Brussellief

Mr. Vander Taelen,

Beste Luckas,

Wij delen een lief. Brussel. Geen vage kennis, geen afstandelijke partner, maar een echte liefde. Helaas, vele Vlamingen zijn niet langer stapelgek op onze hoofdstad. Passie maakte plaats voor irritatie, genegenheid voor afstand.

Liefde is... elkaar niet lossen

Wallonië is op verleidingspad, en Brussel laat zich graag bekoren. Vele Brusselse politici belijden in woorden de liefde voor hun stad, in hun daden zijn het echter Walen. Kinderbijslag? ‘Kunnen we niet op z’n Brussels, dus dan doen we het maar op zijn Waals.’ Zaventemse geluidsnormen? ‘Die vliegtuigen kunnen gerust verhuizen naar Luik, naar Wallonië.’ En ach, Vlaanderen mag economisch best wat bloeden...

Mag het verbazen dat steeds meer Vlamingen zich irriteren aan de onbeantwoorde liefde voor hun hoofdstad? Of, erger nog, onverschillig worden?  Wij blijven alvast wél voor Brussel vechten. Ook daarom zullen wij het Brussels Hoofdstedelijk Gewest nooit herbenoemen als ‘Federatie Vlaanderen-Brussel’, zoals u voorstelt in uw column. Naar het ongrondwettelijke voorbeeld van de Fédération Wallonie-Bruxelles. Omdat Brussel niet buiten Vlaanderen staat, er niet mee verbonden is met een broos verbindingsteken. Integendeel, in Vlaanderen is Brussel inbegrepen, het maakt er een wezenlijk deel van uit. Een deel dat wij in woorden noch daden zullen lossen.

Liefde is... eerlijk zijn met elkaar

Blind maakt ze ons niet, die Brusselliefde. Er gebeuren schitterende zaken in onze stad, dat is zeker, tegelijk kan zoveel beter. Terecht schrijf je dat we moeten gaan voor meer efficiëntie, met een fusie van de 19 gemeenten, één politiezone, een eengemaakt OCMW. Maar laat ons daarbij niet naïef zijn. Deze broodnodige hervormingen zullen niet alleenzaligmakend blijken. Daarvoor is meer nodig: niet alleen – zoals je ook schrijft – een versterkte rol voor Brussel dat meer bevoegdheden en verantwoordelijkheden krijgt. Waarbij het financieel meer geresponsabiliseerd wordt en zo de vruchten plukt van zijn beleid. Bovenal is ook een versterkte band met de deelstaten Vlaanderen en Wallonië nodig.

Want in de liefde moeten we eerlijk zijn met elkaar, de realiteit onder ogen zien. Een eigen sociale zekerheid, dat kan een grootstad als Brussel niet aan. Tenzij we een model op poten willen zetten waarbij de hoofdstad binnen de vijf minuten failliet gaat. Een werkbare en hartelijke solidariteit is wél mogelijk met onze voorstellen. Waarbij we Brusselaars zullen vragen verbonden te zijn met de Vlaamse of Waalse gemeenschap door een positieve Brusselkeuze te maken. Geen theoretische denkpiste, maar een werkbaar model, uitgetekend door topjuristen en nagerekend door internationale topconsultants.

Liefde vragen dus, langs beide kanten, u noemt het ouderwets, weinig creatief. Wij vinden het schoon. Vooral omdat het wederkerigheid inhoudt. Vlaanderen en Wallonië zullen zich moeten engageren om aan de vraag van de Brusselaars te voldoen. Eindelijk zal ook zichtbaar worden welke deelstaat ondermaats presteert in zijn hoofdstad. Een tipje van de sluier? Vlaanderen zal het niet zijn.

Liefde is... ingrijpen

En dat Brussel een steuntje in de rug goed kan gebruiken, stellen we dagelijks vast. Het Kanaalplan van Minister Jambon en de militairen van Minister Vandeput maken de stad veiliger. Het flinkere migratiebeleid van Staatssecretaris Francken en het Vlaamse inburgeringsbeleid van Minister Homans versterken het samenleven. Bovenop de vele Vlaamse investeringen, in het Nederlandstalig onderwijs en op andere vlakken.

Ook Brussel heeft er dus baat bij om deels op zijn Vlaams te worden bestuurd. Met Vlaamse recepten die orde op zaken stellen en wat gezond verstand in het politieke debat injecteren. Tegelijk is een beter Brussel goed voor Vlaanderen, dat zijn hoofdstad omarmt. Letterlijk zelf. In onze confederalisme-teksten benadrukten we het overigens al: ‘Ja, wij zullen blijven investeren in Brussel. Niet om onze wil op te leggen of om te betuttelen. Wel omdat wij in de kracht van Brussel geloven en wij onze hoofdstad eenvoudigweg niet willen loslaten. Wij moeten samen werk maken van Brussel. Wij willen onze hoofdstad omarmen, niet verstikken’ (N-VA congresteksten confederalisme, blz. 52).

Schone liefde dus, voor een eenvoudiger en sterker Brussel, dat een échte hoofdstad is. Geen uitsluitend co-beheer, maar samenwerking. Geen verboden liefde, maar een gedeelde passie. Erg graag samen met u.