Dayo Clinckspoor | 100 dagen solo door Europa in een oude 4x4

Zo’n ambitieuze droom maakt enorm veel creatieve energie los. Al maken ook angst en ongemak deel uit van dat gevoel. Momenten en gevoelens die we allemaal wel kennen. Je droomt groot, en je denkt dat niets je zal tegenhouden.

En dan sta je onvermijdelijk voor de keuze: ofwel luister je en vertrek je, ofwel laat je je droom vervagen. Vorig jaar zag ik al snel allerlei redenen waarom die fietstocht misschien toch niet zo’n goed idee was. Na een maand nam de redelijkheid de bovenhand, en verdween het project in de ruis van het dagelijkse leven.

Een tijd geleden, ongeveer in dezelfde periode van het jaar, borrelde dat brandende verlangen weer op. Ik had zin om alleen te zijn, om onderweg te zijn, films en foto’s te maken van de dingen die ik mooi vind, met mijn droomauto als basiskamp. Het idee was onweerstaanbaar en tegelijk ook angstaanjagend. Maar deze keer luisterde ik.

Ik schafte mezelf de droomauto aan die ik in gedachten had, een oude Land Rover Discovery met bouwjaar 1999. Mijn plan: een roadtrip doorheen Europa, met Albanië als eindbestemming en richtpunt.

Het hele concept achter het avontuur is om mezelf te vertrouwen wanneer ik ambitieuze ideeën heb, om die energie te volgen en om te zetten in creativiteit. In dit geval zou ik een visueel dagboek van mijn reis bijhouden en alles doen vanuit mijn auto.

De enige echte voorbereiding die ik trof, was de Land Rover om te bouwen tot een tiny house op wielen. Voor het overige beperkte ik mijn plannen tot een minimum. Mijn opzet was om te gaan waar de weg me heen leidde en te vertrouwen op de spontaniteit van het moment in plaats van een uitgestippelde reisroute te volgen. Ik schreef wel enkele plekjes op die Park4Night me aanbeval, maar dat waren eerder losse ideetjes dan een vast traject. En zo ging ik op weg, het avontuur tegemoet.

Een prachtige rit door Duitsland, Oostenrijk en een stuk van Italië bracht me tot de drempel van de Balkan, in Slovenië. Ik had geen specifieke locaties of bestemmingen in gedachten. Alles wat ik zag, was even adembenemend. Ik vroeg ChatGPT om enkele bezoektips, en zo kwam ik terecht bij Cave del Predil, een meer dat de natuurlijke grens vormt tussen Italië en Slovenië.

In de buurt bevond zich een restaurant dat er gezellig uitzag, en omdat mijn eten op was, besloot ik om er halt te houden en aan mijn wekelijkste YouTube-video te sleutelen. ‘s Avonds zou ik dan een hapje gaan eten in het etablissement.

Het verliep echter niet zoals gepland. Een zware storm sloeg door de vallei en legde het stroomnetwerk lam. Ik maakte een praatje met het personeel van het restaurant en zij raadden me een goeie pizzeria aan de Italiaanse kant van het meer aan. Ze waren bovendien zo vriendelijk om me een slaapplek op hun parking aan te bieden, met zicht op het meer.

Toen ik later die avond een heerlijke pizza op had, woedde de storm nog steeds. Veel mensen kwamen met hun camper de parking opgereden, met de bedoeling om er de nacht door te brengen. Daar was de chef evenwel niet mee opgezet. Hij begon te schreeuwen en stuurde iedereen weg — behalve mij. Ik was de enige die mocht blijven.

Die avond heb ik een waardevolle les geleerd. Wil je een plekje op de parking van een restaurant? Ga er dan eerst iets eten, maak kennis met het personeel en laat je van je vriendelijkste kant zien. Zeker als je wil vragen of je op die parkeerplaats mag blijven overnachten. Het is elementaire beleefdheid, en ze heeft sindsdien al meerdere keren haar nut bewezen.

Vanuit Slovenië begaf ik me naar de kust van Kroatië. Hoe dichter ik kwam, hoe meer ik een golf van emotie en opwinding voelde opkomen. Vooral de eerste glimp van de Adriatische Zee was overweldigend en memorabel.

Het echte avontuur begon toen ik mensen ontmoette, nieuwe vriendschappen sloot en offroaduitstapjes improviseerde op de eilanden Krk en Pag. We gingen freediven en speervissen, trokken met drie auto’s in konvooi door het woeste landschap. Plezier en sensatie, en herinneringen die ik eeuwig zal koesteren.

In Kroatië mag je echter niet wildkamperen. Het was dus een bijkomende uitdaging om geschikte slaapplaatsen te vinden. Elke avond bracht (aangename) stress en spanning met zich mee, op zoek naar een rustplek waar we geen regels zouden overtreden. De boetes zijn in Kroatië namelijk niet mals. Eén bekeuring kan je volledige reisbudget ondermijnen.

Hoe heerlijk het ook was om rond te hangen met mijn nieuwe vrienden, op den duur voelde ik toch weer de nood om in mijn eentje verder te trekken. Mijn plan was om de groep te verlaten en de offroadroute naar het Nationaal Park Velebit uit te proberen. Blijkbaar was ik echter niet de enige met dat idee, want de dag nadat ik afscheid had genomen, liep ik tot mijn grote verrassing op mijn volgende slaapplaats iemand anders van het gezelschap weer tegen het lijf. We beslisten om samen verder te gaan, ik in mijn trouwe Land Rover, hij in zijn Fiat Doblo. Dit stuk van de reis voerde ons door afgelegen gebieden in Kroatië die nooit in kaart zijn gebracht. We ontmoetten er trouwens een oude professor die de regio te voet aan het uittekenen was. Ik stond er op een bepaald moment zelfs oog in oog met een beer! Achteraf gezien was ik heel blij dat ik al die ervaringen mocht delen met een vriend.

Uiteindelijk verliet ik Kroatië en reed solo verder richting Bosnië en Herzegovina. Mijn eerste halte was Livno, een stad die een van mijn nieuwe vrienden me had aangeraden omdat er wilde paarden rondlopen. Ik volgde een ruig offroadpad, waar ik grappig genoeg voorbijgezoefd werd door een plaatselijke bewoner in een oude Volkswagen Golf. Om maar te zeggen dat de auto’s uit de jaren 90 niet kapot te krijgen zijn in Bosnië.

Toen ik de top van de bergpas bereikte, was het alsof ik de prairie binnenliep, met uitgestrekte graslandschappen zo ver het oog kon zien. Ik vond er inderdaad wilde paarden, maar mijn bewondering ruimde al snel plaats voor ontzag: een van de vreselijkste stormen die de Balkan in jaren had getroffen, was in aantocht. Die ervaring is een verhaal op zich, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat Livno absoluut de moeite loont.

Na de storm klopte ik aan bij een innemend oud echtpaar, dat me welkom heette in hun huis. De warmte en gastvrijheid die ik er aantrof, zullen me altijd bijblijven.

Mijn tocht leidde me vervolgens naar Lukomir, een dorp waar de tijd stil lijkt te staan. Zijn tijdloze charme slorpte me zo op dat ik er langer ben gebleven dan ik had verwacht. Mijn pad kruiste er ook dat van twee Duitse lifters, die ik met plezier meenam. Het klikte meteen, en er groeide een echte vriendschap tussen ons. Toen we Sarajevo bereikten — een stad die je zeker moet bezoeken — en het moment was aangebroken om afscheid te nemen, voelde ik me plots leeg en nostalgisch. Maar ik begreep stilaan dat die donkere kantjes ook deel uitmaken van een lange reis.

Vanuit Sarajevo zette ik koers richting Montenegro. Ik keek uit naar de volgende etappe van mijn tocht, en beetje bij beetje begon ik weer te genieten van het alleen zijn.

Het was fantastisch om Montenegro binnen te rijden vanuit het noorden en de P14-weg te volgen door het Durmitor Nationaal Park. Het decor is er onwerelds mooi. Specifieke plannen om te overnachten had ik niet. Toen ik langs een herdershut kwam en daar mensen zag, besloot ik halt te houden en goeiedag te zeggen. Ik heb er ook de nacht doorgebracht, in het gezelschap van een vader en zoon uit Turkije. We deelden verhalen en eten, en genoten samen van een prachtige zonsondergang.

Vandaaruit ging het verder zuidwaarts, naar een ander nationaal park. Door het slechte weer was ik verplicht om enkele dagen door te brengen in mijn auto, maar ik was niet helemaal op mezelf aangewezen: tijdens mijn ochtendlijke kopje koffie kwam een kudde wilde paarden me begroeten. Wilde paarden en extreem weer zouden blijkbaar terugkerende motieven worden tijdens deze reis.

In de buurt van de grens tussen Montenegro en Albanië ging ik ook vier dagen offroad. Dat werd uiteindelijk de grootste uitdaging van mijn reis. Ik was helemaal alleen en moest het stellen zonder enig gsm- of gps-signaal. Ik werd er geconfronteerd met de pure eenzaamheid van de bergen. Vier dagen lang zei ik geen woord en had ik geen contact met een medemens. Ik voelde me voor het eerst echt alleen, maar dat leidde er ook toe dat ik bepaalde dingen op mezelf kon verwerken. Het was een unieke belevenis, zeker in onze moderne wereld, waar je normaal gezien altijd wel iemand kunt bellen of een boodschapje sturen. Het is onwaarschijnlijk hoeveel verschil dat maakt, en dat inzicht was een sleutelmoment voor mij op deze tocht.

Albanië was van bij het begin zo’n beetje de focus van mijn reis. Ik heb de grenzen van het land bijna helemaal rondgereden, met binnenlandse bezoekjes aan plaatsen als de canyon van Përmet en de steden Berat en Pogradec. Ik was vooral geïnteresseerd in het natuurschoon en bracht dus tijd door in de parken, de bergen en in de buurt van stranden. Onderweg luisterde ik naar een beknopte, maar leerrijke podcast over de geschiedenis van de Balkan. Die bracht me een dieper begrip bij over de streek in het algemeen en Albanië in het bijzonder.

Het land heeft veel te bieden wat bewondering verdient, maar het worstelt ook met de nodige kopzorgen. Vervuiling is onmiskenbaar een probleem. Overal zie je zwerfvuil, afval wordt gewoon in het openbaar verbrand, en verspreid over de verschillende regio’s stoot je om de haverklap op onafgewerkte betonnen constructies. Ondanks die uitdagingen blijft Albanië echter een parel van ongetemde natuurpracht en vrijheid. Het contrast tussen de ruwe landschappen en de stedelijke ontwikkelingen geeft het gevoel van een land dat tegelijk wild en onbegrensd is.

In Pogradec kon ik enkele dagen logeren bij een YouTube-creator die doorgaans in de VS verblijft. Het bood me de kans om me even onder te dompelen in de lokale cultuur. We gingen ‘s avonds wandelen door levendige straten vol vriendelijke inwoners, en ik voelde me er veiliger en meer op mijn gemak dan in steden als Gent en Brussel. De bruisende sociale ambiance die ik vond, verschilt sterk van de misleidende en al te behoedzame perceptie die we in West-Europa hebben van Albanië.

Na mijn verblijf in Albanië trok ik verder richting Griekenland. Eerlijk gezegd was ik oorspronkelijk niet van plan om zo ver te reizen. Maar plots stond ik aan de Griekse grens en dacht: ‘Wel, nu ben ik hier. Waarom geen kijkje nemen?’ Dat verliep aanvankelijk allesbehalve van een leien dakje. Toen ik de zoveelste hevige storm op mijn dak kreeg, verloor ik de controle over het stuur en knalde tegen de vangrails. Ik was in shock, bezorgd om de schade aan mijn wagen en bang omdat de storm maar bleef razen. Het was een lastig moment, en ik herinner me dat ik in mijn dagboek schreef hoe het aanvoelde als het dieptepunt van mijn reis. Voor het eerst sinds ik vertrokken was, verlangde ik ernaar om naar huis terug te keren.

Maar die nacht gebeurde er iets onverwachts. Ik ontmoette een Griekse vrouw die me uitnodigde om iets te gaan eten in een plaatselijk restaurant. Ik ging met plezier op het voorstel in, al vroeg ik me af hoe we de stilte zouden vullen. Ik spreek tenslotte geen Grieks, en mijn Duits, de enige andere taal die zij meester was, is nagenoeg onbestaande. Dat dacht ik tenminste. Tot mijn grote verrassing bleek ik me wel degelijk te kunnen uitdrukken in de taal van onze oosterburen. Blijkbaar had ik het opgepikt door onderweg met zoveel Duitse reizigers op te trekken. We hebben die avond uren zitten babbelen, en ik voelde me weer opleven door te luisteren naar de verhalen van een vreemdeling. Het was een levendige herinnering aan de unieke banden die je smeedt als je op reis gaat.

Toch begon de heimwee stilaan te knagen, maar ik besloot om door te gaan en de kustlijn tot in Patras te volgen. Door de storm en het einde van het hoogseizoen waren de stranden zo goed als leeg, en was het alsof ik privéstranden voor mezelf had. Een ideale kans om mijn kleren uit te trekken en naakt in het water te duiken. Naaktzwemmen in zee is een unieke ervaring die altijd een diep effect op mij heeft. Het is alsof je onder een heldere sterrenhemel ligt. Ik voel me dan tegelijk klein en heel erg verbonden met de natuur.

Vanuit Patras nam ik de ferry naar Bari in Italië. Vervolgens vatte ik op mijn gemak de terugreis aan, door Italië naar Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, Luxemburg en ten slotte België.

Wanneer ik terugblik op de hele tocht, besef ik dat het veel meer was dan zomaar een reis. Ik heb geleerd om los te laten en het onvoorspelbare te omarmen. Doorgaans heb ik graag controle in mijn leven, en de ervaring om me over te geven aan het ritme van de spontaniteit heeft me veranderd. Elke dag ontvouwde zich op zijn eigen unieke manier en bracht me de kunst bij om in het moment te leven en de eenvoudige genoegens van het leven te appreciëren.

Door op reis te gaan zonder vaststaand plan kon ik vertragen, en dat voelde als een verrassende bevrijding. De afzondering die ik vond in de serene landschappen van Montenegro werd de hoeksteen van mijn genezing. Daar, te midden van de stilte en de schoonheid van de natuur, kon ik mijn verdriet onder ogen zien en eenzaamheid in haar puurste vorm omarmen. Die ervaring heeft me iets onschatbaars geleerd over alleen kunnen zijn in het tijdperk van constante connectiviteit.

Ik ontdekte dat alleen zijn niet per se de afwezigheid van mensen betekent. Wat telt, is dat je zelf aanwezig bent. Mijn smartphone opzij leggen en me in mezelf keren, dat was de echte reis. Daarvoor hoef ik niet naar verre landen te trekken. Naar binnen kijken is genoeg.

Ik deel dit verhaal in de hoop dat het je inspiratie kan geven om zelf op avontuur te gaan. Om het ongemak aan te durven dat je voelt als je je comfortzone verlaat. Om het heerlijke gevoel te ervaren dat je volledig leeft. Je reis zal je misschien naar verre oorden leiden, of het kan gewoon een reis naar binnen zijn. Hoe dan ook is het een reis die de moeite loont — om herinneringen te maken, nieuwe mensen te leren kennen, je onder te dompelen in de natuur, eenzaamheid te vinden en, het allerbelangrijkste, om delen van jezelf te ontdekken die alleen zulke avonturen kunnen blootleggen. Maak dus de roadtrip waar je altijd al van gedroomd hebt. Ik denk zelf al aan mijn volgende avontuur.