In Pragelato, op anderhalf uur rijden van Turijn, kun je alpineskiën, langlaufen en snowboarden op olympische pistes én overnachten in het olympische dorp van de winterspelen van 2006. Spoileralert: de skischansen zijn jammer genoeg dicht.
Naar het openingsspektakel volgende vrijdag van de 24ste Olympische Winterspelen in Peking hebben we voorlopig het raden. Maar in Pragelato, een chaletdorpje in Piëmont, staat de openingsshow van ‘hun’ Olympische Winterspelen in 2006 nog bij velen op het netvlies gebrand. Toenmalig formule 1-testrijder Luca Badoer ‘tekende’ in het stadion van Turijn met zijn Ferrari 248 F1 de vijf olympische ringen. En als je over de kleur van het olympische dorp in Sestriere wat verderop begint – een groen dat doet denken aan geoxideerd koper – riskeer je nog steeds in een verhitte discussie te raken.
De twee olympische skischansen, de lift ernaartoe én de jurytoren uit 2006 staan er sinds het einde van de Spelen werkloos bij. De 82 larikshouten chalets van het olympische dorp in Pragelato, in de typische neutrale tinten van de Val Chisone-vallei, zijn wel nog in gebruik. Op de plek waar 16 jaar geleden de olympiërs op krachten kwamen, kun je vandaag zélf overnachten, met dank aan Club Med. De vakantiegroep kocht in 2012 het hele dorp in dit wintersportoord in het noordwesten van de Italiaanse laars.
Een eerste verkenning leert dat het resort niet groot is: in nog geen tien minuten sta je vanaf het verste chalet op het centrale plein. Daarnaast, aan de rechterkant, bevindt zich het hoofdgebouw, met de receptie, een shop en de bar. In restaurant Il Piemonte, met zijn gloednieuwe terras, heerst een gezellige drukte. In de kelder is La Tana ondergebracht, nóg een restaurant waarvan de wijnkelder naar verluidt top is. En iets verderop zie je de lichtjes van La Trattoria, waar typische streekgerechten met passende streekwijnen worden geserveerd. Na de inspanning, de gastronomische ontspanning. Kortom, la dolce vita.
Hoewel, onze eerste ochtend heeft meer weg van een doordeweekse rush richting kantoor. De twee kinderen moeten gewekt en gekleed zijn én ontbeten hebben als we hen om 8.30 uur achterlaten bij de ‘mini club’ en ‘petit club’ van het resort. Dit is hun eerste dag zonder ons. De glimlach op hun gezicht is ver te zoeken. Wij, van onze kant, voelen ons om 9.15 uur vrij als een vogel, klaar om uit te vliegen over het Italiaans-Franse skigebied Vialattea – wat zoveel betekent als ‘melkweg’.
Dit is een van de vijf grootste skidomeinen van Europa en fungeerde in 2006 als hét uithangbord van de Spelen. Vijf skistations werden toen gebruikt voor de competities afdaling, slalom, langlauf en bobslee. En de pistes zijn tot op vandaag in gebruik. Olympische kampioenen trainen er vaak op de Kandahar Banchetta-Giovanni Nasi, de piste waarop in 2006 de afdaling bij de heren, de combiné en de super-G werden gehouden. De start bevindt zich op 2800 meter, het hoogste punt van de Vialattea. Terwijl het parcours eerst steil – zeg maar ‘een muur’ – en zeer technisch is, is het toch perfect doenbaar voor niet-olympiërs. Opmerkelijk ook: valpartijen zijn er nauwelijks. Zowel skiërs als snowboarders getuigen van een zelden geziene hoffelijkheid. Dit is onversneden skiplezier.
Op zoek naar nóg meer thrills trekken we na de middag met instructeur Andrea naar de verder gelegen skigebieden. Via een gondelbaan die Club Med zelf heeft gebouwd, kun je 400 kilometer andere pistes uitproberen. Ze zijn mooi en breed. Maar bovenal: je hebt de pistes nagenoeg helemaal voor jezelf. Van gedrum aan de skiliften is geen sprake.
Die pistes brengen je helemaal tot in Sestriere, met een hoogte van 2035 meter het hart van dit skigebied dat in 1937 werd gecreëerd op initiatief van de Italiaanse zakenfamilie Agnelli. Daal je verder af, dan bereik je Sauze d’Oulx, Claviere, Cesana, Sansicario, of Montgenèvre in Frankrijk.
Vind je die poedersneeuw maar niets, dan kun je ook wandelen met sneeuwschoenen, aan nordic walking doen of rondscheuren met de sneeuwscooter. Wij kiezen voor een tochtje met een roedel sledehonden. De drie husky’s die voor ons klaarstaan, zijn hypernerveus, gebeten om eropuit te trekken. Zelfs al is het je eerste keer, de houten slede moet je zonder uitzondering zelf besturen. De honden vliegen er meteen in. 30 km/u is voor hen een gezapig tempo. Zodra ze vertrokken zijn, houdt het blaffen op en overheerst de stilte van het gebergte. Een kwartiertje uitleg, gevolgd door 45 fysiek slopende minuten: een magische ervaring.
Wat de roedel na de tocht te eten kreeg, weten we niet. Wij schoven onze voeten onder tafel in La Grangia, een van de vijf toprestaurants op de pistes waar je als ‘Club Med’-gast gratis terecht kunt. La Grangia heeft niet alleen een van de grootste wijnkelders van de hele Alpen, het menu is ook een mooie staalkaart van de authentieke keuken van Piëmont.
Wie architectuur aan gastronomie wil koppelen, kan ook naar de Capanna Mollino. Zoals de naam al laat uitschijnen, is het een ontwerp van de modernistische architect Carlo Mollino, die in Turijn onder meer het Teatro Regio tekende. Nog van zijn hand is het chalet Slittovia del Lago Nero in Sauze d’Oulx. Het Slittovia mag dan al volledig van hout zijn, het rust op een betonnen sokkel, met een imposant terras.
Maar de dagen in december zijn kort: het is tijd om terug te keren naar het dorp én de kinderen. Richting wellness, met binnenzwembad, sauna, hamam en fitness. Op het programma: plonzen voor de kinderen, een gezichtsbehandeling voor ons in de Spa by Payot. Als het Internationaal Olympisch Comité de discipline ‘zorgeloos genieten’ erkent, zijn wij alvast kandidaat. Misschien iets voor de Winterspelen van 2026, die – jawel – weer in Italië worden gehouden.
Vanaf 3740 euro per week voor twee personen, exclusief vervoer en excursies. clubmed.be IG: https://www.instagram.com/clubmed/
