Gebouwen met één functie zijn even voorbijgestreefd als eigendom op zich. De toekomst brengt moduleerbare ruimtes, een doorgedreven inzet op de maatschappelijke samenhang en sharen in plaats van bezit. Dat vertelt de Brusselse architecte Julie Willem, die in New York inspiratie opdoet.
Julie Willem is architect en partner bij het Brusselse kantoor A2M. Sinds september 2017 woont ze voltijds in New York om A2M overzees op de kaart te zetten. Ze maakt gebruik van haar ervaring in New York om de nieuwe tendenzen in co-living en co-working met een open blik te benaderen en een eigen architecturaal ideaal te ontwikkelen. Ze is ervan overtuigd dat we onze manier van wonen moeten herdenken.
‘In de jaren 1960 ging een gezin een hypotheek van twintig jaar aan voor de aankoop van een viergevelwoning met tuin. Die tijd is volledig voorbij. Dat komt doordat koppels uit elkaar gaan en er nieuwsamengestelde gezinnen ontstaan. Maar vooral doordat het binaire model kopen/huren geen alternatief biedt dat aan de 21ste eeuw is aangepast.
Het bezit van een eigen woning, waaraan de Belgen nog zoveel belang hechten, heeft geen toekomst meer. Hetzelfde geldt voor monofunctionele gebouwen.’
Vastgoed as a service
De druk op het vastgoed heeft volgens Julie Willem in New York geleid tot nooit geziene initiatieven. ‘Tal van bars en restaurants worden overdag bijvoorbeeld omgevormd tot co-workingplaces’, vertelt ze. ‘De digitale transformatie versterkt deze evolutie. Met data kunnen we het gedrag van de gebruikers onderzoeken en op hun behoeften inspelen.
We kunnen een heleboel informatie beheren. Net als bij mobiliteit of energie kunnen we een dienst aanbieden die je niet meer hoeft aan te schaffen.’
‘Ik wil werk maken van een dorp op schaal van een gebouw. Een plaats waar privatieve en gemeenschappelijke delen zich vermengen.’
Wat gebeurt er met de architectuur vanaf het ogenblik dat de functie – kantoor, woning, handel, enzovoort – niet meer bepalend is voor het gebouw? ‘Eén ruimte krijgt veel meer functies. Of het nu gaat over deelwoningen, co-working of co-living: de de gemeenschap van gebruikers vormt de belangrijkste parameter.’
Dorp 2.0
‘In een klassiek appartementsgebouw is een van de weinige gemeenschappelijke ruimtes de trappenzaal. Daar kun je je buren tegenkomen, maar daar gaat ook iedere vijf minuten automatisch het licht uit, wat de sociale contacten beperkt’, zegt Willem. ‘Ik wil werk maken van een dorp op schaal van een gebouw, een dorp 2.0.
Een plaats waar privatieve en gemeenschappelijke delen zich vermengen en waar er op de grens tussen het openbare en het private een tussenlaag bestaat.’
‘De cocon van het individuele appartement blijft wel bestaan, maar we voorzien ook in gemengde ruimtes: een keuken en een ontspanningsruimte per verdieping, een polyvalente zaal, een co-workingplek, een ruimte waar de kinderen kunnen spelen en een wasruimte voor de bewoners, een café en een tuin die publiek toegankelijk is…
Daarbovenop komt een sociaal netwerk dat contact en de organisatie van activiteiten mogelijk maakt, bijvoorbeeld samen yogalessen volgen, een drankje nuttigen met de buren, …’
‘Een beetje zoals wat The We Company op de rails heeft gezet met WeWork en WeLive. Bij ons werkt A2M een gelijkaardig project uit in een van de vijf residentiële gebouwen van Paradis Express in de Guillemins-wijk in Luik.
Een product dat het midden houdt tussen een hotel en klassieke woongelegenheden, gebaseerd op een private ruimte en gedeelde ruimtes met tijdelijke functies en bezettingen’, besluit Julie Willem.
