Ik begon kwaaltjes te krijgen - wat diabetes en een beetje parkinson. Dan ga je denken: dat is het eigenlijk niet waard. Ik wil er mijn tijd en mijn centen in stoppen, maar niet mijn gezondheid. Dan wordt het slopend.’
‘In september 2012 vroegen we 250.000 euro voor de overname van het handelsfonds - het huis was enkele jaren eerder in een andere vennootschap ondergebracht. Het was een instapklaar bedrijf: vijf hotelkamers, het restaurant, de compleet ingerichte keuken, de wijnkelder. Een paar details konden op termijn eventueel aangepast worden, maar we hadden zelf al veel verbeterd en vernieuwd, onder meer na een controle van het voedselagentschap. Later brachten we de prijs naar 200.000 euro. Dat bedrag loop ik dus mis om mijn miserabel pensioen van 867 euro aan te vullen.’
Leeg
‘Mentaal was het best zwaar. Er waren veel kijkers die de boekhouding eens kwamen uitpluizen - hoe zit dat daar bij Van Cauteren? De laatste twee jaar hadden we nogal wat verlies gedraaid, dat maakte de lijdensweg nog lastiger. Meer en meer had ik het gevoel dat ik het zonder meer zou moeten afgeven. Er waren ongeveer vijf overnamekandidaten, waarvan twee behoorlijk geïnteresseerden. Eén bleef over. Hij had een ander, goed lopend bedrijf en goede relaties met de bank. Hij dacht dat hij de overname van het handelsfonds volledig zou kunnen laten financieren door de bank. Een klein kind weet dat zoiets een grote illusie is. Banken hebben sowieso een allergie voor horecabedrijven.’
‘Toen die kink in de kabel kwam, was ik leeg, had geen zin meer. Half februari hebben we beslist om het te laten voor wat het was en de boeken neer te leggen.’
‘Ik ben een kokrestaurateur en had geen ervaring met overnames. Ik had een goed gevoel bij het enthousiasme van die ene potentiële overnemer en dacht dat dit in enkele maanden beklonken zou zijn. Deels werd ik begeleid door iemand van een revisorenkantoor die het klappen van de zweep kent. Ik heb het misschien wat te eenvoudig gezien, al heb ik niet het gevoel dat ik veel verkeerd heb gedaan.’
‘Als we ‘t Laurierblad vijf jaar eerder hadden aangeboden, was het wellicht met de vingers in de neus overgenomen. Maar ja, als mijn tante wieltjes had, was het een karretje. In 1958 had mijn vader er een slagerij en zei: ‘t is slechten tijd. Vanuit het perspectief van vandaag was dat niet echt het geval, hé. Alles is relatief. Wij hebben altijd van de ene crisis naar de andere geleefd, maar dat nooit echt gevoeld. Tot een drietal jaar geleden. Ook de sfeer die rond goede restaurants is geschapen, is een ramp. Er wordt minder getafeld. Bepaalde firma’s mogen zelfs niet meer naar restaurants gaan. Ook de fiscus zelf mag niet meer bij zijn ‘patiënten’ gaan. En in dat soort restaurants drink je geen water. Vroeger deden de mensen makkelijker verplaatsingen. Al die dingen samen vormen een vrij giftige cocktail. In het centrum van Antwerpen of bij de haven geldt dat misschien minder, maar hier in Berlare is het vooral tijdens de week een groot probleem.’
Roofbouw
‘Er kleeft natuurlijk ook een sentimenteel kantje aan. Het was de plaats waar mijn ouderlijk huis stond, en waar ik 34 jaar lang mijn best heb gedaan. Terwijl je dan vaststelt dat het niet echt lonend is geweest. Tegelijk: je moet er filosofisch bij blijven. Als je sterft, neem je niets mee. Die bladzijde is dus omgedraaid. En ik ben niet in een depressie gesukkeld. Ik voel me gelukkig, zelfs een beetje bevrijd. Je pleegt jarenlang roofbouw op je lichaam. Dag na dag begon ik vóór 6 uur en stopte rond 1 uur ‘s nachts. In de namiddag ging ik een uur met de hond wandelen: dat was het. Het is een zeer sociaal beroep zonder een sociaal leven. Nu heb ik dat wel. Ik ga naar de tekenles en ga veel wandelen en fietsen.’
