Van ondernemer naar boer op Lanzarote | ‘Minder verdienen, meer leven’

Toch staan we vandaag op Crocs tussen de aardappelvelden van Los Valles. Een korte, maar pittige wandeling omhoog sta je plots op het hoogste punt van Lanzarote, met uitzicht op de oceaan, de vulkaan én de vallei. Het duo kocht hier een groot stuk grond en werkte bijna twee jaar aan een boerderij waar je ook kunt overnachten, ontbijten én kunst bekijken. Van ondernemers in Gent de boertoer op in Lanzarote, hoezo dan?

‘Het lijkt misschien een serieuze switch, maar voor ons voelde het eerder als een logische stap’, vertelt Drieghe. Het was een plan dat in hun hoofd al langer flirtte met de werkelijkheid. ‘We wilden uit de ratrace stappen.’ Dag stress en deadlines, hallo trager leven. ‘Ik kende Lanzarote omdat ik er marathons liep. Het is een eiland dat me vanaf de eerste minuut betoverde en dat doet het vandaag nog altijd.’

Te begrijpen. Mijn hart tikt ook altijd net een halve seconde sneller op Lanzarote. Het vulkanische landschap, de zee, de zon, de kleuren, kunstenaar César Manrique! Lanzarote is als een postkaart die je nooit meer weggooit.

‘Dus we kwamen op huizenjacht’, gaat Pieters verder. ‘Eigenlijk wisten wij al heel snel dat we niet zomaar een tweede verblijf wilden kopen, maar effectief ons leven in België achterlaten. Voor echt. Het bedrijf, ons huis, alles. Vooral tijdens de pandemie beseften we: waar zijn we mee bezig?’, zegt Drieghe. ‘In België hol je rusteloos van het ene naar het andere en soms krijg je het gevoel dat je werkt om een poetshulp te betalen. Je hebt geen tijd om dat zelf te doen en zo blijft de molen maar draaien. Als je niet groeit, ben je niet goed bezig. En die dure cappuccino in je favoriete koffiebar betaalt ook zichzelf niet. Hier, op Lanzarote, zijn geld en status minder belangrijk. Mensen zijn niet bezig met ‘meer, meer, meer’. Dingen die in België o zo belangrijk leken, zijn plots irrelevant. Als ik ga fietsen, hoeft dat niet per se in merkkleding. We lopen hier al maanden rond in ‘sloffen’, vuile kleren zeg maar. Als ik een feestje geef, kan dat evengoed met een paar flessen op het strand. We verdienen hier minder, maar we leven meer.’

‘Alles is mogelijk, maar niets is een must.’ Die mindset gaf de doorslag en Pieters en Drieghe maakten de oversteek richting Canarische levensstijl. Tabula rasa: alles verkopen en een nieuw leven beginnen op een plek waar de tijd trager tikt. Ze kochten een verlaten finca, een typische boerderijwoning. ‘Met kleine kamers rond een patio die het effect heeft van natuurlijke airco. Die huizen dateren uit de jaren 50 en staan vaak leeg. Ze zijn te groot, de indeling is een puzzel of er is te veel grond omheen. Maar je merkt wel dat de liefde voor deze panden opflakkert. Jonge mensen proberen er nieuwe bestemmingen voor te vinden’, vertelt Pieters. ‘Wij zagen meteen het potentieel: die kamers konden onze gastenverblijven zijn en op de aardappelvelden wilden we experimenteren met andere gewassen. We houden ook van het valleigevoel in Los Valles. Ergens tussenin. Weg van de wereld en tegelijk is het eerste dorp met winkels en resto’s ook maar vijf minuten rijden. Ook het strand ligt op een steenworp.’

Er is geen prestatiedruk op Lanzarote en dat geeft ademruimte. Dat merk je ook als je met hen praat. Ze hebben de gejaagdheid achter zich gelaten. Hun WhatsApp staat ‘s avonds uit en stress lijkt er niet of toch veel minder te zijn.

Afgelopen zomer opende het duo Hektor, genoemd naar hun overleden labrador. Het huis dat ze kochten, is intussen onherkenbaar gerenoveerd tot een boerderij met gastenkamers. Dift was ooit een start-up die bekendheid verwierf met creatieve projecten tijdens Interieur Kortrijk, dus de twee kennen iets van interieur, een understatement.

Ze verzamelen al jaren kunst en (grafisch) design en hun collectie verhuisde in een container mee naar Lanzarote. Kunstwerken van Jean Jullien of lampen van Jaime Hayón blenden in de kamers moeiteloos met lokale vondsten. Kleur spat van de deuren, gordijnen en badkamertegels, net zoals lokale stijlmeester César Manrique ook blijheid toverde met kleur. ‘Uiteraard lieten we ons inspireren door hem, maar we doen ook ons eigen ding. Onze stijl is altijd al speels en eclectisch geweest en die lijn trekken we door.’

Het koppel nodigt ook artists in residence uit, kunstenaars die op het domein verblijven en een stukje kunst kunnen achterlaten bij wijze van afscheidscadeau. Zo ontdek je in de dipping pool een portret getekend door Strook, en in het huis schilderijen van Richard Haines en Amit Berman. ‘Dit najaar en ook in 2024 komen nog heel wat interessante ontwerpers residentie houden.’ Op die manier wordt Hektor langzaam een echte art destination, en de combo met de vulkanische natuur zo eigen aan Lanzarote geeft vonken.

Misschien nóg indrukwekkender is hoe ze met nihil kennis rondom het huis op verschillende hoogteplateaus een boerderij uit de patattengrond stampten. Citroenen, olijven, papaja’s, bananen, pompoenen, aubergines, lente-uitjes, bloemkool, watermeloenen, vijgen, maïs, tomaten… Tweehonderd fruitbomen en tachtig verschillende soorten groenten. Het terrein is meer dan 20.000 vierkante meter groot en zonder overdrijven een fruit-, groente- en kruidenwalhalla.

Gasten en ook externe bezoekers kunnen een rondleiding boeken waar Pieters en Drieghe vertellen hoe de tuin werkt en ook hoe ze met trial-and-error de boerenstiel leerden. ‘Zo zagen we al twee keer onze wijnoogst mislukken, omdat we geen sulfaten willen gebruiken.’

‘We doen alles zelf, van onkruid wieden tot een bewateringssysteem uitdokteren. We verbouwen volgens de principes van de permacultuur, waarbij je planten in groepen combineert, zodat ze elkaar kunnen versterken en langer leven. Zo houdt lavendel insecten bij fruitbomen weg en kunnen er onder pompoenbladeren gewassen groeien die gevoelig zijn voor te veel zon. Permacultuur houdt in dat er het hele jaar door gewassen op je land groeien, in plaats van één soort – monocultuur. Als je bijvoorbeeld alleen focust op aardappelen, ben je erg afhankelijk van de weersomstandigheden.’

Het lekkers uit de tuin wordt niet verkocht, maar belandt ‘s morgens bij de gasten op het bord. Het ontbijt is plantbased en zo innovatief dat een kookboek niet lang kan uitblijven. Van versgebakken brood tot huisgemaakte choco en pompoenpannenkoeken waarvan je sowieso het recept wil.

Er lopen ook ezels op het erf. ‘Ze komen van een noodopvang’, vertelt Pieters. LanzÁnimal is een sociaal project dat mishandelde of achtergelaten dieren opvangt. ‘Onze Silvestre is een majorera, een bedreigd ezelras op Lanzarote. Er lopen nog slechts enkele exemplaren rond op de Canarische Eilanden en de meeste vind je op Fuerteventura, waar ze vandaan komen.’

Als je met Pieters en Drieghe praat, weet je al snel: ze kennen dit eiland. Ze gaan op zoek naar de mooiste plekken en producten. Er zit veel liefde voor Lanzarote in wat ze doen. Het zijn geen buitenlanders die hier zomaar een huis neerplanten zonder rekening te houden met buren of lokale tradities. De inwoners van Los Valles komen hun ezels eten geven en als er tomaten op overschot zijn, maakt koffiebarretje Mura uit het nabije Teguise er toasties van. Werp even een blik op de Instagrampagina @hektorlanzarote en daar voel je schoonheid. Niet alleen in de landschappen, maar ook in de mensen.

Drieghe schoolde zich intussen om tot fotograaf en brengt de bewoners, hun verhalen en alle hoeken en kanten van Lanzarote met veel eilandliefde in beeld. ‘Het voelt hier meer dan ooit als thuis’, zegt Drieghe, van wie beelden intussen magazines zoals ‘Dwell’ en ‘Elle Deco’ halen.

Die liefde voor Lanzarote is eigen aan ‘a new wave of tourism’. Wie recent op het eiland verbleef, weet dat er iets beweegt. Een nieuwe generatie ondernemers – jong en oud – brengt schwung in het klassieke toerisme. Terug naar de roots, meer focus op ‘wat eigen is aan Lanzarote’ eerder dan ‘wat de massatoerist wil’. Denk aan microbakkerijtjes die lokale granen herontdekken (Stulle), een kleinschalige city craft brewery (Malpeis), maar ook een keramiekontwerper met meer dan een miljoen volgers op TikTok (Gabriel Ceramics).

‘Toeval of niet, maar veel van die initiatieven zitten in het noorden, waar je ook Hektor vindt’, zegt Pieters. ‘In het zuiden zitten de grote hotelcomplexen, omdat het daar nog zonniger is. Het noorden is een tikkeltje eigenwijzer. Hier voel je dat mensen het eiland willen beschermen.’

Massatoerisme peuzelt soms de ziel van een plek op en de noorderlingen tonen dat het ook anders kan. Een revolutie, maar dan op een ingetogen manier. Of hoe je niet alleen voor jezelf kunt zorgen, maar ook voor een eiland.

Hektor
| Prijs | Vanaf 126 euro per nacht
| Website | hektor.es