Een volledig appartement gevuld met designerkleding of zes kilo juwelen van dezelfde ontwerper: deze vier fanatieke modefans nemen hun kleerkast bloedserieus.
Erna Vandekerckhove: ‘Spijt dat ik Tabi-boots verkocht aan Raf Simons’
Eind jaren 80 behoorde Erna Vandekerckhove (59) – sinds 2002 de uitbaatster van de Antwerpse vintagedesignerboetiek Labels Inc. – tot de vriendinnengroep die ontwerper Martin Margiela in zijn eerste shows liet lopen.
De stuks en herinneringen die ze aan die tijd heeft overgehouden, bewaart ze voor het leven. Op een paar eerste-editie-Tabi-boots na dan...
Locatie: Antwerpen.
Beginnen te verzamelen: 1988, vlak na Martin Margiela’s eerste show.
Aantal stuks: ongeveer vijftig.
Meest aanwezige designer: Maison Martin Margiela.
Eerste archiefstuk(ken): Een paar Tabi-boots uit de show van de lente/zomercollectie 1989. Ze zijn nooit in productie gegaan. De rode verf van de runway hing er nog aan.
Vandekerckhove: ‘We hebben elkaar leren kennen in het uitgaansleven, toen Martin Margiela nog aan de Modeacademie studeerde. In die tijd werkte ik in de winkel van Yamamoto in Antwerpen en moest ik vaak naar Parijs om in te kopen. Ik liep dan samen met mijn vriendinnen in de shows van Martin. Ik geloof de tweede en de derde show, of misschien de vierde. Voor mij was dat snel-snel tussendoor, zodat ik daarna verder kon inkopen.’
‘We zijn nog steeds allemaal bevriend. Ik zag Martin voor het laatst toen hij in het MoMu in Antwerpen de expo over zijn jaren bij Hermès aan het afbreken was.’
‘Of ik al stuks heb weggedaan? Ja, door de jaren heen heb ik veel verkocht en weggegeven. Ik ben ook enkele keren verhuisd, waardoor ik wel eens iets ben kwijtgeraakt of iets stukging. In twintig, dertig jaar gebeurt er veel. Vooral van Yohji Yamamoto en Gaultier heb ik veel stuks weggedaan, en ook een paar van Margiela. Waar ik het meest spijt van heb, is dat ik die originele Tabi-boots heb verkocht, aan Raf Simons nota bene.’ (lacht)
‘Mijn archief bestaat nu nog uit enkele rekken in mijn dressing. Alles is meer gecureerd. Mijn meest unieke ontwerpen, waaronder enkele one-of-a-kind stuks, kreeg ik van Martin zelf.’
‘Behalve van Margiela heb ik topstukken van de avant-gardedesigners uit de jaren 80 en 90: Comme des Garçons, Helmut Lang... Ik draag die stuks niet meer, omdat ze niet meer passen. De meeste hebben kleine samplematen.’
‘Ik heb onlangs op de website van mijn winkel wel een link naar mijn archiefstukken gezet. Het is niet de bedoeling die te verkopen, wel om ze tentoon te stellen. Maar zeg nooit nooit: als er mij iemand een fantastische prijs biedt, denk ik erover na.’
labelsinc.be — Het archiefgedeelte op de website is een work in progress.
David Casavant: 'Ik leende al stuks uit aan Kanye West en Rihanna'
De Amerikaan David Casavant (30) is behalve celebritystylist voor magazines als LOVE en Vogue Homme ook de trotse bezitter van een van de meest tot de verbeelding sprekende particuliere menswear-modearchieven ter wereld. En de man die de hiphopwereld introduceerde aan high-end nichemerken. Hij leende al stuks uit aan celebrity’s als Kanye West, Kim Kardashian, Rihanna en rapper Kendrick Lamar.
In 2018 bracht hij het boek ‘David Casavant Archive’ uit. Dat verzamelwerk toont foto’s van de celebs die hij stylet, afgewisseld met stillevens van zijn favoriete stuks. Zijn verzameling focust op hedendaagse mannenmode van rond de eeuwwisseling. ‘Hard to find’ vintage parels van Raf Simons en Helmut Lang kregen er een ereplaats.
Locatie: New York.
Beginnen te verzamelen: rond zijn veertiende.
Hoeveel stuks? minimaal 1500.
Favoriete designers: Raf Simons en Helmut Lang.
Eerste archiefstuk: een grijze sweater met patches uit de herfst/wintercollectie 2000 van Raf Simons.
Casavant: ‘Mijn archief is meer een vorm van zelfreflectie of iets waar ik op dat moment mee bezig ben in het leven, dan een entiteit op zich. Momenteel weet ik trouwens niet goed waar ik persoonlijk naartoe groei.’
‘Ik kan je wel vertellen dat ik nog nooit een stuk verkocht of geruild heb: alles wat ik verzameld heb, heb ik bijgehouden. Ik begon mijn collectie door eBay af te speuren op zoek naar laaggeprijsde stuks van Raf Simons. Bovendien kocht ik sommige items niet omdat ik ze wilde dragen, maar omdat ik ze wilde bezitten. En omdat ik een carrière in de mode ambieerde, wist ik dat ze nog wel van pas zouden komen. Het internet is ook nu nog een geliefde bron voor het zoeken naar iconische stuks.’
‘Mijn archief is intussen zo uitgebreid dat het is ondergebracht in een appartement van 140 vierkante meter groot. Alles hangt er op rekken, de schoenen en accessoires bewaar ik in wandkasten. Ik durf gerust wat te variëren in opstelling: soms hangen de kleren volgens designer, andere keren organiseer ik alles volgens type: jassen en sweaters bij elkaar... Dat is op dit moment het geval.’
‘Het verzamelen van kleding heb ik van in het begin gezien als een vorm van kunst aankopen. Mensen vragen mij vaak wat mijn eerste designeraankoop was: dat moet een sweater met patches van Raf Simons zijn geweest van rond de eeuwwisseling. Ik herinner het mij, omdat ik die sweater op de middelbare school droeg.’
‘De dingen die ik koop, wil ik voorgoed bijhouden. Maar ik kan er ook van genieten om stuks uit te lenen, op dezelfde manier zoals kunst in bruikleen wordt gegeven voor tentoonstellingen. Sommige stuks draag ik nog, alles hangt af van de gelegenheid. Waar je het best op schattenjacht gaat als je zelf een archief begint? Begin op de zolder van je ouderlijk huis.’
Eri Furuta: ‘Voor 6 kilo Wouters & Hendrix-juwelen’
Eri Furuta (44), verkoopster bij de boetiek Kioku H.P France in Tokio, is ongetwijfeld de trouwste fan van het Belgische juweliersduo Wouters & Hendrix. Al 22 jaar verzamelt ze alles wat Katrin (Wouters) en Karen (Hendrix) ontwerpen. Ze schat dat ze zo’n 6 kilogram aan Wouters & Hendrix-juwelen heeft.
Acht jaar geleden werd Furuta voor het eerst door het duo uitgenodigd in hun boetiek in Antwerpen. In februari van dit jaar reisden Wouters en Hendrix ter ere van 35 jaar W&H naar Japan. Uiteraard stond een bezoek aan Furuta ingepland. Een vriendschap over de grenzen heen, met één ding gemeen: de liefde voor mooie bijous.
Locatie: Tokio.
Beginnen te verzamelen: 1997-1998.
Hoeveel stuks? 230, plus twee ringen die ‘missing’ zijn.
Favoriete Designer: Wouters & Hendrix.
Eerste archiefstuk: een ring met scarabee-design uit peridoot, nog altijd een favoriet. En de eerste juwelendozen.
Furuta: ‘Ik ontdekte W&H in mijn studententijd, toen ik het merk toevallig zag liggen in een multimerkenwinkel. Wat mij altijd heeft aangetrokken, is dat hun creaties nooit gedateerd lijken of hun schittering verliezen, zelfs na al die jaren. Ook hun gevoel voor humor is uitstekend, dat vind je nergens anders.’
‘Als ik voor mijn collectie sta, blijft het moeilijk om er favorieten uit te halen. Al springt het pocketwatch-halssnoer uit de 25ste-verjaardagcollectie er toch uit. De meeste ontwerpen draag ik dagelijks, sommige heb ik speciaal aangekocht om te archiveren. Bestellingen van nieuwe stukken plaats ik rechtstreeks bij het merk.’
‘Mijn W&H-juwelen zijn geordend volgens thema of item en worden per groep verzameld in een doos. Al die dozen bewaar ik in mijn kast, zodat ik alles gemakkelijk kan terugvinden. De juwelen die ik vaak draag, krijgen een apart plaatsje in mijn slaapkamer. Ik wissel af per seizoen.’
‘Ik heb ook iets met broches. Ze komen niet elk seizoen terug, maar als er een bij zit, maakt mijn hart telkens een sprongetje. Ik verzamel ze niet alleen, maar verzin er ook verhalen bij in mijn hoofd.’
‘Onder mijn klanten zitten ook grote fans van het merk. We kunnen uren doorpraten over vorige edities of samen uitkijken naar nieuwe collecties.’
‘Dankzij Katrin en Karen heb ik België als land leren kennen, pas later zag ik dat Belgische ontwerpers een speciale smaak hebben. Ze zijn onopvallend en bescheiden, maar hebben een muurvast geloof in hun product. Dat is wat hen bindt.’
‘Archiefstukken verkopen is voor mij niet aan de orde. Sterker nog: in plaats van te verkopen, koop ik nog stuks op van andere mensen. Een paar juwelen heb ik wel aan een collega geschonken als cadeau.’
Myung-Il Song: ‘Alleen maar Belgen in mijn collectie’
‘I’ll wear it until I’m dead.’ Dat antwoordde Myung-Il Song (58), oprichtster van de conceptstore en exporuimte Song in Wenen, toen de Belgische journaliste Dominique Nzeyimana haar vroeg of ze ooit had overwogen om haar archief te verkopen.
De uitspraak fungeerde meteen als titel van het boek dat ze samen schreven over en voor verzamelaars. Song zelf is een fervent collectioneur van Belgische ontwerpers als Dirk Van Saene, Walter Van Beirendonck en Martin Margiela.
Locatie: Wenen.
Beginnen te verzamelen: 2008.
Hoeveel stuks? ongeveer 300.
Favoriete designers: Dirk Van Saene en Martin Margiela.
Eerste archiefstuk: een semicouture Stockman-waistcoat van Maison Martin Margiela uit de lente/zomercollectie 1999.
Song: ‘In 2008 ben ik naar een kleiner appartement verhuisd. Pas toen realiseerde ik me echt hoeveel kleding ik in huis had. Elk seizoen kocht ik collecties in voor de winkel, maar ik betrapte mezelf er steeds vaker op dat ik vooral silhouetten kocht die ik voor mezelf wilde houden in plaats van voor de winkel. Van een ontwerp dat ik zelf wilde dragen of archiveren, bestelde ik tijdens het inkopen bewust twee exemplaren: een voor mezelf en een voor de winkel.’
‘Nadat ik in 2018 de expo over Martin Margiela in het Palais Galliera in Parijs had bezocht, ben ik mijn kast als een archief beginnen te zien. Alles in mijn archief is georganiseerd per designer. Mijn Margiela-stukken hangen zelfs per seizoen en per collectie, van 1996 tot 2009.’
'Voorlopig heb ik nog geen aanvragen van musea gekregen, want ik denk niet dat ze weten wat ik in huis heb.’Myung-Il Song
‘Ik ben nooit specifiek op zoek gegaan naar Belgische ontwerpers. Pas na een tijdje realiseerde ik mij dat al mijn favoriete designers Belgen bleken te zijn. Ze hebben allen een sterke individuele esthetiek en tijdloosheid. Misschien heeft het iets met hun culturele achtergrond te maken? Of met de Antwerpse Modeacademie, wie zal het zeggen? Ik zetelde trouwens een paar jaar geleden in de jury van de Modeacademie en was onder de indruk.’
‘Mijn grootste ontdekking was Dirk Van Saene in Milaan, in een showroom met andere Belgen. Een seizoen later ontmoette ik Dirk persoonlijk in zijn showroom in Parijs. Zijn ontwerpen zijn enorm authentiek en elegant, met een toets excentriciteit... Hij is de eerste aan wie ik heb verteld dat ik een boek wilde uitbrengen over mijn modeverzameling. Dirk heeft me dan in contact gebracht met de mensen die eraan meegewerkt hebben.’
‘De titel van mijn boek verwijst naar mijn wens om de stuks de rest van mijn leven te kunnen dragen. Na mijn dood moeten ze een nieuw thuis krijgen. Ik wil dat anderen voorgoed uit mijn archief kunnen putten. Ik verzamel altijd met die eeuwigdurendheid in het achterhoofd.’
‘Daarom wil ik alles nalaten aan mensen die de stukken evenzeer appreciëren als ik. De instituten die ik hoog in het vaandel draag, zijn het MoMu en het fashion department in Antwerpen, maar ook The MET in New York of het Louvre in Parijs. Voorlopig heb ik nog geen aanvragen van musea gekregen, want ik denk niet dat ze weten wat ik in huis heb.’
