Bagger

Bagger. We moeten er eerlijk in zijn: er bestaan vriendelijker woorden in de dikke Van Dale, die gortdroog niet bepaald flatterende spreuken als 'overal zanikt bagger' (blijkbaar een verwijzing naar Hollandse benepenheid), en 'bagger schijten' (diarree) oplijst. 

Voor beleggers is bagger echter een moderne versie van goud. Dat leert de jongste update van CFE , sinds vorig jaar volledig eigenaar van baggeraar DEME. De immer kortzichtige belegger focust op de wat teleurstellende omzet, maar één passage in het persbericht is eigenlijk veel straffer. De schuldenlast van DEME tuimelde dit jaar al van 533 miljoen naar 284 miljoen euro, die van moederbedrijf CFE halveerde bijna tot 395 miljoen.

Een betere getuigenis voor de onwaarschijnlijke cashflow die baggeren genereert, kun je niet bedenken. Het helpt ook natuurlijk dat baggeren als korfbal is: een Belgisch-Nederlands onderonsje in een wereldmarkt waar veel gebaggerd moet worden. En waar grote contracten zoals het nieuwe Suezkanaal netjes onder de weinige spelers verdeeld kunnen worden. Toch lopen beleggers niet warm. Misschien omdat beleggers in deze eeuwig nulrentende tijden een in snel tempo schuldenvrij wordende balans niet meer naar waarde weten te schatten en zelfs 'suboptimaal' noemen. 

Deze nulrentende tijden leggen ook een bodem onder de beurskoers van EVS . Die beurskoers is zoals de schuldenlast van CFE in 2014 al bijna gehalveerd. Maar analisten stippen aan dat de Luikse beeldserverfabrikant met zijn nog steeds stevig kasstroomrendement van 9 procent een gratis lunch dreigt te worden voor private-equityspelers die met dank aan Mario D uit F bijna gratis schulden kunnen uitgeven. EVS maakt snel komaf met de erfenis van de pas opgestapte CEO Joop Janssen maar als de Luikenaars zich niet reppen met de zoektocht naar een nieuwe CEO zal het misschien niet meer nodig zijn. 

In de wereldpolitiek:

Twee daders met messen en bijlen. Vier doden en zeven gewonden. Dat is de tol van de aanslag dinsdagochtend voor een synagoge in Jeruzalem. Na het einde van de bloedige Gaza-oorlog deze zomer lijkt het brandpunt voor het conflict tussen Israëli's en Palestijnen  naar die stad verschoven. Voor Palestijnen lijkt na jaren bezetting de spreekwoordelijke druppel bereikt te zijn toen Israël eind vorige maand besloot de Haram al-Sharif of Tempelberg volledig af te sluiten.

Weinig sites in de wereld dragen zo'n symbolische waarde. En zijn zo licht ontvlambaar. Denk maar aan de 'wandeling' van wijlen Ariel Sharon in 2000 over de Tempelberg, die de tweede Palestijnse intifada ontketende. The Economist bestempelt de recente Israëlische politiek op de site als 'Temple Madness'. 

Tot slot, nog dit: zelfs voor de Ieren is de druppel bereikt. Zoals onderstaand Joetjoepje geniaal illustreert, voerde Ierland jarenlang zonder morren de door de Duitsers en de Europese Centrale Bank opgelegde besparingen uit. En betaalden met hun collectieve zweet de miljardenschuld van hun roekeloze bankiers af.

Maar kijk: de Ieren hebben er genoeg van de pin-up van Merkels besparingsdrift te zijn. Verrassend genoeg komt de volkswoede er wanneer niemand die nog verwachtte: toen Dublin als laatste industrieland ter wereld zijn burgers wou laten betalen voor hun waterverbruik. Het land is nu al dagen in de ban van 'waterprotesten', zoals premier Enda Kenny gisteren mocht ondervinden. Zelfs voor de minzame Ieren is de druppel bereikt. Zelfs letterlijk.