Een juwelenbusiness van miljoenen, geïnspireerd op Dante

Flash forward, 25 jaar vooruit in de tijd: in haar studio in Hatton Garden, een hippe commerciële buurt in Londen, toont Mahtani ons een merkwaardige verzameling kleine, traanvormige, wassen beeldjes. De eerste fase van haar volgende collectie. 'Hiermee begint het allemaal', zegt ze alsof ze zich excuseert. 'Dit is echt een zeer rudimentaire manier om juwelen te ontwerpen.' Dertig jaar is ze nu, en ze heeft net de rekening gemaakt van haar vijfde boekjaar: haar juwelenmerk Alighieri is het voorbije jaar met... 500 procent gegroeid. Goed voor een omzet van 3,68 miljoen euro.

Er is ook enige tegendraadsheid nodig om niet per se te doen wat van je wordt verwacht: marketing, rechten of economie studeren. En er is een oog nodig voor dat gat in de markt, maar ook en vooral veel passie, aangevuurd door een zelf gekozen opleiding in Oxford.

Passie voor Dante di Alighiero degli Alighieri (1265-1321), bijvoorbeeld. De naam van de Italiaanse dichter zit in de naam van haar merk, Alighieri. Mahtani vond ook inspiratie in zijn 'La Divina Commedia' ('De Goddelijke Komedie') voor haar populaire, vergulde antieke stukken, zoals kettingen met medaillons, barokke oorringen met parels en armbanden. 'Ik hou van klassieke vormen waarin ik dan wat textuur breng', zegt Mahtani. 'Het idee dat iets verre van perfect kan zijn of er een beetje schraal uitzien. Dat het er antiek kan uitzien. Dat is wat het zo speciaal maakt. Ik wil dat mijn stukken eruitzien alsof ze ergens uit de grond zijn opgegraven.'

Alighieri is wellicht het meest esoterisch geïnspireerde merk te koop bij Net-a-Porter of Matches Fashion. Natuurlijk zag Mahtani geen gat in de markt voor middeleeuwse, Italiaanse gedichten. Ze voelde wel dat er plaats was voor juwelen in het midden van de prijsschaar.

'Eigenlijk is het best leuk, omdat het vandaag niet langer het geval is, maar eigenlijk begon ik dingen te maken omdat ik niets vond dat in mijn prijsklasse zat', zegt Mahtani terwijl ze zich door de kamer haast, langs de goedkope houten plankjes vol naslagwerken en klassieke gipshoofdjes die haar studio er een beetje doen uitzien als een academie.

'Ik had een juweel van Cartier, een stuk dat in de familie werd overgeleverd en dat ik dus kreeg van mijn moeder. Maar ik wilde juwelen met een betekenis dragen. Alleen had ik daar geen geld voor. Zo bedacht ik dat er ergens wel een leemte was, in de buurt van 200 à 400 euro, voor iemand met mijn profiel. Iemand die moet werken om iets te kunnen kopen.'

Een van de eerste stukken die ze maakte, was een gouden medaillon met een leeuw, geïnspireerd door een oud muntstuk dat ze in Venetië had gevonden. 'Het deed me denken aan de eerste canto van Dante's 'Inferno', wanneer hij oog in oog komt te staan met een leeuw die zo angstaanjagend is dat zelfs de lucht begint te trillen van angst.' Op dat moment in het gedicht verschijnt Virgil, de gids van Dante, en wordt diens angst plots onversaagde moed. 'Ik maakte dat medaillon als een soort boodschap: nooit vergeten dat je altijd moedig moet zijn', legt Mahtani uit.

Toen ze online begon te verkopen, gaf ze haar klanten een postkaart met een verhaal. Meteen een succes. Het medaillon is nog altijd het best verkopende item van haar collectie. 'Mijn klanten mailen me dan: "Ik koop dit voor mijn dochter omdat ze aan haar eindexamens begint", en zo. Iemand anders kocht er eentje voor haar moeder die kanker had. Fascinerend toch, hoe zo een levenloos object ertoe leidt dat een vreemde, iemand die je helemaal niet kent, zich zo voor je opent. Over iets dat heel persoonlijk is. Dan voelt het ook meteen alsof je een band met die persoon hebt.'

Wie het medaillon koopt, wordt trouwens automatisch lid van de Alighieri's Lion Club, een sublabel dat ze wil uitbouwen tot de lifestyletak van haar bedrijfje. Om evenementen en retraites te organiseren. Ook werkt ze aan een boek met honderd verhalen van klanten.

De klassieke stukken blijven in de catalogus, maar de nieuwe collectie die om de twee jaar uitkomt, is telkens geïnspireerd op een ander aspect van 'De Goddelijke Komedie'. 'Er zitten zo veel aspecten in dat verhaal', zegt ze. 'Dante schreef over alles. Je kunt een volledige collectie maken met de inspiratie van amper één woord.'

Haar volgende collectie, 'Geen Tranen Meer', is trouwens gebaseerd op één traan, geplengd door iemand die Dante ontmoet en zijn hele leven al liegt. Een traan die de persoon op het allerlaatste moment naar het vagevuur verbant. Zoiets.

Twee jaar geleden werd Matches Fashion de eerste grote verdeler van Alighieri. Haar zaak kreeg een nieuwe dimensie. 'Ze bestelden vijftig items, ik herinner me nog dat ik zeer gestrest was', lacht ze. In die tijd werkte ze samen met slechts één assistente, in een kleine ruimte in de wijk King's Cross. Maar de Matches-collectie was binnen de maand uitverkocht.

'Ik ben heel tevreden nu', zegt Mahtani. Maar een gemakkelijke stap was het niet. 'Voor mij is Alighieri een heel persoonlijk label.' Ze lacht. 'En ik ben een beetje een controlefreak.' Daarom koos ze van bij het begin ook alleen lokale leveranciers, in de buurt van Hatton Garden. 'Ik wilde dat ze dicht bij mij waren. Binnen handbereik.

In het begin moet je echt aan micromanagement doen, vind ik. De metaalgieters met wie we werken, zijn de oudste in Londen, een familiebedrijfje hier om de hoek. Ik contacteerde die mensen toen ik begon met een beetje was en daar een misvormd schaaldier mee maakte. Ze twijfelden toch wel een beetje. Nu ben ik hun grootste klant. Ze nemen zelfs extra mensen in dienst om voor ons te kunnen werken.

Veel merken denken, oké, we gaan nu leveranciers in het buitenland zoeken want dat is goedkoper. Maar ik hou het liever zoals het is. Dat is misschien naïef, maar ik vind de relatie met mijn leveranciers ontzettend belangrijk.'

En dan is er ook die dreiging genaamd 'brexit'. Mahtani is ervan overtuigd dat het haar zaak niet zal deren, dankzij de lokale verbondenheid. 'Mochten we veel grondstoffen invoeren, dan hadden we een probleem. Nu verandert zo goed als niets.'

Ze wil trouwens blijven groeien zonder haar manier van werken te veranderen. Haar broer, een investeringsbankier, kwam in de voorbije kerstperiode langs en sprak zijn verbazing uit. Hoe ze nog iedere bestelling met de hand noteert op een blad papier en dan vijf minuten nodig heeft om iedere bestelling ook nog eens in te pakken. 'Je werkt niet efficiënt', zei hij. 'Dit is belachelijk, zo kan je niet groeien.' Mahtani lacht even. 'Ik zei hem: wacht maar.'

Het succes van Alighieri leest als een sprookje, maar ze vond de moed nog niet om haar vroegere proffen in Oxford over haar succes te gaan vertellen. 'Ik wil niet dat ze het te weten komen', zegt ze luider dan daarnet, als we vragen waarom eigenlijk. 'Ze zouden zeggen dat ik Dante... geslacht heb.'