De vergeten kant van het Meetjesland

Zelfs bij de publicatie van de resultaten lopen ze elkaar net niet voor de voeten. Maandag nabeurs gaf de Lembeekse koekjesbakker Lotus Bakeries inzage in de halfjaarcijfers. Ter Beke, de Waarschootse specialist in bereide maaltijden en vleeswaren, volgde dinsdagochtend.

Je fietst in geen tijd - door de idyllische Lembeekse bossen - van de een naar de andere. Beide trokken ook in de tweede helft van de jaren tachtig naar de Brusselse beurs. En houden sindsdien de controle stevig in familiale handen, de Boones bij Lotus en de Coopmans bij Ter Beke.

Maar daar stopt de vergelijking. Zo geliefd Lotus bij de belegger is, zo vergeten is Ter Beke. Daar is een objectieve reden voor. Die van Lotus zijn de overachievers van het beurspaleis, die goed op weg zijn voor het 13de (!) opeenvolgende jaar de Bel20 te kloppen.

Sinds de beursgang in december 1988 legt Lotus zijn aandeelhouders een gemiddeld jaarrendement van 14,4 procent voor, 5 procentpunten beter dan de Belgian All Shares-index over dezelfde periode.

Ter Beke, daarentegen, is sinds de groep in 1986 tegen 1.350 frank naar de beurs trok, een consistente underachiever. Met inclusief nettodividenden een jaarrendement van 3,5 procent doet Ter Beke het 5 procentpunten slechter dan de Brusselse beurs. Het spiegelbeeld van de buren.

De bizarre opvolging van de door Colruyt weggeplukte CEO Marc Hofman, hielp niet om Ter Beke weer in de gratie te krijgen. Bestuurder Dirk Goeminne, die in 2007 een punt had gezet achter zijn actieve loopbaan, werd eerst benoemd tot interim-CEO. Tot de 58 jarige Waregemse Nederlander naar eigen zeggen met zo veel ‘goesting’ zijn job deed, dat hij ook ‘definitief’ de nieuwe CEO werd.

Wat evenmin hielp, is het feit dat bedrijfswinst, nettocashflow en nettowinst al vier jaar collectief in dalende lijn zitten, met de paardenvleescrisis vorig jaar als nekslag.

Maar terwijl de belegger naar Lembeke keek, is Waarschoot aan een transformatie bezig. De nettocashflow is weliswaar krimpend, maar wel een veelvoud van de nettowinst. Omdat Ter Beke tegelijk de schuldenlast fors afbouwde - van 70 naar 40 miljoen - én stevig investeerde. In state-of-the-art versnijdings- en verpakkingslijnen voor de vleeswarentak.

En, met het Normandische Stefano Toselli, in de joint venture ‘The Pasta Food Company’. Een joint venture die Centraal-Europa pasta per pasta moet veroveren. Normaal gezien moet de Pasta Food-fabriek in het Poolse Opole rond deze tijd operationeel worden. Mochten de Polen fan blijken van pastamaaltijden in het koelversschap, zullen beleggers zonder twijfel het Waarschootse deel van het Meetjesland eindelijk herontdekken.