Restaurant Le Château du Mylord na de overname | Geen vliegende start

Op een besneeuwde donderdagavond blijkt dat wij de enige gasten zijn, gelukkig met een houtvuur en een goede sommelier als gezelschap.

Chef Simonart blijft de huisstijl trouw en serveert een uitgebreide kaart met vier menu’s, van vier tot negen gangen (110 tot 210 euro). En zoals Jean-Baptiste Thomaes kiest ook de nieuwe chef voor luxeproducten als langoustine. Zelfs op tafel waart zijn geest rond: overal staat de naam Thomaes gedrukt, van kaart tot koffieservies.

Het menu begint met een miskleun. Ondanks het winterweer vindt de chef het een goed idee om een koude bereiding rond zeetong en zeewier op te dienen. De koude vis heeft weinig smaak, net als de crème van peterseliewortel. Een lekkere jus van waterkers kan de zaak niet redden.

Bij een knappe bereiding rond gebakken coquilles stijgt zowel de temperatuur als het niveau. Behalve pompoen en pistache biedt een boterige saus met bergamot omkadering: wie dit soort saus kan maken, heeft talent.

Het hoofdgerecht is nóg beter. In een diep bord zijn twee rondjes duivenfilet, delicaat ingepakt in een snijbietblad, omgeven door een lekkere duivenconsommé. Flinterdunne koolraap en dotjes kweepeer leveren aardse en fruitige toetsen. Op een sokkel brengt een kroket van de bout met ingekookte jus een diepere, volle smaak.

Ook een interessante bereiding rond Achelse blauwe toont talent: de chef heeft ijs van de kaas gemaakt en dat gecombineerd met peer en zoethout, een combinatie waar muziek in zit.

Een vliegende start heeft het nieuwe Le Château du Mylord niet genomen, maar toch proef je hier potentieel om er iets van te maken.

Deze zaak werd door de Sabato-recensent anoniem en betalend bezocht.