Sabato-journalist Sofie Neven geniet van de ultieme luxe: reizen zonder naar de klok te kijken, met de trein van Brussel naar Bali. In deze eerste aflevering spoort ze van Brussel naar Boekarest.
Reeks: 'Met de trein naar de tropen'
In 18 uur vlieg je van Zaventem naar Bali. Maar wat als tijd geen rol speelt - de ultieme luxe - en de reis zelf het avontuur wordt? Vanuit de trein, bus of boot zie je landschappen en culturen langzaam verschuiven. Onderweg kun je schaatsen in Wenen, citytrippen in Istanbul of skiën in Kazachstan. Sabato-journalist Sofie Neven neemt je wekelijks mee op haar reis over land, van Brussel naar Bali.
Etappe 1: Van Brussel, België, naar Boekarest, Roemenië
Eindelijk stap ik op. De laatste weken waren een wervelwind van regelen, afronden, inpakken en afscheid nemen. Nu zit ik hier, in de nachttrein van Brussel naar Wenen, en voelt het onwerkelijk dat dit het begin is van een lange reis. Een avontuur dat ons met treinen, bussen en boten stap voor stap naar Indonesië zal brengen.
Waarom niet gewoon het vliegtuig nemen? ‘The Great Railway Bazaar’ van Paul Theroux stond al jaren op de plank – verder dan het eerste hoofdstuk kwam ik nooit. Ik wilde het avontuur zelf ervaren. Eerder had ik plannen om zonder vliegtuig van Taiwan naar Brussel terug te keren, maar covid stal daar een stokje voor. Nu heb ik een compagnon de route: Cyril, die dezelfde dromen najaagt en al jaren zoveel mogelijk zonder vliegtuig reist.
Het afgelopen jaar hebben we de reisroute meermaals hertekend, vooral om politieke redenen. Nu hebben we tickets tot Erzurum, een stad in Noordoost-Turkije op 1.950 meter hoogte. Van daaruit zien we wel verder en boeken we ter plekke.
Bonuspunten
Aan boord van de nachttrein zwaaien we de laatste bekenden uit. Pas over enkele maanden zien we hen terug. We keren namelijk opnieuw over land terug, maar via een andere tak van de Zijderoute, en grotendeels per fiets.
In de smalle gangen van de nachttrein baan ik me een weg naar onze coupé, een klein en gezellig rijtuig. Terwijl we toosten op het begin van onze reis, komt de treinsteward ons verwelkomen en vraagt hij of we morgen thee of koffie bij het ontbijt willen.
Benieuwd naar onze medereizigers, raken we aan de praat met een geschiedkundige. Hij vertelt over de Slag om Wenen bij de Kahlenberg, waar de expansie van de Ottomanen in Europa werd gestuit. Een local haakt in en raadt ons aan wijn te proeven tussen de wijngaarden met uitzicht op Wenen. Ik kan niet wachten tot morgen!
Om 7 uur wordt er op onze deur getokt: ´Good morning!´ Over een dik uur komen we aan in Wenen. Ik ben blij dat ik goed geslapen heb; dat levert alvast bonuspunten op voor de komende twee nachten die we opnieuw in de trein en bus zullen doorbrengen, op weg naar Istanbul.
Doolhof van ijspaden
In Wenen, de Oostenrijkse hoofdstad met ongeveer twee miljoen inwoners, huren we deelfietsen om de stad als locals te verkennen. In het historische centrum zie ik parels zoals de imposante gotische Stephansdom, het Hofburgpaleis en de Karlskirche, waar een orgelconcert door de kerk galmt. Maar ook de kleine straatjes, met hun rijke historische gebouwen en gedetailleerde architectuur, vind ik gezellig. Daarna zetten we koers langs het Donaukanaal en de Donau.
De fietspaden zijn opvallend goed en de stad voelt rustig aan. Hier is de auto niet langer koning. Het verbaast me dan ook niet dat Wenen al drie jaar op rij is verkozen tot de meest leefbare stad in de Global Liveability Index, waarin het Britse blad The Economist 173 steden rangschikt op basis van leefbaarheid.
Aan het stadhuis stuiten we op een van de grootste openluchtschaatsbanen van Europa. Terwijl we ons eerder nog afvroegen waar alle Weners waren, omdat het zo rustig was, lijken ze hier allemaal verzameld. Jong en oud glijden over een doolhof van ijspaden die verschillende schaatszones verbinden, met hellingen van 3 procent en opzwepende muziek van een live radiostation. We twijfelen: ‘Gaan we schaatsen? Let’s do it!’ We lachen, schaatsen en dansen. Het is een bijzonder moment dat ik nooit had beleefd als we met een ander vervoersmiddel hadden gereisd.
Richting station wandelen we over de Ringstrasse, de brede boulevard die in de late 19de eeuw werd aangelegd op de plek waar de stadsmuren in de 13de eeuw stonden. Met indrukwekkende gebouwen als het parlementsgebouw, het justitiepaleis en de wereldberoemde Weense Staatsopera waan ik me in een openluchtmuseum. Wenen weet hoe het moet imponeren. Toch ben ik blij als ik op de nachttrein naar Boekarest stap. Ik ben nog uitgeput van de weken vóór de reis.
Een ander tijdperk
Ik slaap als een blok op de nachttrein naar Boekarest en kruip ’s morgens nieuwsgierig uit bed om mijn eerste glimp van Roemenië op te vangen: de zonsopgang, die mistige heuvels in een gouden gloed hult.
Voor het ontbijt gaan we naar de treinbar. Hier zie ik hoe we door een ander tijdperk glijden: schapen in besneeuwde velden, houten huizen met steile daken, bevroren rivieren, skidorpen en hier en daar een roofvogel die boven de heuvels zweeft. In één nacht is niet alleen de tijdzone en munteenheid veranderd, maar ook het landschap.
In Boekarest wacht Doina ons op met een papier met ‘Sofie’ erop. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, ze is een contact via mijn vader. Terwijl ik eerst dacht: ‘Nee, dit hoeft niet’, blijkt het een luxe dat ze ons enkele uren op sleeptouw neemt in de hoofdstad. Op de grote boulevards toont ze het immense parlementspaleis, het op een na grootste administratieve gebouw ter wereld, Unirii Square, waar wekelijks fonteinen de show stelen, en de bijna voltooide grootste orthodoxe kerk ter wereld.
Het historische centrum ontdekken we te voet, en hier is vooral het Stavropoleos-klooster opmerkelijk, een klein orthodox klooster uit 1724 met eeuwenoude fresco’s. Ook de bar in The Marmorosch, een vijfsterrenhotel in het voormalige Marmorosch-Blank Bank-paleis, dat na drie jaar renoveren werd omgevormd tot luxehotel, zal me bijblijven. Om 22 uur zet Doina ons af aan de bus naar Istanbul.
