De zaterdag van de Japanse designer Jin Kuramoto: Tokio inruilen voor een verlaten eiland, snurkende vissers en de zoutste pasta ter wereld.
Jin Kuramoto (48)
- Japanse designer, gevestigd in Tokio.
- Bekend om high-end design met natuurlijke materialen.
- Werkt o.a. voor Hay en Honda.
‘Voor de wereldtentoonstelling van Osaka, die op 13 april opent, ben ik gevraagd om het meubilair van de paviljoenen te verduurzamen’, zegt Jin Kuramoto (48) vanuit Meguro, een van de hippe buurten van Tokio waar hij al meer dan twintig jaar woont en werkt. Dat de organisatie bij hem aanklopte, is niet zo’n verrassing: Kuramoto weet als geen ander high-end design te combineren met lowtech, natuurlijke materialen en oude technieken. Zo ontwierp hij eerder ‘Nadia’, een collectie voor het Japanse merk Matsuso gebaseerd op traditionele Japanse scheepsbouwtechnieken. In 2018 won hij op de Stockholm Furniture Fair de award voor ‘beste product’ met een stoel uit vlas. ‘Nu werk ik onder meer met een bedrijf dat gebruikt textiel perst tot een nieuw materiaal, waarvan we zitbanken voor de wereldexpo maken.’
Kuramoto verweeft stedelijke en rurale designelementen, een mix die alles te maken heeft met zijn achtergrond. Hij groeide op in Awaji, een ruraal eiland in de Baai van Osaka. ‘Awaji staat bekend om zijn vis en uien’, vertelt hij. ‘Mijn familie had, zoals de meeste andere, een uienboerderij. Tijdens het oogstseizoen moest ik als kind om 5 uur opstaan om mee te helpen – ook in het weekend.’ In zijn vrije tijd ging hij vooral vissen. ‘Mijn vader leerde het me toen ik vier was. Op Awaji had je niet veel keuze: vissen of videospelletjes.’ (lacht)
Op zijn achttiende verliet hij het eiland om te studeren en vestigde zich later in Tokio. Maar het vissen liet hem nooit los. Sterker nog: onder de naam Left ontwerpt hij sinds een paar jaar kunstaas. ‘In mijn eerste jaren in Tokio had ik er geen tijd voor, en dat vond ik erg jammer. Nu trek ik maandelijks eropuit, en dat voor vier tot vijf dagen. Drie weken hard werken, een week vissen: dat voelt als een goede work-lifebalans.’
3x getipt
1 | Uoshin
‘Een excellent visrestaurant. Ze hebben ook een mooie selectie sake en ‘shochu’ (Japanse ‘wodka’).’
| Website | uoshins.com
2 | Zauo
‘Een superleuke plek waar je je eigen vis kunt vangen uit de waterbakken rond je tafel, waarna ze hem meteen voor je bereiden. Een geweldige plek voor gezinnen met kinderen.’
| Website | zauo.com
3 | Kaki Goya Shinbashi
‘In Japan zijn ‘kaki goya’ (‘oesterhutten’) informele plekken waar je voor een redelijke prijs kunt genieten van verse oesters. Hier kun je die sfeer gewoon in Tokio beleven.’
| Website | jack-pot.co.jp
4 AM | ‘Ik ben op Hachijo-eiland, zo’n driehonderd kilometer van Tokio, samen met vier vrienden. Onze vismethode beoefen je immers het best in groep – het kan levensgevaarlijk zijn.’
4.30 AM | ‘In Tokio volstaat koffie als ontbijt, maar voor het vissen moet ik energie opdoen. Er is geen tijd voor een uitgebreide maaltijd, dus eet ik enkele onigiri. Mijn favoriet? Torigomoku, een rijstbal met stukjes kip.’
5.30 AM | ‘Samen met mijn vrienden neem ik de boot naar een klein, onbewoond rotseiland verderop. We varen door de pikzwarte nacht, omringd door stilte. Het is een prachtig moment. Ik zie niets, maar voel de spanning in de lucht.’
6 AM | ‘De zon komt langzaam op en de omgeving is adembenemend: alleen de zee en het ritmische beuken van de golven tegen de rotsen. Ik maak mijn vislijn klaar en check de getijden via een app. Tijdens een visdag van negen uur wisselen eb en vloed zich twee keer af. Wij vissen precies tussen die momenten in, wanneer de stroming het sterkst is.’
9 AM | ‘Ik heb al prijs: een geelstaart van tien kilogram hangt aan mijn lijn. Tien minuten lang moet ik met hem worstelen. Op zich geen probleem, maar vanaf een rots hengelen houdt risico’s in – vooral bij zware exemplaren. Ik ben ooit vijf meter meegesleurd naar beneden en had geluk dat er op dat moment geen grote golf tegen de rotsen sloeg.’
‘Na een foto gooi ik de geelstaartvis weer de zee in. Alles boven vijf kilogram geven we terug aan de natuur. Te zwaar om mee te nemen en minder smaakvol: te veel spier.’
10 AM | ‘We eten tijdens eb of vloed, want dan happen de vissen niet. Het is eb, dus haal ik mijn gaspitje boven. Zoals altijd kook ik een simpele pasta – zout water is hier in overvloed, dus dat komt goed uit. Ik gebruik een beetje tomatensaus of kaas, en soms wat schaaldieren die we van de rotsen rapen. Doodeenvoudig, maar het smaakt heerlijk.’
10.30 AM | ‘Mijn vrienden klauteren weer de rotsen op, maar ik hou het rustig: mijn grote buit heb ik al binnen. Ik wandel wat rond, geniet van de omgeving en observeer de anderen.’
4 PM | ‘We ruimen onze visplek op en stappen weer de boot op. De zon begint te zakken.’
5 PM | ‘Onze lichamen zijn flink afgekoeld, dus duiken we samen in een lokale sento, een Japans badhuis. Samen baden is typisch Japans, maar voor vissers is het vooral belangrijk om het weer warm te krijgen. We praten erop los.’
5.30 PM | ‘Het beste moment van de dag is aangebroken: biertijd! Mijn vrienden geven me complimenten voor de grote vangst.’
6 PM | ‘Voor het avondmaal geven we de kleinere vissen – geelstaarten en tandbaarzen – die we gevangen hebben aan de kok van het eenvoudige gastenhuis waar we verblijven. Hij bereidt ze voor ons en de andere gasten. De rest van de vangst gaat mee naar huis. Uiteraard maakt de kok van de verse vis sashimi. Het is heerlijk, vooral met een glas nihonshu (rijstwijn, red.) erbij.’
8 PM | ‘Tijd om naar bed te gaan, want morgen moeten we weer vroeg op. Op de tatami rollen we onze futons uit en gaan naast elkaar liggen. Omdat ik weet dat sommige van mijn vrienden behoorlijk kunnen snurken, doe ik mijn oortjes in – met noisecancelling.’
