Van 282 Schotse bergen op één to-dolijst tot één nacht in een desolate hut met (misschien wel) Björk: Europa, weg van de platgetreden paden.
De dood van een geliefde kan mensen met invloed tot grootse gebaren aanzetten. Kijk maar naar de Taj Mahal in India, een graftombe voor de overleden vrouw van de zeventiende-eeuwse keizer Sjah Jahan. 371 jaar later bezoeken jaarlijks nog altijd vier miljoen mensen dit wereldwonder.
In het Italiaanse stadje Bomarzo, zo’n negentig kilometer ten noorden van Rome, liet de edelman Pier Francesco Orsini in de zestiende eeuw een tuin aanleggen voor zijn overleden vrouw.
Het park staat vol met mythologische, monsterlijke figuren en groteske creaties die uit de rotsen lijken te komen, vandaar de naam Parco dei Mostri. Dat was opvallend in de zestiende eeuw, toen parken toch vooral grandeur wilden uitstralen. Landschapsarchitect van dienst was Pirro Ligorio, die ook de tuinen van het Vaticaan en die van Villa d’Este in Tivoli voor zijn rekening zou nemen. Hij deed een beroep op beeldhouwer Simone Moschino voor de sculpturen.
Het park heeft er jarenlang verwilderd bijgelegen, tot Salvador Dalí er een film maakte en er zelfs geïnspireerd raakte voor het schilderij ‘La tentazioni di Sant’Antonio’. Vandaag zijn de tuinen een fascinerende bestemming voor liefhebbers van geschiedenis, kunst en mysterie.