Topschermster Aube Vandingenen | ‘Ik geef alles om in 2024 naar de Olympische Spelen te gaan’

Vandingenen schermt sinds haar zevende – het was haar opa die haar een degen in de handen stopte – en traint sinds 2018 bij ‘maestro’ Daniel Levavasseur van Escrime Sans Frontières in Parijs, een van dé wereldcoaches. Van het schermen leven kan Vandingenen niet. ‘Er zijn zelfs wereldkampioenen die dat niet kunnen.’ Ze studeert psychologie aan de Open Universiteit en volgde afgelopen zomer ook een opleiding mental coach. ‘Ik zal wellicht niet voltijds kunnen werken, dus wil ik me daarin lanceren: ik zal me richten op jonge sporters en het is deels doenbaar van een afstand.’

5.30 uur | ‘Zowat twee weekends per maand ben ik in een ver buitenland voor wedstrijden. Ik reis supergraag. Ik heb er zelfs een speciaal Instagramaccount voor: @traveling.aube. Zo zien mijn vrienden niet alleen het schermen, maar ook het onderweg zijn.’

‘Meestal vinden op zaterdag de voorrondes plaats, in Vancouver is het de finaledag. Als ik op vrijdag de voorrondes heb gehaald, moet ik vroeg opstaan. Ik ontbijt en rep me naar de zaal.’

6.45 uur | ‘Ik begin met vijftien minuten lopen, sprintjes trekken en schermgerichte been­bewegingen. Ik bouw mijn concentratie op. Door mijn oortjes weerklinkt altijd dezelfde playlist, om in the mood te komen. Op Spotify vond ik ook korte ‘sports inspirational speeches’, zoals van Erich Schwer.’

‘Anders dan de meeste schermers begin ik een uur voor de competitie al enkele matchen te schermen. Dan ben ik klaar om erin te vliegen.’

8.00 uur | ‘In de voorrondes beginnen we met zo’n driehonderd deelnemers, gaan dan naar 256, 128 en ten slotte naar 64 op de finaledag. Als ik de eerste wedstrijd win, moet ik lang wachten op de tweede: eerst alle vrouwen, dan alle mannen.’

8.45 uur | ‘Zijn er geen wedstrijden, dan slaap ik bij mijn vriend in Mariakerke. Dan is dit het moment waarop ik opsta om rustig te ontbijten en wat te studeren of examens af te leggen.’

‘Nu ga ik terug naar mijn hotel, dat ik altijd vlak bij de wedstrijdzaal kies. De zaal is te druk om uren te wachten. Ik neem een douche en repareer indien nodig mijn degens. Ik bel eens naar papa, die me op de voet volgt. Als ik tijd heb, maak ik pasta, maar die vind je niet zomaar in pakweg China of Colombia. Dan eet ik een sandwich met vlees. Véél koolhydraten, in elk geval!’

11.30 uur | ‘Terug naar de zaal, voor de volgende ronde. Alles begint van voren af aan. Je kunt geen uren opgewarmd blijven.’

14.00 uur | ‘Ben ik in België, dan gaan Simon en ik graag lunchen. We zien elkaar weinig. Daarna trek ik naar mijn ouders in Sleidinge en doen we inkopen om ‘s avonds te koken. Mijn favoriet: mijn vaders risotto met asperges.’

15.00 uur | ‘Later op de dag volgen de wedstrijden elkaar steeds sneller op. Verlies ik, dan eindigt de dag rustig. Ik evalueer de wedstrijd met mijn coach en recupereer voor de ploegenwedstrijd op zondag. In Vancouver schermt België niet in de landencompetitie: de vluchten zijn duur. Ik ga met Team Levavasseur, of ‘La Team’.’

19.00 uur | ‘Dit is doorgaans het moment dat de finale wordt geschermd. De dag van de voorrondes duurt soms tot 21.00 uur. Thuis zit ik dan meestal al in de zetel. Ik ben een enorme seriekijker. Ziekenhuisseries zijn een van mijn guilty pleasures, net zoals chocolade en Harry Potter. Met mijn vader kijk ik naar ‘Grey’s Anatomy’, met mijn moeder naar ‘Blind Getrouwd’, en met Simon naar nieuwtjes op Netflix.’

21.30 uur | ‘Als ik de finaledag haal, verloopt de avond chaotisch: terug naar het hotel, vijf minuten douchen en eten zoeken. Als het te laat is om nog op restaurant te gaan, bestellen we iets. Na de finaledag in Vancouver wordt het: meteen mijn bagage pakken, gaan slapen, en zondag om 5.00 uur al terugkeren naar Parijs.’