Chef Kobe Desramaults en kunstcurator Evelyn Simons gaan samen voor een nieuw leven op Sicilië. In deze eerste aflevering van de nieuwe maandelijkse rubriek ‘Posta dalla Sicilia’ maak je kennis met het koppel.
Chef Kobe Desramaults en kunstcurator Evelyn Simons gaan op zoek naar een plek waar de werelden van kunst en gastronomie samensmelten. En waar kan dat beter dan op Sicilië? Hoe ze hun nieuwe leven invullen, ontdek je in de maandelijkse rubriek ‘Posta dalla Sicilia’.
Check Evelyns eerste column hier.
Morgen, zondag 23 oktober, sluit ik, na vijf maanden van up en downs, de deuren van mijn Siciliaans restaurant. Er was de magie van het koken op deze prachtplaats, op vijf passen van de Middellandse Zee. De rode gloed van de ondergaande zon die avond na avond neerdwarrelde over de houtvuren en de zomergasten, begeleid door het aanhoudende gefluister van de golven. Er waren de producten van spectaculaire kwaliteit. De mooiste gambero rosso’s, inktvissen en sepia’s die ik ooit heb gezien.
Maar die eerste restaurantzomer tussen Palermo en Milazzo was er ook een van beproevingen. De laatste dagen zaten we op ons tandvlees. Het was enorm intens. Met een klein team deze plek in zo’n korte tijdspanne op de kaart proberen te zetten was lastig, zowel fysiek als mentaal. Ik durf gerust te zeggen dat we onszelf tot het uiterste hebben gedreven. Want in Sicilië verloopt eigenlijk nooit iets volgens plan. Als Belg denk je: ‘Zoiets moet toch makkelijk opgelost raken?’ Toch lukt dat hier nauwelijks. In het begin vind je dat frustrerend, daarna wordt het lachwekkend, vervolgens neem je er vrede mee, en uiteindelijk leidt het opnieuw tot frustratie. Dat gaat de hele tijd in golven.
Ik kan mij intussen al verstaanbaar maken. Al staat er nog altijd meer haar op mijn Italiaans dan op mijn hoofd – terwijl ik toch al vijf maanden niet naar de kapper ben geweest. Maar zodra je moeite doet, is er appreciatie. Een opstapje tot persoonlijk contact, dat hier van het allergrootste belang is. Zonder krijg je hier niets gedaan of raak je nergens.
Had Franco, de eigenaar van de restaurantgroep waarmee we deze zomer samenwerkten, ons niet meegenomen, dan hadden we de nachtelijke visveiling in de haven van Terrasini, net buiten Palermo, nooit gevonden. Laat staan dat we er waren binnengeraakt. Een meer dan bijzondere ervaring.
Zelden heb ik me zo overtuigd gevoeld van een plek. Al zijn er nu nog meer vraagtekens dan antwoorden.
Op een lager gelegen kade stonden naast een grote weegschaal een stuk of honderd op elkaar gestapelde kratten, allemaal gevuld met de weelde uit de zee. Wat verderop een vreemd allegaartje van karakterkoppen, die zo uit een Pasolini-film leken weggestapt. Sommigen recht uit bed, anderen eindigden hier hun dag. De samenzweerderige stilte werd alleen onderbroken door de veilingmeester, die luidkeels en beangstigend vlug de prijzen afriep.
Na elke toewijzing zag ik hoe de adjudant van de veilingmeester een paar visjes of langoustines onopvallend in een andere kist liet verdwijnen. Fooi voor de adjudant? Iedereen ziet het. Niemand zegt iets. Een oude code die tot op vandaag wordt gedoogd. Als we enkele uren later de zonsopgang tegemoet rijden richting Pollina is de kade weer verlaten, alsof dit schouwspel nooit heeft plaatsgevonden.
Zelden heb ik me zo overtuigd gevoeld van de mogelijkheden die een plaats kan bieden. De ongerepte natuur, de diversiteit van het terroir, de weelde uit de zee… Alle ingrediënten zijn voorhanden om ons droomrestaurant hier op dit eiland uit te bouwen.
En Sicilië mag dan al bekendstaan als een zomerbestemming, ik geloof dat de echte schoonheid zich hier vooral laat zien in de lente, de herfst en zelfs in de winter, als de citrusvruchten rijp zijn en er een overvloed aan wild en boschampignons te vinden is in de Madonie en Nebrodi.
Franco wil ons graag aan boord houden. Ik ben dankbaar voor de kans die we hebben gekregen, maar twijfel. Voor mij is vrijheid het ultieme recept voor creativiteit. Vergeet niet dat ik al zelfstandige ben sinds mijn 24ste. Vandaag ben ik 42.
We willen ons vestigen in of rond Castelbuono, een dorp waar het leven goed en bedrijvig is, zelfs buiten het zomerseizoen. We zijn volop op zoek naar een plek waar zowel Evelyn als ik onze wildste ambities kunnen realiseren. Maar ook nu weer: niets verloopt makkelijk.
Aan mooie locaties geen gebrek, maar je kunt niet zomaar aan de deur kloppen en vragen of iets te koop is. Het menselijke contact is essentieel. Pas als mensen overtuigd zijn van je goede bedoelingen kan er worden gepraat. Vrijdag was ik, nadat ik mijn dochter naar school had gebracht, om 8:00 uur voor de vierde keer op een domein buiten Castelbuono, om te zien hoe de lichtinval er ’s morgens is.
Evelyn en ik dromen van een plek waar gasten zowel gerechten als kunst voorgeschoteld krijgen en kunstenaars in situ kunnen werken. Eigenlijk wil ik een beetje terug naar In de Wulf, mijn eerste restaurant. Op die plek werd ik hard geïnspireerd door de omgeving. In Chambre Separée, mijn latere restaurant in Gent, was de opstelling van het restaurant dan weer ideaal, maar ontbrak de connectie met de natuur. Mijn droom is een hybride te maken van die twee, waar je na afloop van het diner kunt logeren, alsof je bij ons thuis te gast bent. Een plek waar je kunt verdwalen in de olijfgaard en de wilde tuin. Een oord ook waar tijd en ruimte een andere invulling krijgen. We fantaseren er volop op los hoe we onze twee werelden kunnen doen samensmelten.
De 24ste, de dag na de restaurantsluiting, hebben we alvast een afspraak met de eigenaar van het pand net buiten Castelbuono. Dan zal er hopelijk veel duidelijk worden. Op dit ogenblik zijn er nog meer vraagtekens dan antwoorden. Ofwel wordt het een grote ontgoocheling, ofwel de start van een fantastisch mooi verhaal.
Aflevering 2 van ‘Posta dalla Sicilia’ volgt op 19 november.
