Afzien als een krijger, recupereren als een koning. We maakten alvast de spieren los voor de 192 km lange ‘Highland Kings’ mét butler, banket en een speedboot. ‘Luxury wilderness marathon’.
Vanaf de oostelijke rand van Glen Coe, een van de meest iconische valleien in Schotland, trekken we zuidwaarts langs de West Highland Way, snel klimmend op een pad, bezaaid met keien. De majestueuze Rannoch Moor strekt zich voor ons uit. Het gras en de heide zijn getooid in groen dat we nog nooit zo helder zagen, terwijl een vederlichte wind de moerasplanten laat wiegen.
Je staat er zelf van versteld hoe snel je langs en over die bergen kunt lopen als je die onhandige rugzak mag achterlaten. In een mum van tijd bereiken we de top van de heuvel, en voor ons ontvouwt zich een rotsachtige route. We lopen naar beneden, over de heide, en geven de zwaartekracht carte blanche. Een riviertje, even verderop, mondt uit in een klein meer. Het stille water weerspiegelt de wolken. Deze tocht door de Schotse hooglanden doordrenkt ons gemoed met een opwindend en aanvankelijk nog onwennig gevoel van vrijheid.
Vandaag krijgen we een korte tocht voorgeschoteld: iets meer dan 10 kilometer. Het landschap is bedwelmend mooi. De steile Glen dijt uit tot een open, golvend grasland, dat zichzelf vervolgens omtovert in een dicht dennenbos aan de rand van Loch Tulla. Eindigen doen we op een afgelegen weg naast een schilderachtige lodge: dat eindeloze lopen zit erop, althans voor vandaag.
Waanzinnig moeilijk
Volgend jaar in april hoopt voormalig sergeant-majoor Matt Smith hier een groep van veertig sportievelingen op hetzelfde parcours aan het werk te zien, maar dan wel in een eerste etappe die 32 kilometer langer zal zijn dan vandaag. In vier dagen tijd zal het programma iets meer dan 190 kilometer voorschrijven. En terwijl ik hier ben als gast van Primal Adventures, het bedrijf van Smith, hoopt de zaakvoerder dat die veertig lopers dan 15.499 pond zullen betalen – zo’n slordige 18.300 euro – voor dit avontuur. Een bedrag dat ongetwijfeld bij veel sporters de wenkbrauwen doet fronsen. ‘Er zijn duizenden ultraruns, zowat overal in de wereld, maar er is er niet een als deze’, zegt Smith me eerder op de dag, terwijl we in een glimmende Range Rover rond Loch Lomond glijden. ‘De mensen willen iets doen wat niemand anders doet of kan doen.’
Ultraruns, een term die wordt gebruikt voor wedstrijden langer dan een klassieke marathon, zijn de voorbije tien jaar zeer populair geworden. Was 42 kilometer lopen twintig jaar geleden al voldoende om bij vrienden eindeloos veel respect af te dwingen, dan gaan sporters vandaag op zoek naar grotere uitdagingen. Zeg maar: ze lopen almaar langere afstanden.
In 2018 namen wereldwijd minstens 611.098 sportievelingen deel aan een ultrarun, een stijging met 345 procent in tien jaar tijd, zo meldt een studie die in mei van dit jaar beweerde de cijfers van meer dan 85 procent van alle ultraruns wereldwijd te hebben gekregen en verwerkt.
De wedstrijden variëren in lengte, duur en opzet, en gaan van extreem tot waanzinnig moeilijk. In de Colorado Elite Hardrock lopen honderd atleten in één ruk 160 kilometer ver, en verorberen in die afstand een hoogteverschil van 10.000 meter.
In de Engelse Suffolk Backyard Ultra liep ene John Stocker afgelopen juni een recordafstand van net geen 540 kilometer in 81 uur, door elk uur een rondje van zowat 6,6 kilometer te lopen. Tot het laatste flintertje energie zijn lijf had verlaten, en hij erbij viel.
Autocircuit van Silverstone
Afgezien van de fysieke prestatie zijn dergelijke races vaak ook een logistieke uitdaging voor de deelnemers. In de zesdaagse Marathon des Sables, die uw dienaar in 2019 zelf bedwong, liepen we 250 kilometer in de Sahara met ons eigen voedsel en onze uitrusting op de rug, en sliepen we in berbertenten waarvan de zijkanten open waren, in een met rotsen bezaaide woestijn.
Het is het soort ontbering dat sommige puristen er ongetwijfeld bij willen, maar daar doet Smith niet aan mee. De veertig deelnemers aan de Highland Kings zullen iedere nacht doorbrengen in een kamp waar weelde en luxe van afdruipen. Ze kunnen hun vermoeide benen laten rusten in hydrotherapiebaden of genieten van een massage die anders alleen is weggelegd voor gruwelijk duur betaalde topatleten. En slapen doen ze op kingsize bedden met geheugenschuim in individuele tenten. Een butler waakt erover dat alles naar hun zin is, en een chef van een sterrenrestaurant zorgt voor een exquise tafel.
‘Afzien als een krijger, recupereren als een koning’, zegt Smith, die zijn evenement omschrijft als ’s werelds eerste premium ultrarun. Maar hij beklemtoont ook dat dit geen luxe is om de luxe. Veeleer is het event bedoeld om ‘de best mogelijke omstandigheden te creëren waarin je het beste uit jezelf kunt halen’.
Met het oog op een zo goed mogelijke prestatie begint het avontuur voor de deelnemers niet in april op de startlijn, maar maanden eerder al, in het Porsche Human Performance Centre op het Britse autocircuit van Silverstone. Daar leggen de deelnemers een inspanningstest af. Smith zegt dat daarbij niets over het hoofd wordt gezien. De specialisten van Precision Hydration analyseren de samenstelling van het zweet om dan aan iedere loper een gepersonaliseerd hydratatiesupplement te geven. Garmin levert gepersonaliseerde sporthorloges en ThruDark bekommert zich om de kleding.
Wereldkampioen
Ultralopers van wereldklasse, zoals Anna-Marie Watson of Jonathan Albon, coachen de deelnemers, en evalueren in de aanloop naar de wedstrijd iedere maand hun trainingsplan. ‘Het gaat er niet alleen om hoe hard en hoelang je kunt lopen, maar ook hoe snel je kunt recupereren’, zegt Watson, die in 2015 tweede werd in de Marathon des Sables. Als een van de vele vrouwen die vandaag actief zijn in het ultralopen, hoopt Watson dat de Highland Kings evenveel mannen als vrouwen zal aantrekken. Ze zweert bij crosstraining en zegt dat je vooral ‘s nachts moet gaan hardlopen, ‘want dan heb je de wereld voor jezelf’.
Albon dan weer is regerend wereldkampioen trailrunning en tweevoudig winnaar van de Skyrunning World Series. Hij zegt dat hij in de eerste fase van zijn training een zo groot mogelijke ‘motor’ probeert op te bouwen, door middel van lange, maar tamelijk langzame runs. Zowat tien weken voor de wedstrijddag begint hij met het ‘afstellen’ van die motor, door zijn training af te stemmen op de snelheid en de omstandigheden van het evenement. En twee weken voor de race vult hij de motor met brandstof. Door te rusten. ‘Bouw de motor, stel hem af en voed hem met brandstof’, zegt hij. En laat het allemaal o zo eenvoudig lijken.
Oesters en krab
De volgende morgen, met een motor die misschien iets te rijkelijk is gevoed na een Schots ontbijt, vertrekken we voor de tweede etappe: 52 kilometer van Dalmally door heuvelachtig, bebost terrein naar het pittoreske Loch Fyne. We lopen een snelle afdaling over een bochtige bosweg, tot de grond aan de rechterkant wegvalt en er zich in de verte een adembenemend panorama ontvouwt.
Omdat de sterrenchef alleen voor het evenement zelf is geboekt, moeten we het vanmiddag stellen met een lunch in restaurant Loch Fyne, dat al sinds 1978 oesters serveert aan de waterkant. We beslissen om geen wijn te drinken, zo kort voor de middagloop op het ruige Isle of Arran, maar de bruine krab is vers en overheerlijk.
We vragen Smith of hij denkt dat lekker eten en een glaasje single malt wel samengaan met ultralopen. Hij weet zeker dat het kan. Vermogende sensatiezoekers combineren al tientallen jaren extreem skiën in afgelegen bergen met een zeer luxueuze accommodatie. Waarom zou het dan niet kunnen met hardlopen, argumenteert – en lacht – Smith. De voorbije tien jaar ook is fietsen uitgegroeid tot het nieuwe golfen, vooral bij zakenlui die geld hebben om het allernieuwste materieel te kopen. Smith gokt erop dat ultralopen de volgende hype wordt.
Gitzwarte speedboot
Vanaf Loch Fyne trekt de Highland Kings op dag drie zuidwaarts, over wat vooral een kustpad is van 55 kilometer, naar de chique jachthaven van Portavadie. Daar wacht een ferry, of liever, een speedboot om de Firth of Clyde over te steken, op naar het Isle of Arran. De zee is bijna rimpelloos vlak als we de haven uitvaren, maar de motoren van de gitzwarte Stormforce Rib brullen als de stuurman gas geeft. Voor we het beseffen, schieten we als een raket over het water.
Arran is adembenemend mooi. Als we aanmeren bij de pier galmt het vertrouwde geluid van doedelzakken, die ons aan de waterkant begroeten. Dit eiland wordt vaak omschreven als ‘Schotland-in-miniatuur’, en terecht. Otters en zeehonden jagen langs de ruige kustlijn, terwijl arenden het allemaal zwevend boven de bergen gadeslaan. Dicht bij de oever staat het lege en uit 1200 daterende Lochranza Castle.
Ontdekkingsreiziger
Dit is het begin van wat de laatste etappe van de run wordt: 45 kilometer met een hoogteverschil van bijna 2000 meter, helemaal over Goatfell, waar het eiland piekt. Dit wordt een echte test, zo belooft Smith, die zegt dat het vooruitzicht van een banket achteraf met de gevierde ontdekkingsreiziger Sir Ranulph Fiennes als gastheer de atleten ongetwijfeld over de streep zal trekken. ‘Blijven vechten tegen die zwakke stem in je hoofd, dat is het geheim‘, zegt Fiennes, nu 77, als ik telefonisch even naar zijn betrokkenheid bij deze ultrarun pols.
Fiennes weet wel wat te vertellen over motivatie en gedrevenheid. In een trektocht over Antarctica verloor hij in negentig dagen niet minder dan 25 kilo, want sleurde de hele tijd een slee van 220 kilo achter zich aan ‘Ik wilde niet de eerste van de groep zijn die opgaf, maar eigenlijk wilde ik niets liever dan opgeven’, herinnert hij zich.
Of Fiennes zich als liefhebber van het ongerepte pad zou inschrijven voor de Highland Kings, als hij een tiental jaar jonger was geweest? We weten het zo niet. Maar voor mensen die het gevoel voor humor van Fiennes weten te combineren met epicurisme en liefde voor de fijne dingen des levens, belooft deze race uniek te worden. En mogelijk een voorproefje van de volgende grote trend in de wereld van het avontuurlijke reizen.
Highland Kings: 25 t/m 29 april 2022. 15.499 pond (18.300 euro). Beperkt tot 40 deelnemers. highland-kings.com
