Sabato-journalist Sofie Neven geniet van de ultieme luxe: reizen zonder naar de klok te kijken, met de trein van Brussel naar Bali. In deze tweede aflevering spoort ze van Istanbul naar Erzurum.
Trein gemist?
Reeks: ‘Met de trein naar de tropen’
In achttien uur vlieg je van Zaventem naar Bali. Maar wat als tijd geen rol speelt - de ultieme luxe - en de reis zelf het avontuur wordt? Vanuit de trein, bus of boot zie je landschappen en culturen langzaam verschuiven. Onderweg kun je schaatsen in Wenen, citytrippen in Istanbul of skiën in Kazachstan. Sofie Neven neemt je wekelijks mee op haar reis over land, van Brussel naar Bali.
Etappe 3: van Istanbul naar Erzurum
Route: Van Istanbul, Turkije, naar Erzurum, Turkije
Istanbul-Ankara: Donderdagavond 22.55 uur - Vrijdagochtend 9 uur, 533 km,TCDD
Ankara-Erzurum: Vrijdagavond 18 uur - Zaterdagavond: 18 uur, 720 km,TCDD
Met zijn bordeauxrode gordijnen, opgemaakte bedden, wastafel, handdoeken en slippers voor elke reiziger voelt de nachttrein naar Ankara bijna net zo luxueus als een hotelkamer. Het is al laat, en terwijl de lichten van Istanbul langzaam vervagen, val ik snel in slaap. Bij het eerste licht van de ochtend komt de trein Ankara binnengereden, de hoofdstad van Turkije sinds 1923.
Ik ben verrast door de grootsheid van het nieuwe treinstation, dat eerder doet denken aan een luchthaven, met zijn veiligheidsscanners en lichtrijke hal vol bomen. Terwijl ik mijn bagage in een locker stop en Cyril vertel dat onze internationale bankkaart niet werkt, biedt een vriendelijk Turks koppel spontaan aan om als tolk te helpen tot het probleem is opgelost.
Atatürks mausoleum
In het historische centrum ontbijten we in Dantel Café, omgeven door antiek en bijzondere hebbedingen. Op de kachel pruttelt kokend water voor de thee. Nadat ik opgewarmd ben, klimmen we omhoog door de smalle steegjes naar het Kasteel van Ankara, dat ons trakteert op een panoramisch uitzicht over de stad. Daarna trekken we verder naar Anıtkabir, het indrukwekkende mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, de stichter van de Turkse republiek. Het contrast met Istanbul is groot. De afstanden in de stad voelen lang aan, brede lanen vol auto's domineren het straatbeeld, en de lucht is zwaar, doordat de kachels hun rook in de koude winterlucht lozen.
Ik ben dan ook blij dat we kunnen terugkeren naar het station. Over een uur vertrekt de Doğu Express, de langste treinroute van Turkije, beroemd om zijn 24 uur durende rit door adembenemende landschappen die je helemaal doen wegsmelten.
Ongemakkelijk gevoel
Een ticket voor een couchette bemachtigen was een uitdaging. Sinds influencers de spectaculaire landschappen online deelden, zijn de bedden felbegeerd. De reguliere Doğu Express is in de eerste plaats een transportmiddel voor locals en biedt vooral zitplaatsen, met slechts een handvol slaapkooien. Grote reisbureaus kopen ze massaal op en verkopen ze later door.
Ik schakelde de Turkse touroperator Amber Travel in om de last minute vrijgegeven tickets te bemachtigen. Omdat mannen en vrouwen in aparte coupés moeten slapen, reserveerden ze vier bedden voor een privéruimte. Dat voelde wat ongemakkelijk, gezien het beperkte aantal plaatsen, en dus hielden we meestal ons gordijntje dicht. De Turkse overheid heeft inmiddels een extra trein geïntroduceerd die dezelfde route volgt, maar met langere tussenstops om bezienswaardigheden zoals de Karanlık Canyon te verkennen.
Lichtgevende slang
Op weg naar de bar passeer ik de coupé van enkele Turkse meisjes, die deze versierden met kerstlichtjes. Nippend aan mijn thee zie ik hoe de eerste verlichte wagons als een lichtgevende slang door het donkere landschap kronkelen.
Om 6.30 uur word ik wakker en ben ik verrast door het uitzicht: de heuvels en verlaten vlaktes zijn volledig bedekt met sneeuw. Het ochtendlicht kleurt de sneeuw eerst blauw, daarna zachtroze. Hier en daar verraden voetsporen de aanwezigheid van dieren en mensen. We volgen de Karasu, een van de bronnen van de Eufraat, die zich een weg baant door Turkije, Syrië en Irak, tot aan de Perzische Golf. Het doet me beseffen hoe geconnecteerd we zijn met andere landen.
Dansen in een cirkel
In Divriği maakt de trein een stop en mogen we even uitstappen. De zon voelt warm aan en de sfeer is uitgelaten. Een groepje vrouwen danst glorieus in een cirkel op muziek. We doen stiekem mee en worden daarbij aangemoedigd door de anderen. Net wanneer de oproep tot gebed door de lucht klinkt, fluit de steward: tijd om weer aan boord te gaan.
We nemen plaats in de bar en bestellen de lunch. Aan beide kanten heb ik uitzicht op besneeuwde landschappen, door de zon gekleurde rotsen, een kolkende rivier en meren. Wanneer er geen sneeuw is, tonen de heuvels hun kleuren – van diepgroen en roestrood tot lichtbruin en oker. In de bar wordt er alleen Turks gesproken; er wordt gekaart, gelachen, thee gedronken en er worden foto’s gemaakt. Ik blijf mijn blik op het landschap houden. Voor het eerst hoop ik dat de trein vertraging oploopt.
Later in de middag zie ik hoe de stand van de zon de landschappen kleurt. Het lichtroze van deze ochtend komt terug. De barman komt langs en vraagt of we geen kebab willen bestellen voor vanavond, want in Erzurum wordt deze vers aan boord geserveerd. Cyril bedankt hem vriendelijk, want in Erzurum stappen we af, maar in gedachten reis ik verder.
