Knokke-icoon Bea Mombaers opent nieuwe B&B in de Provence

Nog in Knokke is er haar lifestyleboetiek Items, het referentieadres voor collector’s items en coups de coeur. Het leverde Mombaers het etiket op van belangrijkste smaakmaker van Knokke, een indrukwekkende internationale reputatie en dito klantenbestand.

Toch is het ver weg van de zee, en nog verder van Knokke, dat Mombaers een nieuw avontuur begint nu haar Knokse bed and breakfast sluit. In Malaucène, een dorp aan de voet van de Mont Ventoux, vond ze haar nieuwste uitdaging: ‘Ik was toe aan iets anders’, vertelt ze. ‘Ik hou van avontuur, van uitdagingen en ontdekkingen. Ik leef graag een nomadisch bestaan, waar ik niet te hard vasthang aan één plek.’ Mombaers woont deels in haar appartement in Brussel en gaat nog altijd af en toe naar Knokke. ‘Maar op dit moment probeer ik toch zoveel mogelijk tijd in de Provence door te brengen.’

Haar zoektocht naar schoonheid en haar zin voor ontdekkingen en het onbekende brachten haar al naar verre bestemmingen als Marokko, Brazilië, Colombia en Mexico. Het waren Geert Van Loock en Alberte Jackers, een bevriend koppel, die Mombaers in contact brachten met het Provençaalse binnenland. ‘Ik kwam hier een kleine tien jaar geleden voor het eerst, toen Geert zijn verjaardag in de streek vierde. We gingen naar Gigondas, dronken wijn en trokken op truffeljacht met de honden. Ik was meteen verkocht. Overdonderd door de natuur. Je ziet hier alleen maar schoonheid.’

In Malaucène, waar nu ook Mombaers’ B&B is, nam Van Loock in 2017 het leegstaande hotel Le Pont de L’Orme over, dat hij met enkele bevriende ondernemers omvormde tot een B&B met restaurant. Voor de inrichting van de kamers, het restaurant, de wijnbar en het terras klopte Van Loock aan bij Mombaers. Zo leerde ze de streek beter kennen en bleef ze ook na het project geregeld naar Le Pont de L’Orme komen.

‘De voorbije jaren vierden we altijd oudejaarsavond met vrienden hier in het zuiden. Dat is intussen een traditie. We bezoeken eerst een stad als Cassis of Nîmes, voor we een groot diner en feest organiseren in Le Pont de L’Orme. En op 1 januari gaan we op truffeljacht in de buurt, waarna een feestelijke brunch wordt geserveerd. Heerlijk!’

Eigenlijk mag het geen verrassing heten dat Mombaers zo goed aardt in de Provence. Ze wordt gedreven door objecten en plaatsen die een bijzonder verhaal vertellen. Voor een schattenjager als zij is de Provence een paradijs. De vondsten – veel keramiek, maar ook antieke kasten, taboeretten of kandelaars – komen zowel van lokale ambachtslui en kleine, anonieme boetieks, als van de bekende antiekmarkt in L’Isle-sur-la-Sorgue. Ze eindigen allemaal in haar nieuwe chambre d’hôtes. Om nadien weer verkocht te worden.

‘Ik koop te graag mooie spullen, het is sterker dan mezelf’, lacht Mombaers. ‘Dus moet ik af en toe ook iets verkopen.’ Unieke schatten vinden en er nadien opnieuw afstand van moeten nemen: veel mensen vinden dat een straf, maar voor Mombaers is het een geschenk. ‘Voor mij is de zoektocht het fijnst. Er is niets leukers dan die ene speciale vaas vinden te midden van een chaotisch marktkraam.’

Mombaers is veel meer authentiek Provence dan mondain en glimmend Knokke. Meer dorp dan badstad, meer brocante dan boetiek, meer marktplein dan place m’as-tu vu. Ze nuanceert: ‘Ik begrijp wat je bedoelt, maar voor mij is Knokke ook natuur. Die eerste bed and breakfast aan de Konijnendreef was fantastisch. Daar was ik echt heel graag.’ Ze huurde de villa in typische Knokke-stijl met rieten dak van de Brusselse ontwerper Lionel Jadot.

De loftachtige woonkamer met drie slaapkamers voor de gasten richtte Mombaers helemaal in. Omdat ze er zelf ook woonde, werd de plek – veel meer dan de typische verhuurde woningen – een echte thuis. Haar talent om mensen in de watten te leggen, gaf een extra touch. Het was het begin van haar succes.

Ze ontwierp een modulaire sofa voor de ruimte, die zo’n grote hit was dat het Belgische designmerk Serax haar vroeg die voor hen te produceren. Intussen heeft Mombaers een hele reeks tassen, kussens, spiegels, tapijten, salontafels en andere woonaccessoires bij Serax uitgegeven.

Toen Van Loock en Jackers een paar jaar geleden een oude mas te koop vonden, groeide het idee om samen te investeren en een gedeelte van de woning uit te baten als gastenverblijf. Het landhuis op een domein van 5 hectare werd vroeger al uitgebaat als bed and breakfast, maar had dringend liefde en zorg nodig. ‘De structuur van de woning zat goed, met de typische dikke muren die de warmte buiten houden. Maar binnenin was het verschrikkelijk. Ik kon niet geloven dat dit nog als B&B werd verhuurd. Het was lelijk, rommelig en afgeleefd.’

Mombaers deed de hele verbouwing zelf, samen met haar bevriende zakenpartners. Voor advies kon ze terecht bij haar vaste architect Peter Ivens, met wie ze al bijna dertig jaar een duo vormt. ‘Voor het eerst was ik er van bij het prille begin bij betrokken. Ik moest denken als een architect. En architecten moeten aan veel denken hé’, zegt ze lachend. De circulatie in de woning, lichtinval, indeling van de ruimtes, het keukenontwerp, de badkamers: voor Mombaers kon beginnen met het inrichten en decoreren, moest ze eerst die elementen juist krijgen.

Ze behielden de U-vormige structuur van de woning en delen van de gelijkvloerse verdieping, maar voor de rest moest alles eraan geloven. Ramen werden toegevoegd, de vloer werd uitgebroken en ook boven is niets nog wat het was. Haar grootste uitdaging: alles bedenken uit het hoofd. ‘Ik kan geen plannen tekenen, dus gebeurde alles op gevoel.’ Gevoel is misschien wel het woord dat Mombaers het meest typeert. Gevoel voor sfeer, voor mensen, voor stijl, voor objecten.

Het resultaat is een soort toevluchtsoord waar ‘art de vivre’ gecombineerd wordt met knusse luxe. Het landhuis werd omgevormd tot een eigentijdse boetiek-B&B met vier suites, een gastenlounge, een overdekt terras en een buitenzwembad met poolhouse. Bovendien blijft een gedeelte van het huis privé: hier verblijven Van Loock en Jackers.

Zoals we van Mombaers mogen verwachten, stralen de mas en de kamers persoonlijkheid uit, met een mix van verzamelobjecten, reissouvenirs, vintage meubilair, decoratieve ambachtelijke stukken en een selectie kunstwerken. ‘Toch heb ik het hier helemaal anders ingericht dan in Knokke. Ik werkte samen met lokale ambachtslui en er staan ook veel meer oude kasten, lokale trouvailles en antieke meubels. Het is totaal niet te vergelijken.’ Nog een verschil: Mombaers zal er niet permanent verblijven, ze geeft de fakkel van gastvrouw door aan Alberte Jackers.

Malaucène zelf is een typisch Provençaals dorp, waar vroeger fabrieken het papier voor de sigarettenbranche produceerden. Blikvanger is de op een burcht lijkende kerk Saint-Michel-et-Saint-Pierre. Rond het dorp liggen wijngaarden, kersen-, abrikozen- en olijfboomgaarden.

Maar vooral: Malaucène, gelegen op 375 meter hoogte aan de noordwestkant van de Mont Ventoux, is na Bédoin de belangrijkste startplaats voor wie de reus van de Provence op wil. Voor de liefhebbers: de afstand bedraagt iets meer dan 20 kilometer, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2 procent. Reken op ongeveer 2,5 uur fietsen voor je boven bent.

‘Het lijkt wel of iedereen sinds covid is beginnen te fietsen’, lacht Mombaers. ‘Dat is natuurlijk een enorme troef hier. Maar behalve wielertoeristen, die deze plek en de kale berg al lang kennen, komen Malaucène en deze streek stilaan op de radar van een breder publiek. De Luberon is ook prachtig, maar veel bekender en duurder en volgebouwd. Het ongerepte is er wat af. Deze streek rond de Mont Ventoux is voor velen nog een ontdekking.’

En dat is een deel van Mombaers’ plezier. ‘Deze beginperiode vind ik eigenlijk het plezantst. De meeste mensen komen hier vaak voor de eerste keer, kennen de streek niet. Ik ben hun gids, toon hun de fijne plekken. Ik zie ze langzaam maar zeker verliefd worden. Op de natuur, de rust, de dorpen, de mensen. Op het eenvoudige leven van de Provence.’

Mombaers’ leven staat al meer dan 25 jaar in het teken van anderen. Gastvrouw zijn: het zit in haar DNA. Toch was er twijfel of het project wel zou slagen. ‘Het is hier Saint-Tropez niet, hé! Ons project staat er, maar het was toch uitkijken naar de eerste reacties. Onze gasten zijn vaak veeleisende en drukbezette ondernemers met een passie voor kunst en design. Zij willen op vakantie zowel kunnen ontspannen als geïnspireerd raken.’

Nu Mas en Scène stilaan helemaal af is, lopen de boekingen vlot binnen. Het doet Mombaers zichtbaar deugd. Ze is geen tafelspringer of roeper, maar als ze over haar nieuwe regio aan de voet van de Mont Ventoux vertelt, schakelt ze een versnelling hoger. Ze strooit gul met tips, en springt van een prachtig wandelweggetje naar een barak waar ze houten potjes sculpteren, om tussendoor ook enkele favoriete eetplekken aan te raden.

‘Je eet heel lekker in Acacia, een klein hippierestaurantje van een Amsterdamse. En natuurlijk ook in Le Pont de L’Orme. Ik raad de gasten ook altijd aan om naar het Lac du Paty te gaan. Dat is een meer aan de voet van de Mont Ventoux, waar je kunt picknicken, zwemmen of vissen. En in Vaison-la-Romaine is er een kerkje waar ze geregeld expo’s organiseren. Oh, en zeker naar Tamba Poterie gaan in Caromb, op 10 kilometer hiervandaan. Sabine Stenert maakt er prachtige keramiek.’

Haar eigen ontwerpen hebben intussen ook al de weg naar de Provence gevonden. Je vindt ze in de conceptstores La Maison Pernoise in Pernes-les-Fontaines en in Actual B in Arles en Avignon.

En het Franse avontuur van Mombaers is nog lang niet afgelopen. Ze werkte er mee aan verschillende projecten van vrienden, zoals Câlin (zie blz. 41) en er zijn ook plannen om het merk Mas en Scène uit te rollen over heel de Provence. ‘Geert vond al een tweede huis op 6 kilometer hiervandaan. Daar beginnen we binnenkort te bouwen aan een tweede B&B.’ Het Franse offensief is ingezet.