Tom Vermeir, Jean-Pierre Bruneau en Fiona Snauwaert over hun Oostende

Stond het al langer vast dat je naar Oostende zou verhuizen? ‘Ik was tien toen ik voor het eerst de zee zag. Hoewel ik in Namen ben opgegroeid, was dat eerste zeezicht voor mij een kantelpunt: vanaf dat moment heb ik altijd meer van de zee dan van het bos gehouden. Later wilde ik absoluut een eigen plek aan zee. Samen met mijn vrouw Véronique Dury kocht ik een klein appartement op de zeedijk van Oostende. Omdat ik me na het stopzetten van Bruneau in 2018 niet langer amuseerde in de hoofdstad, verhuisde ik – in het spoor van heel wat Brusselse vrienden – definitief hierheen. We zochten een groter appartement en zijn uiteindelijk aan het Leopoldpark beland. Opstaan en over de stad uitkijken ervaar ik als een ultiem cadeau. Vanaf dat moment is het beslissen hoe en in welke volgorde ik de dag verder invul: wandelen, lezen, fietsen en vrienden zien.’

Heeft Oostende jouw leven veranderd? ‘Zeker. Ik fiets bijvoorbeeld dagelijks twee uur en ontdek zo de wereld. De ene keer volg ik de kustlijn richting het casino van Middelkerke, in het hoogseizoen bekijk ik graag eerst de vissersboten in de haven, waarna ik via de duinen richting Bredene vertrek. Jaarlijks rond ik de kaap van drieduizend kilometer.’

Wat zijn de belangrijkste troeven van Oostende? ‘De bereikbaarheid. Je kunt naar deze stad met de wagen, de fiets, de tram, de trein en de boot. Op vijf minuten van het centrum heb je bovendien een luchthaven. Oostende is ook een heel solidaire stad. In Brussel ervaarde ik meer verdeeldheid.’

Welke Brusselse aspecten mis je hier? ‘De vroegmarkt en het contact met mijn leveranciers die in de loop der jaren echte vrienden zijn geworden. Dikwijls neem ik van bij hen een rauwe ganzenlever mee, of iets anders wat ik in Oostende maar moeilijk vind. Achteraf ga ik eten bij mijn voormalige poulains: Karen Torosyan (Bozar** in Brussel) of Thomas Locus (Brasserie Julie* in Sint-Martens-Bodegem).’

Wat weten veel mensen niet van Oostende? ‘Dat bepaalde stadsdelen, zoals Petit Paris, heel Frans georiënteerd zijn. Ik verbaas me er nog elke dag over hoe alle handelaars hier vlekkeloos Frans spreken. Dan lijkt Oostende wel Brussel aan zee.’

‘Als het is om over luchtige lifestyle en “in Oostende is alles cool en hip” te spreken, ben je bij mij aan het verkeerde adres’, waarschuwt Tom Vermeir aan de telefoon. Hij houdt van de kuststad. ‘Maar hier is zoveel meer mogelijk. Ik verlang naar verandering.’

Heeft het imago van ‘upcoming creatieve kunststad’ jou naar Oostende gelokt? ‘Dat wil ik dus gelijk ontkrachten. Het aantal rollators en chihuahua’s is hier ongezien. Veel is spuuglelijk. En volgestouwd met beach bars kan de zomer hier ondraaglijk zijn. Wie zegt dat dit een hippe stad is waar van alles gebeurt, komt hier alleen als creatief Vlaanderen er ‘s zomers neerstrijkt, maar is hier niet in november. Wél is er de mogelijkheid om van Oostende iets hips te maken.’

Gelukkig, want je verhuisde in 2020 naar deze kuststad? ‘Klopt, na een korte stop in de Vlaamse Ardennen wilde ik naar Gent terugkeren, maar centrumsteden worden onbetaalbaar. Precorona Oostende was dat wel nog, en bovendien was het terra incognita voor mij. Sowieso was de stad voor mij de enige optie aan zee: als tiener ontvluchtte ik Koksijde en het gebrek aan cultuur in de kustdorpen. Op dat vlak had en heeft Oostende veel potentieel, maar die ontwikkeling mag wat vlotter op gang komen. Soms lijkt het alsof de stad de arme buurten waar de kunstenaars zich vroeger nestelden, heeft doorverkocht aan vastgoedbonzen, in plaats van te kiezen voor opgewaardeerde buurten met een goed sociaal netwerk. Ik droom van een stad die toleranter is tegenover verandering en nieuwe invloeden. Wat als kunstenaars bijvoorbeeld konden gebruikmaken van het leegstaande zwembad of de lege gebouwen in de Sint-Sebastiaanstraat? Vandaag is het nogal streng.’

Je blijft dus op je honger zitten? ‘Ja! Er zijn goeie projecten, zoals de sociaal-artistieke werking van kleinVerhaal. Maar ik verlang naar meer openheid en spontane initiatieven. En ik wil daar deel van uitmaken. Soms lijkt het alsof de stad niet gelooft dat goeie smaak én meerwaarde kunnen samengaan. Kijk naar de verwezenlijkingen van mijn lief, Shannah Zeebroek. Zij nam Café du Parc over en bewijst dat je een oud instituut kunt herwaarderen met kwaliteit én visie. Ook in het culturele aanbod zijn zulke projecten mogelijk.’

Behalve wonen, werk je ook in Oostende, aan je boot in de scheepsloods? ‘Klopt. De Patt’n is een oude tweemaster uit 1974 die ik opknap op de Lowyck-scheepswerf aan de Oosteroever. Ik vernoemde de boot naar Patrick, een oude vriend en de visser die me leerde zeilen. Ik moet de eerste genderfluïde boot uit de maritieme geschiedenis hebben. Boten zijn immers altijd vrouwelijk – ongelofelijk hoeveel commentaar ik me met die naam al op de hals haalde. Bedoeling is om er over twee jaar een lange zeereis mee te maken, om mezelf te heroriënteren, om na te denken of ik over 25 jaar nog altijd dezelfde job wil. Eerste bestemming? De Azoren. Een Brusselse filmmaker maakt een documentaire over de renovatie en de latere tocht, Naomi Sijmons en ik creëren er de muziek bij.’

Fiona Snauwaert en Candice Reijers runden al een Ida-boetiek in Gent, en toen ze een tweede winkel wilden openden, was er maar één optie: ‘Oostende is voor ons beiden thuiskomen.’

Twee jaar nadat jullie de kledingwinkel Ida in Gent overnamen, openden jullie in 2020 ook een boetiek aan zee. Waarom in Oostende? ‘Candice en ik waren op zoek naar een plek waar we een tweede multibrandstore konden openen. Net als voor mij voelt ook voor Candice de zee als thuiskomen. We zagen Oostende evolueren en organisch groeide het besef dat we op deze trein wilden springen.’

‘Een maand vóór corona losbarstte, ging ons eerste seizoen van start. Door de lockdowns kwamen veel Gentse klanten uitwaaien aan zee, waardoor we die moeilijke periode doorstonden én er een gevestigde waarde werden.’

Jij en Candice wisselen elkaar af in de boetieks in Gent en Oostende. Wat is het grootste verschil? ‘Ik maak er een gewoonte van om tijdig naar de kust te vertrekken, zodat ik vóór de winkel opengaat nog naar de zee kan wandelen. En ook ‘s middags las ik een goeie pauze in. Ik geloof dat het publiek aan zee doorgaans minder haast heeft. In Gent lijkt iedereen altijd op weg ergens naartoe.’

‘Interessant ook is hoe verschillend shoppen in Gent en Oostende verloopt. In beide boetieks bieden we veel Scandinavische, Franse en Belgische merken aan, maar wat op de ene plek aanslaat, doet dat niet noodzakelijk op de andere. Daardoor verhuizen we onafgebroken items van de ene naar de andere boetiek.’

Velen dromen van een winkel in Knokke. Waarom jullie niet? ‘Omdat het dorpse karakter van Oostende ons meer aanspreekt. Ook valt het leven hier ‘s winters niet stil.’

Nochtans noemen sommigen Oostende een ‘rollatorparadijs’? ‘Daar ga ik niet mee akkoord. De stad organiseert veel evenementen en concerten, ook ‘s winters. In februari overnachten mijn vriend en ik in Hôtel du Parc en bezoeken we een comedyshow in het Kursaal. Er is de ‘Arno’-tentoonstelling van foto­graaf Danny Willems. En het Ensorjaar is zopas van start gegaan.’

Ida
| Adres | Vlaanderenstraat 68-70, 8400 Oostende
| Website | idastore.be