Meer dan twintig jaar lang hield ze zich ver weg van de luxe. Maar nu is Patricia Gucci terug, met een bagagelabel dat ze samen met haar dochter opstartte.
‘Ik heb altijd veel gereisd’, zegt Patricia Gucci. ‘Zodra ik thuiskwam en mijn koffer uitpakte, gooide ik dat ding meteen ergens diep in de kast. Het bracht me op een idee: waarom niet eens een handbagagetrolley maken waarmee je toont wie je bent?’
‘Neen, het is niet dat ik de naam Gucci niet mocht gebruiken. Ik heb zelfs nooit overwogen om die naam erop te zetten.’ Patricia Gucci zet meteen de puntjes op de i als we haar in het Four Seasons-hotel in Genève ontmoeten naar aanleiding van de lancering van Aviteur, haar nieuwe luxebagagemerk.
Ze is slank en gebruind, draagt een lange zijden plissébloes en een rookgrijze capribroek. Aan iedere vinger van elke hand fonkelende diamanten. ‘Gucci is eigenlijk bijzaak. Ik ben me er terdege van bewust dat mijn naam iets losweekt’, zegt ze met een volle maar hese stem, doorvlecht met dat typische accent uit het noordoosten van Engeland, om en bij Newcastle. ‘Maar ik heb ermee leren leven dat mensen even opkijken als ze de naam op mijn kredietkaart opmerken.’
Buitenechtelijke oogappel
Achter de glamour van de familienaam schuilt een saga waarmee je vlotjes tien soapseizoenen zou kunnen draaien. Alles begon met Guccio Gucci, die in 1897 in Engeland aankwam. Als piccolo in het chique Savoy-hotel kwam de jonge Florentijn in aanraking met de beau monde uit die tijd. En wie beau monde zegt, zegt reizen. En wie reizen zegt, zegt bagage. Terug in Italië opende hij een luxelederwarenwinkel. Een schot in de roos: het Italiaanse merk werd al snel een succès fou.
Na Guccio nam zijn oudste zoon Aldo Gucci het bedrijf in handen. De visionaire ondernemer besloot in de jaren 50 met Gucci naar de VS te trekken, vanwaar het luxemerk geleidelijk de wereld zou veroveren.
Met de faam kwamen ook de problemen, familieperikelen, processen over belastingontduiking, veroordelingen en gevangenisstraffen. In 1988 werd het verzwakte Gucci overgenomen door de Investcorp-holding uit Bahrein. Om dan een dik decennium later opnieuw jarenlang in een mediastorm te belanden toen in 1995 Maurizio Gucci, de voormalige CEO van het familiebedrijf, door een huurmoordenaar werd neergeschoten in opdracht van diens ex-vrouw.
Gevolgd door de zogenaamde ‘tassenoorlog’, toen Gucci in 1999 een overnamebod door de Franse luxegroep LVMH afweerde door de hulp in te roepen van LVMH’s grote concurrent PPR (het huidige Kering), de groep van de Franse familie Pinault.
Een minder bekend deel van de Gucci-saga is het verhaal van Patricia Gucci, waarover zij zelf vier jaar geleden het boek ‘In de naam van Gucci’ uitbracht. Patricia werd in 1963 in Londen geboren, als buitenechtelijk maar wettelijk kind van Aldo Gucci en Bruna Palumbo, die eerst als winkelbediende en later als personal assistant van Aldo werkte. Aldo was destijds nog getrouwd - scheiden was verboden in het toenmalige Italië - en vader van drie zoons. Aldo en Bruna zouden dertig jaar samenblijven, tot aan zijn dood in 1990.
Pas op haar tiende kreeg Patricia de waarheid te horen over Aldo. Hoewel het hard aankwam - tot dan had ze altijd gedacht dat papa vaak afwezig was omdat hij de wereld afreisde voor zaken - bleef ze close met haar vader. Patricia was zijn oogappel. Op haar 19de kreeg ze overigens een plaats in de raad van bestuur van Gucci, als een soort ambassadeur.
Alles wees erop dat ze werd klaargestoomd om in het spoor van haar vader te treden. Maar na de overname door Investcorp besliste ze een stap opzij te zetten en zich te focussen op de opvoeding van haar drie dochters.
Very frequent flyer
Vandaag is Patricia dus helemaal terug, bijna vier jaar na de publicatie van haar memoires. De liefde voor luxueuze bagage is er nog altijd bij Patricia, die het reisvirus trouwens heeft doorgegeven: voor Aviteur werkt ze samen met haar dochter Victoria. Ze heeft het project helemaal zelf gefinancierd, althans voorlopig. ‘We zien wel hoever ik raak. Wie weet waar de toekomst ons heen voert’, zegt de intussen 56-jarige dochter van Aldo Gucci die Engeland heeft ingeruild voor Genève - en niet Firenze.
Dat Patricia Gucci uitpakt met een accessoirelabel is helemaal niet verrassend. Zelfs haar vrienden vroegen haar constant wanneer ze eindelijk eens een handtas zou lanceren. Maar handtassen konden haar nooit interesseren. ‘Het moest iets zijn waarmee ik echt een band kon krijgen. Ondertussen hield ik de markt al die jaren goed in de gaten. Alsof ik heel onbewust wachtte tot de inspiratie zou toeslaan.’
Die inspiratie sloeg twee jaar geleden inderdaad toe, toen Gucci als very frequent flyer besliste om haar reiservaring op te waarderen. ‘Ik heb altijd veel gereisd. En als ik thuiskwam en mijn koffer uitpakte, gooide ik dat ding meteen ergens diep in de kast. Het bracht me op een idee: waarom niet een handbagagetrolley maken waarmee je toont wie je bent?’
De accessoires van Aviteur zijn voor mensen die kunnen genieten van een mooi gemaakte handtas of aktetas, legt Gucci uit. ‘Zoals bij alle luxueuze reisaccessoires is dit een poging om de glamour vast te leggen van reizen zoals dat vroeger was. Vroeger was je trots dat je kon gaan reizen.’ En dan sip: ‘Nu is er geen eerste klas of Concorde meer. Dat is de realiteit.’
Geweven leder
Vakmanschap is uiteraard ook hier de sleutel. ‘Ik wilde de beste artisans uit Italië mijn koffers laten maken, dus trok ik naar het noorden van het land, waar ze een reputatie hebben als ontwerper van bagageaccessoires.’ Daar gingen ze geen uitdaging uit de weg: de inschuifbare handgreep valt meteen op, want gemaakt van PMMA, polymethylmethacrylaat, een doorzichtig materiaal.
Gucci belde ook aan bij designers uit de autowereld in Turijn, die de uiteindelijke vormgeving bepaalden. ‘Ik wilde dat de handgreep uit één massief stuk werd gesneden en automatisch zou inschuiven. Daarom zie je geen enkele knop op de koffer. Elk mechanisme zit volledig ingebouwd, in een kleine doos van aluminium die op de trolley gemonteerd zit.’
En dan is er de binnenkant. ‘Die is heel eenvoudig, van alcantara, en zo gemaakt dat je zoveel mogelijk spullen in de koffer kwijt kan’, legt Gucci uit. ‘De ene kant is afgesloten met een rits, zodat je spullen niet gaan rondfladderen maar keurig op hun plaats blijven. Aan de andere kant zitten geen stangen zoals in andere trolleys. Je vindt er wel een platform waaruit twee flappen verschijnen, waar je dan weer dingen in kan verstoppen. Leg je de flap naar beneden, dan kan je daar weer andere spullen op gaan stapelen.’ En dan niet zonder trots: ‘Bij Aviteur is ieder onderdeel met de hand geassembleerd, en van superieure materialen. En 100 procent made in Italy.’
De koffers van Aviteur krijgen geen opvallend merklabel. Ze zijn wel herkenbaar aan hun afgeronde vorm, veeleer dan gewoon rechthoekig, en het geweven leder. ‘Ik hou van die koffers uit de jaren 50 en 60’, zegt Patricia. ‘Dat was trouwens mijn inspiratiebron voor het geweven leder van Paglia di Vienna: grof en imposant.’
De wieltjes zijn gemaakt van een aluminiumsoort die vooral in de luchtvaart wordt gebruikt. Die keuze is ingegeven door de overweging van het stadsbestuur van Venetië om trolleys te verbieden, wegens te veel lawaai op de kasseien. De trolleys van Aviteur maken zo goed als geen rolgeluid.
Macho’s
Was de naam Gucci een troef of toch eerder een nadeel toen ze met leveranciers ging onderhandelen? Gucci lacht even. ‘Italianen blijven macho’s. Als je als vrouw een idee voor ogen hebt, merk je dat ze zich afvragen of je wel weet waarover je het hebt.’ Gelukkig gooide de naam Gucci wel enig gewicht in de schaal. ‘Mijn naam was maar één keer een nadeel: toen een fabrikant van een onderdeel zijn prijzen vermenigvuldigde zodra hij wist wie ik was’, legt ze uit. ‘Ik vond dat beledigend en zei de man meteen dat hij zijn spullen kon houden.’
De prijskaartjes van Aviteur laten vermoeden dat deze koffers veeleer bestemd zijn voor het publiek dat vroeger met de Concorde vloog. Het model dat zich voor de vormgeving liet inspireren door een Londense dubbeldekker kost 4250 euro, veel duurder dan de koffers die het merk Gucci op de markt brengt. Het voldoet wel aan de IATA-norm voor handbagage en is verkrijgbaar in drie kleuren: walnoot, zwart en grijs. Andere kleuren en een persoonlijk monogram zijn mogelijk op bestelling.
‘De trolleys van Aviteur zijn helemaal anders dan die homogene, zwarte dozen die je overal op luchthavens ziet. Dat trok me zo aan’, zegt Thomas Erber, de eigenaar van Le Cabinet de Curiosités in Parijs, dat de koffers van Patricia Gucci verkoopt.
Patricia Gucci heeft naar eigen zeggen een eerder bescheiden smaak. Toen haar vader haar als kind meenam naar een Gucci-boetiek en ze iets leuks mocht kiezen, keek ze nooit naar het logo. ‘Ik had wel een zwak voor prachtige, handgemaakte lederen dingen. Ik was helemaal geen verwend nest.’ Het is te zien aan Aviteur. En of ze haar typische klant kan omschrijven? ‘Ja hoor: eigenlijk iemand als… ik.’
Aviteur is online te koop op www.aviteur.com, maar ook bij de luxewebshop Moda Operandi en in de boetiek Le Cabinet de Curiosités in het Crillon-hotel in Parijs.