De zaterdag van Kenny Burssens, chef-eigenaar van het restaurant Invincible in Antwerpen: pannenkoeken als ontbijt, 20 kilometer in 1,40 uur, en ritueel vrijen.
Kenny Burssens (43)
- Chef-eigenaar Invincible.
- Het Antwerpse restaurant bestaat twintig jaar.
- Marathonloper.
‘Mijn zaterdag begint met een looptraining van twintig kilometer. De ideale voorbereiding voor de twee marathons die ik jaarlijks loop.’ Dit weekend bestaat het Antwerpse restaurant Invincible twintig jaar. ‘Toen ik er als maître-sommelier mee begon, lag de nadruk al op vernieuwende wijnen. In 2011 verruilde ik de zaal voor de open keuken.’
Invincible werkt ‘nose to tail’ en serveert bijvoorbeeld gerechten met varkenssnuit. ‘Bij onze côte à l’os geven we geen frieten of saus, en we vragen geen bakwijze aan de klanten. Dat was even wennen voor hen, maar intussen komen de mensen er speciaal voor naar hier.’
Na zijn koksopleiding aan Ter Groene Poorte in Brugge leerde Burssens het metier bij grote namen als Jean-Pierre Bruneau, Firmin De Vogel van The Paddock en Danny Horseele van ‘t Molentje.
7 uur | ‘Als ik het geluk heb dat Wendy mee met me opstaat, bakt ze samen met onze dochter Josephine (13) pannenkoeken. Wendy en ik komen allebei uit een horecafamilie. Als kind waren we in de weekends vaak alleen of werden we weggebracht. Dat was niet wat we wilden voor onze kinderen. Daarom hebben we zestien jaar geleden besloten om onze zaak te sluiten in het weekend en op feestdagen. Wendy staat tijdens die vrije momenten achter het fornuis.’
7.45 uur | ‘Wendy gaat fitnessen, ik vertrek voor een loopsessie met de Managers Marathon Club. Ik loop elk jaar twee marathons. Daarvoor train ik twee keer per week: op een werkdag tussen de lunch- en avondshift, én een lange training op zaterdagochtend.’
8.30 uur | ‘Na het koffiemoment starten we in groep. Ik doe 1,40 tot 1,50 uur over twintig kilometer. Ik loop altijd met uptempomuziek van bijvoorbeeld Queens of the Stone Age of Arcade Fire.’
11 uur | ‘Voor de pasta nadien met de andere lopers pas ik. Ik zal thuis snel iets eten. Louie (14) speelt bij Antwerp Rugby Club. Ik wil hem absoluut bezig zien.’
14 uur | ‘Aanvankelijk snapte ik niets van de moeilijke regels, maar de rugbysport sprak me wel aan. Hoewel de spelers hard op elkaar kunnen inbeuken, is er een bewonderenswaardige fair play. Louie doet het trouwens super. Net zoals ik is hij breed, en hij heeft veel kracht en snelheid. Als ze naar de andere kant van het land trekken, gaan we niet mee. We hebben nog twee kinderen. Behalve Josephine ook Maurice (17), mijn pluszoon. Er moet altijd wel iemand worden opgepikt of weggebracht.’
16 uur | ‘Tijd voor een wandeling. Door de stad, op Linkeroever of in de Hobokense Polder. Een traditie die ontstond tijdens de coronapandemie. Wendy en ik willen het wandelen graag uitbreiden naar echt hiken in bergen en bossen, maar we worden tegengehouden door de kinderen, die dat natuurlijk niet graag doen.’
18 uur | ‘Apero time. We zijn geen champagnedrinkers. Liever een frisse riesling. Met sneukels: dat kunnen banale chips zijn, maar bijvoorbeeld ook toasts met krab die over is van in het restaurant, of blini’s met kaviaar.’
19 uur | ‘Wendy kookt, behalve als er vlees moet worden gebakken of gegrild, wat we in de zomer op ons dakterras doen. Af en toe gaan we in Antwerpen uit eten. Dan trekken we naar de usual suspects, zoals Het Nieuwe Palinghuis of The Jane. Maurice studeert ook aan Ter Groene Poorte en werkt bij Nick Bril. Plezant, bediend worden door je eigen zoon. Hij doet het uitstekend. Uiteraard.’ (lacht)
23 uur | ‘We zijn nogal cafégangers. Ook als we thuis hebben gegeten, trekken we geregeld nog voor een pint naar Café Ernst, Het Souke of Clodette.’
2 uur | ‘Het kan laat worden, al is dat in Antwerpen relatief: alle horecazaken sluiten vrij vroeg. We gaan huiswaarts om te vrijen, ons zaterdagse lievelingsritueel.’
