Het vrouwenpak is helemaal terug, terwijl het nooit is weggeweest. Een harnas voor ernstige tijden, maar wel in nieuwe gedaantes: met microblazers of oversized broeken, in klassiek zwart of fluoroze en gifgroen.
Het is een feitje dat alleen verwoede quizzers of fanatieke factcheckers nog kan beroeren: tot 2013 was het bij wet verboden om als vrouw in Parijs een broek te dragen. Het moet de meest gedoogde wet uit de Europese geschiedenis zijn: het risico dat je tien jaar geleden vanwege je culotte in het cachot zou belanden, was onbestaande. Toen het stadsbestuur van Parijs bekendmaakte dat het decreet uit 1799 geschrapt werd, ontlokte dat nauwelijks een ‘et alors’. Vrouwen dragen toch al meer dan een eeuw de broek?
Als genderfluïde mode tegenwoordig een dingetje is, denken we aan popster Harry Styles, die stereotypen te lijf gaat met gelakte nagels, rokjes en lakleren laarzen met hoge hakken. Maar een vrouw in een broek, dat is nauwelijks baanbrekend te noemen, zou je denken.
Het pak geeft vrouwen een gevoel van kracht en macht. Een outfit die ‘You won’t break my soul’ zegt, ook zonder Beyoncé in de buurt.
En toch. Het was Gucci-ontwerper Alessandro Michele – dezelfde ontwerper die tekende voor de lange, kanten avondjurk waarmee Harry Styles ooit op de cover van de Amerikaanse Vogue pronkte – die de toon zette: van de 84 silhouetten die hij toonde op het herfst-winterdefilé voor 2022-2023 van de Gucci-vrouwencollectie in Milaan telden we er 66 met een broek.
Michele stuurde mannelijke vrouwen en vrouwelijke mannen de catwalk op in kostuums voor M/V/X in alle stijlen: met ruitjes, met psychedelische prints, in glanzend leer en met sportswearinvloeden dankzij de collab met Adidas. Het ging niet onopgemerkt voorbij. Het invloedrijke vakblad Women’s Wear Daily riep ‘de nieuwe powersuit’ uit tot dé trend van het najaar.
Ook bij Gabriela Hearst in New York stalen broekpakken de show, Louis Vuitton zette stoere looks neer geïnspireerd op de eighties, en zelfs Donatella Versace en Dolce & Gabbana – die vaak een karikatuur van übervrouwelijkheid neerzetten – hadden beslist dat vrouwen dit najaar maar beter goed ingepakt de wereld zouden trotseren. Modewatchers zagen er een ‘signaal’ in. Het pak, als symbool voor ernst en volwassenheid. Een pantser dat vrouwen een gevoel van kracht en macht moet geven. Een outfit die ‘You won’t break my soul’ zegt, ook zonder Beyoncé in de buurt.
Misschien was dit niet het modebeeld van onze natte dromen. Er was ons een wilde, hedonistische periode beloofd, een postpandemische uitspatting die we in exuberante outfits al twerkend tegemoet zouden treden. Maar dat was niet de mood op de jongste modeweken – die samenviel met het uitbreken van de oorlog in Oekraïne.
‘De wereld is niet zo’n fijne plek op dit moment’, lazen we in The New York Times. Niet op de economiepagina’s, niet in de berichtgeving over de klimaatellende of stijgende gasprijzen, maar wel in een verslag van modejournaliste Vanessa Friedman over de fashion week in Milaan.
Walter Chiapponi van het Italiaanse Tod’s was een van de ontwerpers die in een interview uitdrukten hoe bezwaard hij zich had gevoeld tijdens het ontwerpen. Dat hij ernst over zich voelde neerdalen, zo zei hij, en ook: ‘Ik snoeide alle frivoliteiten weg’. Het resultaat: een vrouwencollectie van Tod’s met mooie, sobere maar sombere pakken, verscholen onder lange overjassen.
En nee, dit betekent niet dat we dit najaar moeten doorkomen in begrafenisoutfit. Bij Alexander McQueen, bijvoorbeeld, waren klassiek gesneden pakken in felle fluotinten de blikvanger.
En ook dit: het loont om te investeren in een mooi pak op maat, maar als dat er even niet in zit: anno 2022 is niets zo hip als een pak dragen dat veel te klein of veel te groot is.
