Hij werkte samen met Kanye West en modeontwerpster Phoebe Philo. En nu mag Benjamin Benstead, alias deejay Benji B, als eerste ‘muziekdirecteur’ van Louis Vuitton ook de catwalksound heruitvinden. ‘Muziek op een betekenisvolle manier brengen: daaraan heb ik mijn leven gewijd.’
Benjamin Benstead heeft een missie. De man die als deejay onder de naam Benji B werkt, werd deze zomer ingehuurd door Virgil Abloh, artistiek directeur van de herenkleding bij het luxemerk Louis Vuitton. Zijn opdracht: muziek schrijven voor op de catwalk. Of liever: iets helemaal anders doen met de muziek op die catwalk. Hij vindt zelf dat het nodig is.
‘Het is een van de merkwaardigste contrasten in de modewereld’, zegt Benstead. ‘Je ziet er de kleren en accessoires van de grootste creatievelingen ter wereld, en tegelijk hoor je er de slechtste muziek ter wereld.’
Daar komt nu dus verandering in. De 39-jarige deejay, door Abloh bewierookt als ‘de Anna Wintour van de clubmuziek’, wordt als allereerste ‘muziekdirecteur’ van Louis Vuitton verantwoordelijk voor de muziek tijdens de defilés en op de afterparty’s. ‘Muziek voor op de catwalk is een kunstvorm’, vindt hij. ‘Het draait allemaal om timing en ritme. Muziek die telkens als een nieuwe laag over andere muziek wordt gegoten. Vaak hoor je de muziek alleen als die... slecht is.’
BadBadNotGood
Het minste wat je van Benstead kan zeggen, is dat hij een opvallende verschijning is. Het eerste wat je opmerkt als hij binnenkomt in restaurant Neptune in Londen, waar we afgesproken hebben, zijn z’n groene ogen. Hij draagt een Supreme-jasje en witte Presto-sportschoenen van Nike met zwarte zool. Zijn partnership met Abloh omschrijft hij als ‘een echte samenwerking’.
Benstead en Abloh zijn beiden telgen van het nachtleven. Abloh, die zelf ook als deejay optreedt onder de naam Flat White, heeft zijn liefde voor hiphop, house en r&b gemeen met Benstead, net als zijn hang naar nieuwe muziek. Ze sturen elkaar constant berichtjes over tracks en ontmoeten elkaar om het even waar ter wereld waar hun drukke jobs hen brengen. ‘Geen mails met 18 mensen in cc’, zegt Benstead. ‘Hij en ik nemen de beslissingen via whatsapp.’
Voor het catwalkdebuut van Abloh, in het Parijse Palais Royal in juni, contacteerde het duo de band BadBadNotGood uit Toronto: klassiek geschoolde jazzmuzikanten met een voorliefde voor hiphop. Hun werd gevraagd originele muziek te componeren die ze dan tijdens de modeshow live moesten spelen.
Het idee ontstond tijdens een reeks meetings, waarvan de eerste in maart plaatsvond in Miami. Uiteindelijk vloog Benstead naar Toronto om er zelf met de band te gaan samenwerken. Tijdens de show dirigeerde hij de muzikanten heel discreet, vanaf zijn stoel op de eerste rij, waar hij geprangd zat tussen de Kardashians-Wests en de familie Arnault - de belangrijkste aandeelhouder van het luxeconglomeraat Louis Vuitton Moët Hennessy.
Wie aandachtig luisterde, kon horen dat de soundtrack telkens van toonhoogte veranderde zodra er een andere kleur te zien was op de runway. Terwijl het op de catwalk van wit naar grijs of scharlakenrood ging, laveerde de muziek tussen de originele sound van de band en de instrumentale cover van ‘Ghost Town’, een nummer van Kanye West en Kid Cudi. Wie erbij was, zal bevestigen dat de goed uitgekiende soundtrack de show een energieboost gaf, met als hoogtepunt het bestormen van de catwalk van de invités toen Abloh kwam buigen.
Quincy Jones
Benstead maakte naam als catwalkcomponist met zijn shows voor het modemerk Céline. ‘Ze is zo verschrikkelijk discreet in alles wat ze doet’, zegt hij over voormalig artistiek directeur Phoebe Philo, die hem in 2015 zonder tromgeroffel in dienst nam. Hij zou er blijven tot haar ontslag in mei 2018. ‘Ik voel me gevleid als iedereen me feliciteert voor mijn aanstelling bij Louis Vuitton, maar niemand had ook maar enig idee dat ik eerder al bij Céline aan de slag was.’
Voor de twaalf minuten muziek die ieder defilé nodig heeft, discussieerde Benstead maandenlang met Philo. ‘Ze is zo gedreven bezig met muziek’, zegt de man die ook sounddesigner is voor de modeshows van Poiret en Cerruti. ‘Muziek maakte gewoon deel uit van haar visie. We waren constant in contact met elkaar, altijd over muziek, tot op het moment dat ze de definitieve creaties klaar had.’
De Céline-soundtrack veranderde ieder seizoen: van de Canadese folkband Timber Timbre tot de rapper Method Man en soulzangeres Mary J. Blige. Bij een van de shows liet Benstead zelfs een opname horen die hij had gemaakt vanuit het raam van zijn Parijse appartement, dat vaak dienstdeed als studio. ‘Toen de outfits verschenen en de muziek begon te spelen, voelde ik iets dat ik nooit eerder had ervaren’, zegt hij. ‘Ik zat midden in de belangrijkste happening van de Parijse modeweek, en het had niets te maken met hype. Phoebe Philo is een van de meest inspirerende mensen met wie ik ooit heb samengewerkt. Qua muziekgevoel zit ze op het niveau van een Quincy Jones, echt waar.’
Benstead was zo ingenomen door Philo’s creatieve kracht en werk dat hij in de Céline-vrouwenboetieks op zoek ging naar stukken die konden doorgaan als unisekskleding. Al is de kans klein dat je hem daar in de toekomst nog vaak zal zien. Hedi Slimane, de nieuwe artistiek directeur, kondigde onlangs aan dat Céline in de toekomst ook mannenmode zal maken.
Kanye West
Ver weg van de catwalk heeft Benstead sinds 2010 op Radio One van de BBC iedere donderdagnacht van 1 tot 3 een programma: hiphop, r&b en elektronica. ‘Toch zou ik liever wat vroeger op de avond komen’, zegt hij terwijl hij een macchiato bestelt. ‘Sinds 1995 heb ik geen bioritme meer.’ Al hoor je hem niet klagen. Abloh is al jaren fan van zijn radioprogramma. En wellicht was het ook zijn BBC-programma dat de aandacht wekte van Kanye West, die Benstead contacteerde om tracks te producen op albums als ‘Yeezus’ en ‘The Life of Pablo’.
Benstead is enig kind van een componist en een ex-danslerares. Zijn ouders, die scheidden toen hij zeven was, ontmoetten elkaar in de jaren zestig in het Dartington College of Arts in Devon, in het zuidwesten van Engeland. Het was zijn vader die zijn interesse voor muziek losweekte en mee zijn smaak bepaalde, vertelt hij. ‘Ik ken niet veel zevenjarigen die graag de jazz van Charlie Parker horen’, zegt hij.
Als kind leerde hij saxofoon spelen en zat hij in een orkest. Maar dat werd allemaal bijzaak toen hij de deejaycultuur ontdekte doordat hij in die periode veel naar piratenstations luisterde. ‘De radio heeft altijd in mijn DNA gezeten’, zegt Benstead, die als tiener al radiodeejay werd. ‘Ik weet dat het verwaand klinkt, maar muziek op een betekenisvolle manier brengen, dat is iets waaraan ik mijn leven heb gewijd.’
Raf Simons
Deze herfst stelt Benstead in de conceptstore Dover Market Street in Londen een eigen modecollectie voor, net zoals een muziekcompilatie ter ere van Deviation, de Londense nachtclub die hij in 2007 opende. Een tijdelijk uitwijken naar iets anders. Hij beklemtoont dat hij helemaal geen ambitie heeft om modeontwerper te worden. Al loopt mode wel als een rode draad door zijn leven.
Behalve zijn werk voor Céline draaide hij ook telkens muziek bij de opening van de Supreme-boetieks, zowat overal ter wereld. In die periode zag hij hoe streetwear verhuisde van de skateparken naar de luxueuze high fashion. ‘Muziek en mode hebben altijd een innige band gehad. En toch: pas nu merk je dat de modewereld inziet dat er ook een cultuur is met T-shirts en sneakers.’
Zijn eigen kleerkast is naar eigen zeggen niet echt ingrijpend veranderd sinds zijn tienerjaren, toen hij alles kocht bij Slam City Skates, een Londense skatewearboetiek. Al shopt hij nu bij voorkeur in New York of Tokio, liever dan in Londen. Hij is fan van de zwarte herenbroeken van Acne Studios, die hij altijd in bulk koopt.
En de dag dat hij bij Tom Ford een smoking ging passen, zal hem ook altijd bijblijven, vertelt hij. Benstead zegt veel respect te hebben voor ontwerpers als Raf Simons, die al lang geen onderscheid meer maken tussen de ‘Air Force 1’-sneaker van Nike en een smoking. Als ik vraag wat hij als adolescent gedacht zou hebben van het succes dat hij nu oogst, antwoordt hij: ‘Mijn 17-jarige zelf zou ongetwijfeld niet snappen dat ik nog altijd hetzelfde doe.’ Alleen doet hij dat nu wel in het Palais Royal.