Hoe komt het dat we uitgerekend hier, op 200 kilometer van de kust, de beste garnaalkroket van 2014 eten?
Pop-ups. Strak gedesignde restaurants. Chefs met star quality. Dat blijken anno 2014 de grote publiekstrekkers te zijn. Als het hip is, denken we al snel dat het er ook lekker is. Le Fou est Belge, in het kleine Naamse dorp Heure-en-Famenne, is totaal onhip. Wie er op de eenvoudige houten stoelen zit, wordt twintig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. De star quality van chef Daniël Van Lint neigt naar nul.
Maar wat een geweldig restaurant. Wat een kok. Amper drie 'eenvoudige' gerechten heeft Daniël Van Lint nodig om ons te overtuigen dat de lange rit naar zijn bescheiden restaurant meer dan de moeite was. Dit is écht eten, met diepte en een ziel. Het zou verplichte kost moeten zijn voor al wie gastronomie verwart met design, gepimpte borden of tv-formats.
Van Lint heeft als chef ruim dertig jaar op de teller. Alle trends heeft hij in die periode zien voorbijkomen. Nouvelle cuisine. Fusion. Moleculaire gastronomie. En nu maakt hij het nog mee dat we weer verlangen naar vroeger, naar gefermenteerde groenten, zelfgemaakte charcuterie en een pens met appelmoes.
Van Lint heeft al die jaren eigenlijk nooit iets anders gedaan. Hij houdt van Belgische klassiekers, zoals tomaat-garnaal, paling in 't groen en, jawel, pens met appelmoes. Zijn enige ambitie is die zo goed mogelijk klaarmaken. En dat lukt hem op een manier die weinig andere chefs hem nadoen - tenzij absolute toppers als Johan Segers ('t Fornuis) of Bert Meewis (Slagmolen).
Waar?
Route de Givet 24 5377 Heure-en-Famenne Tel. 086/32.28.12
www.lefouestbelge.be Gesloten op zondag, maandag en donderdag.
Wijn?
Een prachtige collectie met bekende Franse namen en goede vondsten - ook meestal uit Frankrijk.
Decibel?
Een rustige straat, een grote tuin en amper twee gasten. Niet te verwonderen dat het erg stil was in het restaurant.
Rekening?
207 euro voor twee.
Kom ik terug?
Ik pleit voor een klassering van dit restaurant als nationaal erfgoed. Zo'n monument bezoek ik graag opnieuw.
Proef bijvoorbeeld zijn garnaalkroket, licht gepaneerd in panko. De bisque is krachtig, de vulling zacht lopend, de garnalen overvloedig en kraakvers. Hoe komt het dat we uitgerekend hier, op200 kilometer van de kust, de beste garnaalkroket van 2014 eten? Het antwoord: vakmanschap. Daarna maakt een bloedworst haar opwachting. Het is een bom. De puree die erbij ligt, is lekker, net als de gekaramelliseerde appels en de rozijnen. Maar het is de pens op zich die een openbaring is: de kruim is soepel en sappig, de smaak heeft lengte. Dit moet de beste bloedworst van België zijn. Tientallen pensen heeft Van Lint geproefd en gemaakt voor hij deze luxeversie op punt zette. Daarbij verwerkt hij ganzenlever onder het varkensbloed. Dat zorgt voor een smeuïgheid waaraan het de meeste pensen ontbreekt, zeker versies die al te zeer gebonden zijn.
Een lekker stuk gewonnen brood, met een quenelle versgedraaid vanille-ijs en opnieuw gekaramelliseerde appels ronden een magische middag af. Dit was top en toch waren we de enige twee gasten. Waar zaten al die andere foodies? Waarschijnlijk in de nieuwste pop-up.