Niets is voor altijd

Wie gelooft nu nog dat een verzekeraar je ‘eeuwigdurend’ een rente van 4,75 procent kan garanderen? Welke toezichthouder laat een dergelijk product op de markt toe? Het gebeurde bij de verzekeraar AXA, die een tak21-product tot Crest20 doopte en op alle - variabele - inlagen een vast rendement bood. Dat doet denken aan de beruchte First-rekening die Ethias de das omdeed, maar deze belofte was nog straffer.

De lage rentestand dwingt AXA nu zijn ‘eeuwigdurende’ belofte in te slikken en nog amper 0,2 procent te garanderen. Terecht zijn de verzekeringsnemers boos en voelen ze zich bedrogen. Dat heet contractbreuk, ook al is er inmiddels een wet geschreven, verdacht veel op maat van de verzekeraar overigens, die de drastische verlaging toelaat.

Bij de lancering van het product was een rente van 4,75 procent niet uitzonderlijk, eerder laag zelfs. Maar de belofte om het rendement altijd te garanderen trok flink wat beleggers over de streep, al dan niet gelokt door de reclamespots die destijds bij het product hoorden.

De discussie die al eens plaatsvond bij de vaste vergoeding van de groepsverzekeringen wordt nog eens in het klein overgedaan. Blijkbaar kunnen hogere rendementen alleen gegarandeerd worden als de rente hoog staat. Dan wordt overigens geen bijkomende vergoeding uitgekeerd. Aan filantropie doen verzekeraars nu eenmaal niet.

In de financiële wereld geldt één gouden vuistregel: als het te mooi is om waar te zijn, dan is het dat meestal ook. Gouden bergen bestaan niet, hoe overtuigend ze ook aangeprezen worden.

Dat klinkt bijzonder bitter voor de mensen die dachten dat ze zich bij een eerbare instelling verzekerden van een eeuwige opbrengst van 4,75 procent.

Er is veel te doen om de soliditeit van de financiële instellingen. Misschien is het hoog tijd om de betrouwbaarheid van de financiële producten op stress te testen. Dat rentetarieven kunnen schommelen is van alle tijden, en niets zegt dat de rente over vijf jaar niet weer op 8 procent staat. Maar in die wetenschap moet het productenaanbod wel gestuurd worden, in rendement en looptijd. Anders kan het fout aflopen, zoals bij de Crest20-rekening. Dat is de verantwoordelijkheid van de instellingen zelf, maar ook van de toezichthouders. Waarschuwen voor boilerrooms en binaire opties is een zaak, maar het serieus doorlichten van producten van betrouwbare instellingen duidelijk een andere.

Of de mensen die een dergelijke rekening aanhouden een of andere vorm van schadevergoeding kunnen opeisen is niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat het product nooit gecommercialiseerd had mogen worden. Inspelen op een blijkbaar onstilbare honger naar rendement is gemakkelijk, de belofte nakomen - blijkt nog maar eens - veel moeilijker.