Van kasteel in de Loirevallei naar ‘safe space’ voor kunstenaars

Het interieur kreeg in 2020 een facelift. ‘Omdat het kasteel door de eeuwen heen verscheidene keren grondig werd gerenoveerd, bleven er maar weinig authentieke interieur­elementen bewaard’, zegt Barrère. ‘Dus toen wij onze stempel mochten drukken, kozen we voor een meer hedendaagse look.’

‘Maar een kasteel is nooit af, het blijft een work in progress’, aldus Barrère. ‘Enkele weken geleden bezochten we nog antiekwinkels en -markten in Nederland. We kwamen met een vrachtwagen vol spullen terug.’

‘Lange tijd maakte Château de la Haute Borde deel uit van een kasteelhoeve met ook nog eens drie boerderijen. Die laatste zijn intussen verdwenen’, vertelt Barrère. ‘In het begin van de twintigste eeuw kwam het in handen van een vrouw, die er net als wij culturele evenementen organiseerde. Het is fijn om te weten dat dat artistieke DNA toch al een tijdlang in het kasteel zit. Van 1950 tot 1990 was het een hotel-restaurant.’

Daarna diende het château als vakantiehuis van Barrères ouders, tot zij het aan hun dochter doorgaven en Céline Barrère er met enkele gelijkgezinden een maison d’hôtes slash kunstenaarsresidentie van maakte. Haar partners in crime: Cécile Simon, met wie Barrère in Parijs een creatief bureau leidde (beiden zijn fotografen) en Violette Plateau, actief in de kunst- en cultuursector. Sinds kort maakt ook designer en interieurarchitecte Erin Korus deel uit van het team.

‘We zegden alle vier onze job op en besloten voltijds in het kasteel aan de slag te gaan’, vertelt Barrère. ‘We keren onszelf hetzelfde loon uit. Onze levensstijl is nu zeker soberder, al halen we een ander soort rijkdom uit het collectief samenleven met elkaar en met onze gasten.’

‘De Loirestreek ligt bezaaid met kastelen, al zijn er maar weinig die worden gerund door women only’, aldus Barrère. Ook het artiestenprogramma focust op vrouwen en non-binaire personen. ‘Ze hebben nog flink wat achterstand op de kunstmarkt; wij proberen hun hier een safe space aan te bieden.’

De nieuwste lichting artiesten in het Château de la Haute Borde? De Franse zangeres Pomme, het afrofeministische koor Maré Mananga, de fotografe Chloé Sassi, kunstenares Darsha Golova, om maar een paar namen te noemen. ‘We verwelkomden hier de voorbije drie jaar al meer dan honderd kunstenaars’, vertelt Barrère. ‘En daar groeien soms mooie collabs uit. Auteur Vidya Narine en componist Claude Violente zetten bijvoorbeeld een project op waarbij ze lezingen geven met muzikale begeleiding.’

Voor de combinatie van gastenhuis én artiestenresidentie kozen de vrouwen bewust. ‘We vonden het belangrijk om financieel zelfstandig te zijn. Eigenlijk steunen onze gasten met hun vakantie­bezoek de kunstenaars en hun werk.’ Want ook als je geen briljante pen, engelenstem of schildertalent hebt, ben je meer dan welkom in Château de la Haute Borde. ‘Gasten zijn zo vrij als ze willen. Sommigen blijven liever op zichzelf, anderen eten graag samen en wonen met veel plezier de voorstellingen en exposities bij.’

De benedenverdieping van het kasteel is minimalistisch ingericht. De witte muren vormen een perfect leeg canvas voor de werken van de kunstenaars die hier op residentie komen.

De meubels zijn vintage: een leren bank van de Nederlandse designer Martin Visser, zetels van de Franse meubel­ontwerper en schilder Francis Jourdain. Behalve het beddengoed werd nagenoeg niets nieuws gekocht.

In de negen kamers opteerden de eigenaars wel voor meer kleur en ruwere materialen. In de badkamer zijn de muren bezet met ruwe, rode bouwstenen, het bad is dan weer vervaardigd uit Italiaans marmer en geeft het geheel een brutalistische uitstraling.

Hoe goed uitgedacht het binnen ook is, het pièce de résistance ligt buiten de kasteelmuren: het tien hectare grote park van het château heeft een verwarmd buitenzwembad, een vijver met een roeibootje en grote kastanjebomen die schaduw bieden tijdens de zomermaanden. Je vindt er ook XXL kunstwerken uit de verzameling van Marie en Jacques Barrère, Célines ouders. Het is de perfecte plek om al die vakantieboeken eindelijk eens uit te lezen.

‘We besloten om het park in zijn natuurlijke, ietwat verwilderde staat te laten’, aldus Barrère. ‘We hebben alleen paden gecreëerd, een serre geplaatst waar we onze groenten in kweken en een stal gebouwd voor onze ezels. Voor de rest laten we de natuur vrij.’

Wie ver genoeg wandelt, kan ook een frisse duik in de Loire nemen. Aan de grote tuintafel worden in de zomer vaak diners gehouden, bereid door de chefs in residence die Barrère en co. ook graag uitnodigen.

Missen de vrouwen hun leven in Parijs? ‘Eigenlijk niet, ik kan hier veel meer connecteren met mensen, een beetje ironisch natuurlijk, want op deze plek wonen er veel minder’, aldus Barrère. ‘Ook mijn levenstempo is helemaal aangepast: ik sta om 7 uur op, voeder de ezels, kippen en honden. Soms kruip ik op de tractor of planten we nieuwe bomen in het park. Het gevoel van community en verbondenheid blijft geweldig.’