Met de trein naar de tropen | Etappe 2: van Boekarest naar Istanbul

Een nachtbus slaapt nooit zo goed als een nachttrein, zeker niet als je tussen 4 en 6 uur ‘s ochtends half slapend de paspoort- en bagagecontroles ondergaat aan de grens tussen Bulgarije en Turkije. Gelukkig schuilt er in die vermoeiende momenten ook schoonheid. Ik maak kennis met een Turkse man die vertelt over Istanbul, zijn verhuizing naar Albanië en zijn geheime adresjes voor de beste desserts. Bij een tussenstop trakteert hij Cyril en mij op een kom linzensoep als ontbijt. Iets wat ik nog nooit eerder als ontbijt had overwogen, maar verrassend lekker blijkt te zijn.

Zodra we aankomen in Istanbul valt er van die vermoeidheid niets meer te bespeuren. Ik word opgezogen door de energie van de grootste stad van Turkije, met meer dan vijftien miljoen inwoners. We verdwalen in een wirwar van kleine straten vol winkels, restaurants, dessert- en theehuizen, moskeeën, paleizen, galeries en musea, maar ook in de kruidenbazaar, op markten en in winkels waar slechts één soort product wordt verkocht, variërend van weegschalen tot ledverlichting, gepekelde groenten en kluizen. Je kunt het zo gek niet bedenken, hier koop je alles offline.

Langs de Bosporus besef ik pas hoe groot en imposant de stad is. Zover mijn oog reikt, zie ik heuvels volgebouwd met huizen, appartementen en moskeeën die eruit oprijzen. Net als Rome is Istanbul gebouwd op zeven heuvels. Om deze vanaf een afstand te aanschouwen, is de ferry mijn favoriete vervoermiddel. Met een kop thee in de hand zien we de stad langzaam voorbijglijden. En dan, totaal onverwacht, spotten we dolfijnen! Mijn dag kan niet meer stuk.

We varen de Gouden Hoorn af en zien Balat, een van de oudste wijken, bekend om haar smalle steegjes en kleurrijke huizen waarin Byzantijnse, Ottomaanse, Joodse en Griekse invloeden samenkomen. De architectuur hier voelt soms net zo gelaagd als een baklava, een mierzoet gebak dat je hier bij wijze van spreken op elke hoek van de straat vindt. De Hagia Sophia is het bekendste voorbeeld van deze mengeling: eerst een Byzantijnse kathedraal, daarna een Ottomaanse moskee. Een toeristische trekpleister die echt de moeite waard is.

Dankzij de ferry dineren we in Azië en slapen we in Europa. We ontdekken de verschillende districten, elk met hun eigen vibe. In Kadıköy snuiven we ‘s avonds de jeugdige sfeer op, met drukbezochte restaurants, cafés en shops. We wandelen door een galerij die volledig uit boekenwinkels bestaat, waar studenten tussen de boeken snuisteren. En op de terugweg is het standje met Turkse koffie nog altijd open. Nieuwsgierig kijk ik hoe de man de koffie langzaam laat pruttelen in de cezve, een koperen pannetje met een lange steel dat hij ronddraait in heet zand. Een oude techniek die een intense smaak geeft die niet iedereen weet te waarderen, inclusief ikzelf.

In Karaköy wandelen we door grote shoppingstraten met veel volk, waar een tramwagonnetje zich tussen de mensen door beweegt. Maar we wijken ook af naar verborgen galerijen. Soms leidt dat nergens toe, soms botsen we op gezellige theetaferelen, waar we meteen worden uitgenodigd voor een kop thee. In Inci Pastanesi in Taksim eten we, volgens onze Turkse vriend, de beste profiteroles, bedolven onder chocoladesaus, en in Karaköy Güllüoğlu, de lekkerste baklava. Ik geef hem geen ongelijk.

In een van de steegjes ontdekken we een klein café waar locals backgammon spelen en thee drinken. ‘Schaken?’, vraagt Cyril. We spelen uren, tot mijn pijp eerder uit is dan de waterpijp.

In Üsküdar, een rustige residentiële wijk, trakteer ik mezelf op een massage en scrub in Valide-i Atik Hamamı, een lokale hamam waar een Turkse vriend vroeger met zijn vader naartoe ging. Wie liever in iets meer luxe baadt, kan Hürrem Sultan Hamamı proberen, zoals een Turkse vriendin me tipte. Niet ver daarvandaan stoppen we bij Nevmekan Sahil, een plek waar een restaurant, bibliotheek en galerij samenkomen onder een prachtige koepel. In Kadim Kahve glippen we naar binnen om te zien hoe deze voormalige hamam is omgebouwd tot een gezellig koffiehuis. In Eminönü ontdekken we onder de tapijtenwinkel Nakkaş Rugs een eeuwenoude wateropslagplaats.

En dan zijn er de echte sterren van de stad: de katten. Terwijl veel andere steden ze liever kwijt dan rijk zijn, worden ze hier verwelkomd met eten, kattenhuisjes en zelfs hun eigen Instagram-pagina: ‘Cats of Istanbul’. Ze slenteren door de straten, slapen op de trappen van historische gebouwen en voelen zich overal thuis, alsof de stad hen toebehoort.

Vier dagen in Istanbul is te kort. Ik zou nog dagen kunnen doorgaan op de energie van de stad en eindeloos met de ferry naar onbekende plekken varen. De stad blijft zich in alle richtingen ontvouwen, vol verrassingen, geuren, geluiden en gezichten die je steeds weer een ander verhaal vertellen.