder fit en konden we marktaandeel winnen.’

Sinds de oprichting van Resilux bent u samen met uw broer Peter CEO. Is dat niet moeilijk om beslissingen te nemen? Waren er nooit wrijvingen?

De Cuyper: ‘Eigenlijk niet. Mijn broer en ik zijn een tandem. We hebben een bijzondere band en zullen elkaar nooit lossen. We zijn opgevoed om met zijn tweeën beslissingen te nemen. Dat heeft te maken met het vroege overlijden van onze enige zus in 1987. Dat overlijden was de reden waarom mijn vader Alex zijn plasticsbedrijf Thovadec een jaar later heeft verkocht. Eigenlijk waren we altijd met drie aan de top van het bedrijf, tot mijn vader als voorzitter vorig jaar overleed. Hij was een drijvende kracht en heeft gewerkt tot het eind. Toen hij in volle coronatijd in het ziekenhuis lag, wilde hij daar niet eenzaam sterven. Fier in kostuum is hij naar huis gegaan. Daar heeft hij met de kinderen en kleinkinderen sereen zijn afscheid voorbereid, met de nodige levenslessen. Hij heeft ook alle fabrieksdirecteurs gebeld om hen te bedanken en afscheid te nemen.’

‘De afhankelijkheid van de familie is ook een van de redenen voor de verkoop. Als er nu iets met Peter of mij gebeurt, kan Pascal Vanhalst dat opvangen.’

Wat gaat u doen met de opbrengst van de verkoop van Resilux?

De Cuyper: ‘De familie zal haar geld niet op de bank laten staan. We gaan investeren. Wellicht niet in België, maar in landen waar de overheid ondernemerschap meer aanmoedigt. En wellicht in maakbedrijven. Ik blijf een technicus. Ik weet alles over onze machines, soms tot verbazing van de jonge medewerkers. Ik zei onlangs tegen mijn vrouw: het grootste geschenk dat je me kan geven, is een week aan de machines op de vloer sleutelen. Misschien komt dat er ooit nog eens van.’ (lacht)