Rasondernemer Peter Paelinck en modefotograaf Zeger Garré zijn absolute tegenpolen. Maar de roadtrip die ze samen in Schotland maakten, veranderde hun kijk op het leven voorgoed. Uit die ervaring ontsproot zelfs een nieuwe business: ondernemers uit hun comfortzone sleuren op een back to basics-reis, begeleid door hen twee.
‘Zeg nu ne keer, Peter, wat zie je?’
‘Een meer, hé, Zeger.’
‘En wat zie je nog?’
‘Bergen, bomen en een bootje.’
‘En wat nog?’
‘Een wolk.’
‘Oké, een wolk. En wat nog?’
‘Niks. Allez, staat die foto er nu nog niet op? Gaan we door?’
‘Kom nu eens hier staan op de plek waar ik een foto maak, Peter. En kijk eens goed: die boot, die boom, die schaduw en die wolk vormen één perfecte lijn. Merk je dat? Dát wil ik in beeld.’
‘Dju, nu pas zie ik het. Is dat dan een perfecte foto?’
Het is 28 augustus 2019. Modefotograaf Zeger Garré (54) en ondernemer Peter Paelinck (50), CEO van het lichtreclamebureau Publisign, staan op het Schotse eiland Skye naar een fotogeniek berglandschap te kijken. Het levert een mooi plaatje op, daar niet van. Alleen: het is al de zoveelste keer tijdens hun reis dat ze hun Land Rover Defender LXV parkeren. En telkens neemt Garré minimaal een kwartier de tijd om zijn perfecte beeld te componeren. Een oefening in geduld voor Paelinck, die zich tijdens hun vijfdaagse geregeld afvraagt ‘wat die gast in godsnaam aan het fotograferen is’.
‘Ons idee was om met ons tweeën de Schotse noordkust af te rijden. En om zonder enige luxe wild te kamperen. Maar met een fotograaf die zoveel moois wil vastleggen, raak je natuurlijk niet vooruit’, zegt Paelinck. ‘Eerst was ik teleurgesteld. Maar ik moet zeggen: die traagheid was het beste wat ons kon overkomen.’
‘Een kunstenaar en een entrepreneur denken compleet anders. Maar op die trip leerden we ontzettend veel van elkaar over hoe we in het leven staan.'Peter Paelinck
Zeger Garré is sinds de jaren 90 bekend om zijn filmische zwart-witmodeportretten en -campagnebeelden, die hij zopas bundelde in het boek ‘Emotions’. Al kwam hij de voorbije maanden vooral in het nieuws, omdat het coronavirus hem had genekt. Zijn getuigenis vanuit de intensive care in het Gentse UZ ging viraal en prompt groeide hij uit tot de bekendste covid-patiënt van België. ‘Mijn trip naar Schotland met Peter dateert van ervoor. Maar ik moet zeggen: het was even life-changing als van corona genezen.’
Burn-out
Peter Paelinck is een serial entrepreneur uit Waasmunster die naar eigen zeggen als een raket op zijn doel af gaat. ‘Mijn extreme focus is mijn grote kracht als ondernemer. Mijn devies is: “Wachten doen alleen de koeien in de wei.” Dus slow travelling met Zeger was absoluut een uitdaging voor mij’, zegt hij.
‘Net als in het pikdonker een kampeerplek zoeken, en je tentje in de regen opzetten als je honger hebt en stinkt. Behelp je maar eens een week en voorzie in je primitieve basisbehoeften. Ik zweer het je: je komt herboren terug. Met meer energie, meer drive, meer creativiteit. En meer respect voor de natuur.’
Paelinck runt momenteel 15 bedrijven en bedrijfjes, vooral in de reclamesector. Hij leidt de businessclub B19 Ghent en is ook nog eens handelsrechter in Gent. ‘Ik denk in targets, omzetcijfers, balansen, efficiëntie en langetermijnplanning. Compleet het tegendeel van Zeger. Toch kwam de reis met hem op het perfecte moment in mijn leven’, zegt hij.
‘In 2010 nam ik de kleine kmo Publisign in het Waalse Lessen over. Toen werkte daar twintig man, nu honderd. Sinds 2017 zijn we marktleider in België: dat was vanaf dag één mijn doel. Al die tijd wist ik van dag tot dag precies hoe groot mijn omzet was, hoeveel mijn kosten bedroegen en wat mijn vooruitzichten waren. Maar zodra mijn target behaald, was ik onverwachts helemaal mijn focus kwijt. En mijn zin om te ondernemen ebde ook weg. Ik had mezelf opgebrand, en had hetzelfde gedaan met de mensen uit mijn teams.'
'Twee jaar lang belandde ik in een neerwaartse spiraal. In die donkere periode ontmoette ik Zeger. Met hem praten en met hem aan een nieuw project werken, hielp me enorm. Ik kwam tot het besef dat zakendoen geen marathon is die je alleen loopt. Je komt nooit alleen over de meet. Ik voelde dat ik de mensen rondom mij meer verantwoordelijkheden en beslissingsrecht moest geven: ik zag hun kleuren niet meer, want als CEO was ik verblind door de spotlights op mij.’
Schots avontuur
Het gekke is: Paelinck kende Garré eigenlijk niet goed toen ze op reis vertrokken. Ze hadden elkaar pas in 2017 ontmoet op een seminarie in Brussel. Daarna hadden ze vaag contact gehouden. ‘Op een dag belde ik vanuit mijn auto spontaan Peter op. Ik wou hem advies vragen over mijn fotoboekproject, waarmee ik me wat had vastgereden.'
'Ik had geluk: Peter nam zijn telefoon op en was thuis: een zeldzaamheid, want hij reist veel. De hele namiddag en avond hebben we gepraat, elk over onze business, onze aanpak en onze twijfels. En ik over mijn boekidee. Ik heb in mijn carrière vaak in opdracht gewerkt, maar nu wou ik eens creatieve vrijheid. Ik wou mijn goesting doen.’
‘Zeger wou een fotoboek maken over al zijn passies: avontuur, portretten, landschappen en back to basics-reizen’, vult Paelinck aan. ‘Zijn idee was om eerst een roadtrip door Schotland te maken per 4x4. Hij wou wildkamperen in de natuur en al freewheelend zijn ding doen. Maar telkens als ik erom vroeg, bleken die plannen niet te vorderen. Dus besloot ik hem te helpen om zijn droom te realiseren. Eerst sprong ik vooral organisatorisch bij. Maar uiteindelijk vroeg ik hem of ik zelf mee mocht op zijn avontuur.’
In de zomer van 2019 zijn de supergeorganiseerde ondernemer en de avontuurlijke modefotograaf samen op reis vertrokken. Naar het ruwste stukje Noord-Schotland, en zonder luxe: zonder internetconnectie, zonder gps, zonder draaiboek of zonder geboekte hotels. Het lijkt wel een format voor een tv-programma.
‘Ja, natuurlijk heb ik weleens gedacht: wat lig ik hier in godsnaam in dat minitentje te doen in mijn doorweekte kleren? Maar tegelijk besefte ik: ik wil dit meemaken. Een kunstenaar en een entrepreneur denken compleet anders. Maar tijdens de trip leerden we ontzettend veel van elkaar over hoe we in het leven staan. Daarom was deze reis zo interessant: ze heeft ons allebei een reset gegeven’, zegt Paelinck.
Uit de comfortzone
De timing was alleszins goed: Paelinck en Garré zochten professioneel allebei een nieuw doel. Maar met zo’n tegenstrijdige karakters kon de reis evengoed gigantisch fout gelopen zijn. ‘Voor mij was het confronterend om met een doorgewinterde zakenman als hij op pad te zijn. Ik ben te veel artiest en te weinig ondernemer. Zonder zijn drive was dit reis- en fotoproject een illusie gebleven. Terwijl avontuur echt wel in mijn bloed zit. Telkens als ik onder de lakens kruip, denk ik: lag ik nu maar in mijn tentje’, zegt Garré.
Paelinck kan er niet van meespreken: hij had zelfs nog nooit wildgekampeerd. ‘Zo’n trip is ver uit mijn comfortzone. Ik moest mijn ondernemersbril afzetten en openstaan voor Zegers creativiteit. En hij voor mijn entrepreneursspirit’, zegt Paelinck.
‘Het verschil is: Zeger ziet overal potentiële kadreringen, ik businessopportuniteiten. We zien allebei iets wat de ander niet ziet. We hebben allebei een blinde vlek: ik de verbeelding, hij het ondernemerschap. Op reis dwong Zeger me om tijd te nemen, om te leren genieten en vooral om beter te leren kijken. Vroeger rushte ik als een pijl door het leven, zonder om te kijken. Ik dacht dat ik goed bezig was, omdat mijn cijfers goed waren. Maar ik liet zoveel moois liggen, omdat ik niet rondkeek en alleen met mijn targets bezig was.'
'Nu durf ik ook stil te staan: iets wat een ondernemer met veel drive, zoals ik, niet graag doet. Ik moet zeggen: me vijf dagen niet kunnen wassen, is een openbaring. Het bracht me van mijn luxetroon naar beneden, want nadien geniet je dubbel van iets simpels als een warme douche. Comfort was er niet. Wij hadden maar één kampeergasvuurtje mee, één tent en elk een dun matrasje. En een deftige French Press-koffiepot. Ik wou ’s morgens echt geen oplosrommel drinken.’
Reisdagboek
Zelfs voor koffie was er geen tijd toen de twee op het noordelijkste puntje van Skye wakker werden. ‘Ik voelde de hele tijd iets tegen mijn gezicht duwen. Het bleek het tentzeil, de wind ging enorm tekeer. Als we niet opletten, waaide onze tent volledig weg’, zegt Paelinck. Ontbijten was geen optie, de mannen plooiden hun zeil vliegensvlug op en reden weg.
Dat koffietje hadden ze nochtans verdiend. Want de avond ervoor hadden ze tot hun knieën in de modder gezeten om hun Defender uit het moeras te trekken. ‘Ik wilde per se de auto nog wat hoger parkeren op een helling, omdat vandaaruit het uitzicht het mooist zou zijn. Maar in het pikdonker was ik stomweg in de modder vastgereden. Een beginnersfout bijna, ik kon me wel voor de kop slaan, want ik had mijn trekkabels niet bij’, zegt Paelinck.
Garré panikeerde niet: hij nam de leiding en begon als een gek de wielen vrij te maken. Tevergeefs, de regen had de aarde bijzonder drassig gemaakt en de wielen sleten de put steeds dieper uit. ‘We kampeerden compleet afgelegen. Gelukkig hadden we op een parking in de buurt een paar jeeps zien staan. Een Duitse bestuurder was zo vriendelijk om met mij naar kabels te zoeken’, vertelt Garré.
‘Een uur later, na wat trek- en sleurwerk, kregen we onze auto uit het moeras. Het was toen al diep in de nacht. We hadden ons de avond allebei anders voorgesteld, want wilden graag in ons reisdagboek schrijven. Maar toen we rond het kampvuur zaten en die Duitser zijn doedelzak bovenhaalde, was de teleurstelling snel weg. Het was een van die magische momenten.’
Veerkracht
Het leek wel alsof de weergoden het scenario voor hun ‘maiden voyage’ nog wat wilden afkruiden. Vijf dagen regen kregen de twee op hun donder. Vanaf het moment dat ze in Glasgow waren, begonnen de wolken zich op te stapelen. ‘En tegen dat we de eerste avond onze tent moesten opbouwen, begon het al te gieten’, zegt Garré.
‘Ik lag vaak te denken: zo zot dat Peter dit wil doen met mij. Hij kan zich alles permitteren. Hij is het gewoon om in luxehotels te slapen. En hij moet hier op een keiharde, veel te kleine matras met mij in een minitent maffen.’Zeger Garré
‘Ik ben gewoon om op die manier te reizen. Maar met Peter in de tent lag ik vaak te denken: zo zot dat die gast dit wil doen met mij. Hij kan zich alles permitteren. Hij is gewoon om in luxehotels te slapen op zijn vele buitenlandse trips. En hij moet hier op een keiharde, veel te kleine matras met mij in een minitent maffen.'
'Het zotte was: Peter toonde meteen zijn veerkracht, klaagde nooit en paste zich aan. Zodra we ’s avonds een plek gevonden hadden om de tent op te zetten, begon hij het eten klaar te maken. Ik bereidde de overnachting voor, hij het avondeten. Het werkte als een perfect draaiende machine.’
Sleutelmoment
Zo geolied begon de trip nochtans niet toen ze die ochtend in augustus vertrokken uit Garrés fotostudio in Gent. In de auto richting overzetboot in Zeebrugge was de sfeer te snijden. Garré had beloofd om de jeep in orde te maken, en dat was niet op tijd gelukt. Zijn rugzak was ook nog niet gepakt toen Paelinck stipt op tijd bij hem aankwam. ‘Hij moest nog van alles bij elkaar zoeken thuis, zelfs zijn slaapzak. En toen we dan eindelijk konden vertrekken, wou hij ook nog snel even een douche nemen. Inwendig ontplofte ik bijna’, zegt Paelinck.
‘En zodra we weg waren, besefte ik plots dat ik de oplader van mijn gsm vergeten was’, vertelt Garré. Dat was de druppel voor Paelinck. ‘Zeg, alstublieft, zo gaat dat hier niet gaan tussen ons, hé’, flapte Paelinck er geprikkeld uit. Allebei begonnen ze te lachen. En de irritatie ruimde vrijwel meteen plaats voor begrip. ‘Het was een sleutelmoment’, zegt Garré. ‘Het was de aanvaarding van hoe anders we zijn als mens. En hoe anders we in het leven staan.’
Dat verschil was de bemanning op de overzetboot van Zeebrugge naar Hull vast ook opgevallen. Paelinck stapte uit de Land Rover in kostuum, wit hemd, op lederen schoenen, met een perfect gepakte trolley onder de arm. Garré in T-shirt, op zijn onafscheidelijke teenslippers, met een inderhaast bijeengesprokkelde sportzak. Zonder oplader.
‘Het eerste wat ik deed op de boot was me omkleden’, zegt Paelinck. ‘Mijn werkoutfit moest uit. Ik kwam terug in T-shirt en op teenslippers. En ik heb ze niet meer uitgedaan. We zijn ermee over bergen geklommen, door rivieren gewaad, in de modder gestapt. Ik had wel stevige schoenen bij, maar ik heb ze maar één keer bovengehaald: om de jeep uit het moeras te helpen trekken.’
‘Je moet de modder tussen je tenen kunnen voelen’, zegt Garré. ‘Dat is de beste manier om te aarden. Zo beleef je de wereld het puurst. Al moet ik zeggen dat de paar Schotten die ons zo zagen rondlopen, ons wel zot verklaarden.’
Cambussa
Het was te verwachten: op reis met Garré merkte Paelinck slim op dat er business zat in hun ervaring: ondernemers uit hun comfortzone sleuren op een back to basics-reis, begeleid door hen twee. Daarom werkte hij de slogan ‘Lift Your Life’ en de merknaam ‘Cambussa’ uit: een Engels letterwoord dat staat voor creativiteit, ambitie, motivatie, business, onderbewustzijn en activiteit.
De reizen zijn bestemd voor ondernemers die op een keerpunt in hun carrière of leven staan. Cru gesteld: voor mannen of vrouwen die een andere weg op willen, thuis op een sofa van 10.000 euro zitten en op Cambussa-trip op een kei aan het kampvuur hun pannetje zitten te koken.
‘Ja, natuurlijk heb ik weleens gedacht: wat lig ik hier in godsnaam in dat tentje te doen in mijn doorweekte kleren? Maar tegelijk besefte ik: ik wil dit meemaken.’Peter Paelinck
‘Je moet ervoor openstaan om - zonder luxe, telefoon of portefeuille - terug naar de roots te gaan: zoeken naar een schuilplaats, naar eten en naar warmte. Iedereen weet wat voor een paniek er ontstaat als de verwarming, het stromend water of de gsm-ontvangst een dag wegvalt. We hebben het gemerkt tijdens de coronacrisis: eerst is er chaos, maar na een tijdje word je vanzelf creatiever, omdat je oplossingen moet zoeken voor de weggevallen luxe, die zo’n evidentie is geworden. Op onze Cambussa-reizen valt al dat comfort in één keer weg. Maar door iets te doen wat je niet gewoon bent, kom je tot inzichten die je anders naar het leven en naar je business doen kijken’, zegt Garré.
Nee, Cambussa is geen veredeld scoutskamp. ‘En ook geen trip voor stoere gasten die wat jeepervaring willen opdoen’, vult Paelinck aan. ‘Na de zomer, als de coronacrisis hopelijk is gaan liggen, beginnen we de reizen te plannen met mensen die zich vanaf nu kandidaat kunnen stellen. Zeger en ik willen zelfs een heuse merkcommunity errond oprichten. We werken samen aan een foto- en tekstboek rond Cambussa. Maar er komen ook collabs met mode- en outdoormerken.’
Geen goeroes
Wie het al voelt kriebelen, kan zich dus via de website kandidaat stellen voor de reis. Maar het is niet omdat je inschrijft, dat je ook mee kan. ‘Uit alle kandidaten maken wij een selectie. We reizen in groep, maar vormen telkens duo’s van mannen of vrouwen die een meerwaarde kunnen zijn voor elkaar.'
'Ook al is er geen competitie-element verbonden aan die reis, toch sturen we de duo’s op pad met elementaire opdrachten. En ’s avonds bespreken we de avonturen samen rond het vuur. Zeger en ik gaan ook mee. Maar we spelen niet de lifecoach of therapeutische goeroe met het belerende vingertje, want daar hebben we allebei een hekel aan. We willen gewoon onze ervaring delen met de groep, omdat wij zelf lessen getrokken hebben uit zo’n reis.’
Het is dus niet de bedoeling dat de deelnemers na de Cambussa-reis in een boshut gaan wonen. Of hun dure zetel spontaan ruilen voor een zwerfkei. ‘Het gaat erom dat ze uit deze reis denkkracht, motivatie en creativiteit putten voor hun (zaken)leven’, zegt Paelinck.
‘Ik kijk vandaag helemaal anders naar het zakendoen. Ik wil de zaken nog steeds op orde, zoals vroeger, maar het voelt meer gegrond, doordacht en compleet aan. Ik luister meer, terwijl ik vroeger zelf meer praatte. Ik geef iedereen de tijd en maak dat ik hun verhaal beter begrijp. Ik waardeer meer de inbreng en inzet van de mensen rondom mij, waardoor ik nu als een raket voor iedereen kan lopen, zonder de stress van vroeger. Als de dagdagelijkse problemen van de business zich opstapelen, verlies je je focus en wordt het beeld troebel. Een basic reis brengt je terug tot de kern van je werk. Zodat je weer een open mindset hebt en opnieuw het hele plaatje ziet. Door de reis is mijn visie nog verscherpt op mijn doel.’
‘Kijk, er zijn veel ondernemers als ik, bij wie de motor wel eens roodgloeiend staat. Ik heb al vaker bedrijven gekocht en verkocht in mijn leven. Op den duur wordt dat routine en krijg je oogkleppen. Dan beland je in je comfortzone. Om de zoveel tijd moet je eens goed wakker geschud worden. Dat kan op zo’n reis. Dan sta je weer stil bij wat er rondom jou gebeurt. Het houdt je scherp. En het brengt je letterlijk met de voeten op de grond.’ Het liefst nog met modder tussen de tenen.
Via www.cambussa.be kan je je inschrijven op de nieuwsbrief met updates over de komende trips.
