Met haar merk Skón Suits maakt de 29-jarige Nathalie Klockaerts haar meisjesdroom waar. Maar daar was wel een dramatische wending voor nodig. Een gesprek.
Ze begroet me met een glimlach van oor tot oor wanneer ik haar op het terras van een Antwerps restaurant de hand schudt. Niets doet vermoeden dat deze pittige jongedame niet eens zo lang geleden nog een strijd uitvocht tegen een verschrikkelijke ziekte. Ze zal me er honderduit over vertellen, met een nuchterheid die je alleen maar kunt bewonderen. Al zijn we hier vooral om te praten over Skón Suits, een jeugddroom die werkelijkheid werd.
Ze had altijd al een passie voor mode, wilde op jonge leeftijd een eigen merk oprichten, vertelt ze. Toch ging ze marketing studeren, al bleef de modedroom latent aanwezig. ‘Na mijn studies ben ik via via terechtgekomen bij het Deense modebedrijf Bestseller. Als accountmanager verkocht ik hun kindercollecties aan de winkels.’
Alles verliep goed, tot ze op haar 27ste het nieuws kreeg dat haar leven een heel nieuwe wending zou geven. ‘Ik liep al enkele maanden met buikpijn rond, maar had niet het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand was. Zelfs niet toen de dokter zei dat er een bloedonderzoek moest gebeuren. Tot ik telefoon kreeg van het ziekenhuis. Ik moest met de mensen die me na aan het hart liggen langskomen. Daar werd me verteld dat ik leukemie had.’
Ze zwijgt een paar seconden, alsof ze even moet bekomen van haar woorden. ‘Ik kreeg te horen dat ik weinig overlevingskans had. Toen heb ik tegen mijn moeder gezegd: als ik hier uitkom, ga ik voor mijn passie en begin ik mijn eigen merk.’
Ziekenhuisbed
Dat het een collectie van pakken zou worden, was al snel duidelijk. ‘Ik draag vaak en graag oversized mannenkleren. Omdat dat, zeker in België, nog niet bestaat, ben ik me erin gaan verdiepen. Vanop mijn ziekenhuisbed contacteerde ik stoffenfabrikanten en tekende ik de patronen. Een bevriend ontwerper had me de kneepjes van het vak geleerd, want zelf heb ik nooit een opleiding gevolg. Soms maak ik foutjes, hoor, daar ben ik heel eerlijk in. Dan bellen ze me op vanuit het atelier: ‘Nathalie, het lukt echt niet om dit aan elkaar te naaien.’’ (lacht) Tekenen is het liefste wat ze doet, vertelt ze. Dat vindt ze het mooiste aspect van de business. Voor de productie van haar pakken werkt ze samen met een Belgisch bedrijf dat ateliers heeft in Tunesië en Polen. ‘De stuks hier laten maken zou financieel niet haalbaar zijn’, verduidelijkt ze. ‘Dan had ik de verkoopprijs moeten verdubbelen.’
Nooit pushen
Omdat niemand haar naam kende, ging ze de collectie zelf aanbieden in boetieks waarvan ze fan was. ‘Een paar zijn meteen op de kar gesprongen, bij andere ging het wat langzamer. Maar ik heb nooit willen pushen, dat helpt toch niet. En uiteindelijk zijn ze toch gevolgd’, voegt ze er glimlachend aan toe.
Wat niet wil zeggen dat ze nu op een roze wolk leeft. ‘Ik bots geregeld op moeilijkheden qua productie of verkoop. Soms sta ik wenend op, dat mag je gerust weten. Maar ik ben zeer positief ingesteld. Dan slaap ik er een nachtje over en zie ik weer een oplossing.’
Al geeft ze toe dat ze in het begin heel even getwijfeld heeft of ze wel wilde doorgaan. ‘Er was een dag waarop ik dacht: ik trek de stekker eruit. Ik ben meteen na de chemo beginnen te werken aan de collectie en dat was echt ongelooflijk zwaar. Maar die crisis heeft uiteindelijk maar drie dagen geduurd.’
Wil ze vrouwen empoweren? Op basis van de sterke coupes en brede schouderpartijen zou je denken van wel. Ze knikt overtuigend. ‘Mijn volgende collectie gaat trouwens ook stuks voor mannen bevatten. Ook zij mogen sterk voor de dag komen, toch?’
Ze richt zich op een publiek dat niet te mainstream is, vertelt ze. ‘Ik denk aan mannen en vrouwen die een basic op een ander niveau kunnen tillen en er hun eigen ding van kunnen maken. Je kunt de kostuums op heel wat verschillende manieren dragen. Het jasje kan bijvoorbeeld een jurkje worden, de klant krijgt er ook een riem bij, waardoor die er weer iets anders van kan maken. Het kan heel casual, maar ook heel chic.’
Waar ziet ze zichzelf over een jaar of vijf? ‘Het zou geweldig zijn als ik internationaal kan doorbreken. Ik zie het wel groots, ja. (lacht) Maar wel in een bepaalde niche. Het mag zeker geen fast fashion worden. Daarom teken ik alleen wanneer ik inspiratie heb. Met seizoenen werk ik niet.’
Over een naam voor de collectie moest ze overigens niet lang nadenken. ‘Voor Bestseller zat ik vaak in Kopenhagen. De ontwerpers daar zeiden vaak ‘skón, skón’. Ik heb dat woord ooit opgeschreven tijdens een collectiemeeting, omdat het kort en krachtig is en een mooie betekenis heeft. Het wil zoveel zeggen als ‘mooi’ of ‘leuk’. Al zijn er behoorlijk wat mensen die het verkeerd uitspreken, heb ik gemerkt.’ Geef haar nog even en ook dat euvel raakt ongetwijfeld opgelost.
Skón Suites
| Prijs | Vanaf 225 euro voor een pantalon en 400 euro voor een jasje
| Website | skon-suits.be
