De pandemie betekende een gigantische boost voor fiets-en loopapp Strava. Maar steeds meer ook voor Komoot, het alternatief voor natuurliefhebbers met lak aan sociale druk.
Het is vroeg in de ochtend. In Denderleeuw krijgt de wereld langzaam kleur en trekt het zwart zich terug. Stijn De Veylder klikt zijn raceschoen vast. Hij wijst naar de Wellemeersen. ‘Vroeger zag ik hier ’s ochtends nog reeën en fazanten, nu rukt de industrie op.’ De Veylder tikt de bestemming in op zijn fietscomputer: richting Liedekerke, naar het werk. Wekelijks verandert De Veylder zijn traject: altijd nieuwe routes en altijd via Komoot.
Op zoek naar ongebaande paden, naar analogie met het gelijknamige boek van reiziger, avonturier en filosoof Sylvain Tesson. Die man trok een aantal jaar geleden op voetreis dwars door Frankrijk: ‘Ik wilde wandelen over verborgen wegen, verscholen achter heggen, verstopt in het kreupelhout en onder bramenstruiken, en over karrensporen die verlaten dorpen met elkaar verbonden’, schrijft Tesson.
Hier in Denderleeuw passeren geen karren en zijn de braamstruiken kaalgeplukt. ‘Maar dankzij Komoot ontdek ik toch paden waar ik anders nooit zou passeren’, zegt Stijn. ‘Over het hele land. Ik wist niet dat hier zoveel kastelen lagen. Er ligt zoveel moois in onze achtertuin. We beseffen het alleen niet.’
De natuur in
Wat Tesson toen al prikkelde – het groen, het onbekende – is wat de mens nu in beweging zet, noodgedwongen. Op zoek naar rust en verstrooiing, maar beperkt door regels en grenzen, worden we door de pandemie het huis uitgeborsteld en kijken we sindsdien op een andere manier naar het landschap van alledag, het decor waarin het leven zich al zo lang afspeelt. Het eigen land wordt nu - met enige verbeelding - een terra incognita. En om die onbekende wereld te ontdekken, grijpen we naar apps.
Het is de zoektocht naar rust die mensen in deze bevreemdende tijd richting Komoot drijft.
‘We love Tech. We love Nature. We make it easy for everyone to explore the world’s most beautiful places.’ Dat is hoe Komoot (de naam doet denken aan ‘commute’ in het Engels) zich presenteert. In 2014 lanceerden zes jonge Berlijners de app om de natuur beter te ontsluiten voor wandelaars en fietsers.
Met durfkapitaal van onder meer KRW Schindler, het fonds van Philipp Schindler, een vicepresident bij Google, groeide Komoot naar eigen zeggen uit tot de marktleider van de Europese outdoorapps, met zo’n 10 miljoen gebruikers.
Die maken hun eigen ritten, ontdekken nieuwe paden en ontsluiten die voor anderen. Ze uploaden foto’s van ruïnes, tempels, meren, bossen, modderpoelen, kasseibanen of blauwe kiekendieven, en al wat je nog tegenkomt, opdat die gebruikers op het platform zouden uitgroeien tot ‘pioniers’.
Want die krijgen op Komoot een speciale status, waardoor ze weer andere mensen moeten inspireren, enzovoort enzoverder. In de hoop dat Komoot uitgroeit tot een wereldwijde gemeenschap van vooral natuurliefhebbers.
Komoot versus Strava
‘Ik heb zelf nog gekoerst’, zegt Stijn terwijl hij ons door de Wellemeersen leidt. Hij kent het natuurdomein als zijn broekzak. ‘Toen mijn vader vroeger ultraruns liep (tot honderd kilometer), fietste ik soms naast hem, en was na afloop even moe als hij. (lacht) Zo rolde ik het wielrennen in. Maar ik haakte af als student. Het echte avontuur, dat trok me meer aan. Zoals de Transcontinental Race, een tot 4000 kilometer lange uithoudingstocht dwars door Europa. Bleken die deelnemers Komoot te gebruiken.
‘Voorheen ging ik altijd met Strava op pad, maar de sociale druk stond me tegen. Op de duur keek ik meer naar mijn snelheidsmeter dan naar de omgeving. Reed ik geen dertig per uur gemiddeld, dan wilde ik de rit soms zelfs niet uploaden.’
Strava – dat sinds de corona-uitbraak een betalende app is geworden – houdt inderdaad alles bij: gemiddelde snelheid, hartslag, calorieverbruik… en giet die cijfers in grafieken, die je aanmoedigen om je grenzen te verleggen. Presteren, daar draait het om. ‘Strava’ is niet zomaar Zweeds voor ‘streven’.
‘Met Strava keek ik op de duur meer naar mijn snelheidsmeter dan naar de omgeving.’Stijn De Veylder
‘En daar had ik dus geen zin meer in’, zegt Stijn. ‘Net zoals de ‘likes’ op Facebook, krijg je ‘kudos’ op Strava. Na een tijd ben je meer bezig met wat de buitenwereld van je prestaties vindt dan met het pure, ontspannende sporten.’ Komoot bood soelaas. Bij deze app gaat het alleen om bossen en avontuur, zonder visuele Strava-vervuiling. Door de populariteit van de app verschijnen op steeds meer plekken witte Strava-strepen, de zogenaamde tijdijkpunten, op het wegdek.
Meer avontuur
Komoot hanteert het ‘freemium’-model. Je kunt de applicatie gratis gebruiken, maar de belangrijkste tools zitten achter een betaalmuur en hebben het ‘premium’-label. Al kun je ook eenmalig een kaart van de hele wereld aankopen en hoef je je niet te abonneren. Komoot geeft bij iedere rit weer hoeveel kilometer je over asfalt zult rijden, hoeveel over kasseien, hoeveel door het bos, het grind of de modder.
De app toont ook alle bezienswaardigheden in de buurt, en stelt zich zo dus avontuurlijker op dan Strava, Runkeeper of Runtastic. Het is de zoektocht naar rust, en de bijbehorende onbekende paden, die mensen in deze bevreemdende tijd richting Komoot drijft.
Competitie
Rust is het laatste wat je moet zoeken bij Brecht Destoop, die in volle snelheid komt aangefietst. Zijn houding is die van een renner: handen in de beugels, kopje naar beneden. In een vorig leven woog Brecht 120 kilogram. Nu loopt hij met gemak marathons en wint af en toe een amateurkoers. ‘Strava heeft een rol gespeeld in die ontwikkeling’, zegt de Waregemnaar. ‘Ik boekte progressie, verloor gewicht, amuseerde me, en streefde naar een steeds betere conditie.’
We staan met hem aan de voet van de Koppenberg. Daar heeft Strava een startlijn op de grond geverfd. Boven aan de kasseihelling ligt de finish. Strava staat bekend om zijn segmenten, zoals deze Koppenberg. Dat zijn plekken waar je tijd wordt gemeten, die in een ranglijst wordt opgenomen, waarin je je vervolgens kunt vergelijken met vrienden, en met profs.
Wie het snelst de Koppenberg oprijdt, is de ‘Kom’, de ‘King of the Mountain’. Of de Queen, zo je wil. ‘Ik heb vroeger nog segmenten uitgezocht waarvan ik hoopte de ‘Kom’ te kunnen pakken’, lacht Brecht. ‘Competitie is plezierig. Het is sterker dan jezelf.’
Onbekende paden
Brecht mag dan een overtuigde Stravist zijn, hij begrijpt heel goed dat veel mensen naar de onbekende baantjes beginnen te zoeken. ‘Toegegeven, dat doe ik eigenlijk zelf ook.'
'Het is plezant om je eigen prestaties te becijferen, maar het is al even aangenaam om los van alle cijfers gewoon een bos in te lopen en te genieten van de bomen en de vergezichten. Dat tegenwicht heb ik nodig. En blijkbaar vele anderen ook. Het onbekende pad blijft iets heel aantrekkelijks.’
