De zaterdag van architect Cyril Rousseaux: verloren brood maken, supporteren voor Club Brugge en relaxen op zijn Harley-Davidson.
Cyril Rousseaux (42)
- Tekent Belgisch paviljoen op de Wereldexpo Osaka 2025.
- En de voetbalstadions van Charleroi en La Louvière.
‘Het weekend staat in functie van mijn gezin’, vertelt architect Cyril Rousseaux (42). ‘In de week heb ik niet zoveel tijd voor hen, maar op zaterdag en zondag maak ik dat goed.’ De man die het Belgische paviljoen voor de Wereldexpo 2025 in Japan mag ontwerpen, is bijzonder trots: ‘Ik voel me als Eden Hazard op het wereldkampioenschap voetbal: de kapitein die andere Belgen op sleeptouw kan nemen. We hebben heel veel werk in dit project gestoken. En omdat we in Japan met lokale ondernemers samenwerken, is het ook een zeer complexe opdracht. Bovendien is het ons eerste internationale project.’
Qua omvang is het expoproject minder uitzonderlijk, zegt Rousseaux. ‘Met mijn bureau Carre 7 heb ik op dit ogenblik wel twintig projecten lopen van die omvang: elf miljoen euro.’
5.30 uur | ‘Ik sta vroeg op: Luca, onze oudste zoon, speelt bij de jeugd van Club Brugge en ik rij hem van La Louvière, waar we wonen, naar Brugge, voor een match tegen Charleroi.’
6 uur | ‘Voor het gezin maak ik verloren brood met brioches en kaneel, zo is het op zijn lekkerst. Zelf ontbijt ik nooit, ik drink alleen een glas water met vitamines en een kop koffie.’
8 uur | ‘Tijd voor boodschappen. Voor mijn vrouw is dat corvee, maar ik vind dat wel aangenaam. Ik hou ervan langs de rekken te flaneren, maar niet langer dan twintig minuten.’
8.45 uur | ‘Ik maak een pasta voor Luca, zodat hij die in de auto kan opeten. Zo winnen we tijd, want tegen de middag moet hij aan het stadion van Club Brugge zijn. Mijn vrouw en onze twee andere kinderen gaan gezellig mee, zodat we maximaal profiteren van de tijd samen.’
12.30 uur | ‘Met ons vieren eten we gezellig een hapje bij Amunì, een van onze favoriete restaurants in Brugge. Mijn lievelingskeuken is de Italiaanse, vandaar. Na de lunch maken we een wandeling door de stad.’
15.30 uur | ‘Match time. We kennen de ouders van de Brugge-spelers al een beetje, maar jammer genoeg is er de taalbarrière. Maar de Brugse ouders doen moeite om Frans te spreken en wij doen ons best om een woordje Nederlands te praten. Grappig detail: ik ben de enige Belgische architect die twee nieuwe voetbalstadions mag ontwerpen, voor Charleroi en RAAL La Louvière, hoewel ik niet zo’n voetbalfan ben.’
17.15 uur | ‘De match zit erop. Brugge stond zes minuten voor het einde nog 0-2 achter, maar heeft na een ongelooflijke ‘remontada’ gewonnen met 3-2. Hier staat een trotse vader. Tijd voor een glas in de cafetaria en dan naar huis, want we moeten zo’n anderhalf uur rijden. Bovendien wordt onze dochter Clara vandaag tien: dus staat er nóg een feestje op de planning.’
19 uur | ‘Party time met de familie, maar het aperitief sla ik over. Ik doe een ‘régime sec’, want de jongste maanden ben ik door de onregelmatige werkuren wat bijgekomen. En ik wil in vorm zijn voor de reis naar Japan, waar we voor het eerst onze Japanse collega’s zullen ontmoeten.’
20 uur | ‘Mijn favoriete moment: ik ga Thaise maaltijden afhalen met de motor, een Harley-Davidson die ik kocht voor mijn veertigste verjaardag. Van motorrijden word ik relaxed, al staat hij eigenlijk te vaak in de garage. De rest van de avond vieren we gezellig samen.’
0.30 uur | ‘Lezen in bed ontspant me, ofwel stripverhalen ofwel managementboeken. Fascinerend én inspirerend: de biografie van Walter Chardon, commercieel directeur van Sporting Charleroi. Ook goed: ‘On m’a pris pour un fou’ van Salvatore Curaba, de voorzitter van RAAL La Louvière en oprichter van het informaticabedrijf Easi. Dat ik met hem mag samenwerken voor zijn nieuwe stadion is fantastisch. Je leert uit zijn boek dat een ondernemer ook mindere momenten heeft. Dat vind ik geruststellend.’
0.45 uur | ‘Tijd om te gaan slapen. Op zondag speelt onze jongste zoon Alessio zijn voetbalmatch en begint alles opnieuw.’
