Chef Kobe Desramaults en kunstcurator Evelyn Simons gaan samen voor een nieuw leven op Sicilië. In deze eerste aflevering van de nieuwe maandelijkse rubriek ‘Posta dalla Sicilia’ maak je kennis met het koppel.
Chef Kobe Desramaults en kunstcurator Evelyn Simons gaan op zoek naar een plek waar de werelden van kunst en gastronomie samensmelten. En waar kan dat beter dan op Sicilië? Hoe ze hun nieuwe leven invullen, ontdek je in de maandelijkse rubriek ‘Posta dalla Sicilia’.
De zomerkleren neem ik voor mijn reis deze week niet meer mee naar België. De vrijgemaakte plaats in mijn koffer vul ik op met panettone van de vermaarde patisserie Fiasconaro, huisgemaakte prosciutto met kruiden van de overvriendelijke slager Cusimano, zongedroogde tomaten en spaghetti alla chitarra. De helft zal wellicht geplet of uitgelopen het thuisfront halen. Collateral damage die de pret echter niet zal bederven. Ik verwelkom morgenavond vrienden in Brussel, dus ik kan toch evengoed mijn inkopen hier al doen?
Een leven tussen twee levens: Castelbuono en Brussel. Tussen rust en natuur enerzijds en sociale drukte en stadsimpulsen anderzijds. Tussen zon en regen. Tussen een gezinsleven en een solobestaan. Lastminutevliegtickets, sleuren met mijn garderobe, luchthavenstress en een tenenkrommende ecologische voetafdruk. Maar ook: mogelijkheden, inspiratie, meer buitenlucht en minder schermtijd, een jeugddroom die werkelijkheid wordt – namelijk leven in Italië.
Ik wilde het al sinds mijn ouders me als kind veelvuldig meenamen naar Toscane en me daar – ondanks een zeer overtuigde atheïstische opvoeding – meetroonden naar talloze romaanse, gotische, renaissance- en barokke kerken en musea vol meesterwerken. Noeste arbeid die steevast werd beloond met een drie bollen tellende gelato in schakeringen van chocolade.
Acht maanden kunstgeschiedenis in Rome via een Erasmusbeurs gaven me vervolgens het geschenk van de Italiaanse taal. En nu, nog eens tien jaar later, kruist een man mijn pad die hetzelfde wil.
Leven in Italië is een droom die werkelijkheid wordt. Ik wilde het al als kind. En nu kruist een man mijn pad die hetzelfde wil.
Toen we zo’n anderhalf jaar geleden onze dromen begonnen te concretiseren, stelde ik voor om eerst Sicilië te gaan bezoeken. De editie van de kunstbiënnale Manifesta, die in 2018 plaatsvond in Palermo, en mijn daaraan gekoppelde reis langs Cefalù, Taormina en de Etna met bevriende collega’s uit de kunst, waren voldoende geweest om mijn hart te veroveren.
Een doodgewone viswinkel in Modica, waar ik met Kobe en Tiziano, zijn rechterhand in de keuken, inkopen was gaan doen voor een royaal avondmaal in onze troosteloze Airbnb in april vorig jaar, trok Kobe vervolgens gelukkig over de streep. Ik zie het enthousiasme nog in zijn ogen bij het zien van al die schatten uit de zee.
Nu we ons hier installeren, voelt de keuze des te juister. De zuiderse warmte, de generositeit en openheid van de Sicilianen: menselijk contact staat voorop. Je kunt je leven hier niet organiseren vanuit een mailbox. Fysiek langsgaan en relaties opbouwen is hoe je de dingen gedaan krijgt. Indien nodig met een plastic beker wijn op de middag. Als je niet oprecht bent, val je door de mand. Als je de wijn te vaak weigert evenzeer.
Het dwingt om te vertragen, om bewuste keuzes te maken over waar je je tijd in steekt. De dramatische natuur, de culinaire verwennerij en de culturele weelde neem ik er als voedingsbodem voor mijn artistieke plannen graag bij. De huidige politieke tendensen proberen we voorlopig even te negeren.
Het is de bedoeling een tentoonstellingsruimte te openen, waar ik kunstenaars kan uitnodigen. Siciliaanse folklore, processies, legendes en rituelen, maar ook de prachtige natuur en het (im)materiële patrimonium worden mijn werkkader. Ik wil het bevragen, onderzoeken, in ere houden en kenbaar maken, en er artistiek talent mee in dialoog laten treden.
Het Museo Civico di Castelbuono toont alvast veel interesse om samen te werken, niet het minst dankzij de rijkelijk opgeklopte introductie die de burgemeester (die trouwens totaal niet weet waarmee ik professioneel bezig ben) er gaf. In het veel te snelle Siciliaans hoorde ik hem strooien met ‘veel internationale contacten’ en ‘belangrijke curator in België’. Ik liet het me welgevallen en deed alsof ik niets verstond, om mijn gêne te verbergen.
Maar de toon was gezet. De goesting om samen te werken ook. Ik begin alvast lijstjes te maken met kunstenaars en scenario’s uit te denken van wat ik hier met hen kan doen. Nu nog een ruimte vinden. En centen. Moet lukken, als ik de burgemeester zo bezig hoor.
Aflevering 2 van ‘Posta dalla Sicilia’ volgt op 19 november.
