‘Mais l’Amérique, l’Amérique, je veux l’avoir et je l’aurai’, zong Joe Dassin. Als we het niet kunnen hebben, kunnen we het toch zien, natuurlijker dan ooit.
Hoog in de Peruaanse Andes overspant een handgevlochten touwbrug de Apurímac-canyon. De Q’eswachaka-brug stamt nog uit de Incatijd en wordt al vijf eeuwen hersteld en vernieuwd door omwonenden. Eeuwenlang vormde de hangbrug de enige schakel tussen de dorpen aan weerszijden van de rivier Apurímac in de provincie Canas, op ruim drie uur rijden van de hoofdstad Cuzco.
Elk voorjaar komen de dorpelingen bijeen om de brug samen te herstellen. Een jaarlijkse traditie die gepaard gaat met allerlei festiviteiten en rituelen. Het touw voor de brug wordt gedraaid van itchugras en gevlochten tot dikke stabiele kabels. Die trekken de inwoners samen naar de overkant.
Hoewel er in de buurt een metalen brug voor auto’s werd gebouwd, blijven omwonenden de Q’eswachaka-brug gebruiken om met hun handelswaar naar de naburige dorpen te trekken. Vanwege het belang voor de omwonenden werd de brug in 2013 tot Unesco-werelderfgoed uitgeroepen.