Kunstenaar-auteur Robert Devriendt over het leven op het puntje van je stoel: Arabische trance, toevallige ontmoetingen en déjeuner sur l’herbe.
Wat is de stoel van je leven?
Robert Devriendt: ‘Maanden geleden passeerde ik een brocantewinkel, waar ik twee stoelen met een ronde leuning en rood fluweel kocht. Wellicht namaakkitsch, maar dat deert me niet. Het zijn geen erfstukken met een beladen geschiedenis. Die stoelen zijn het resultaat van een incidentele ‘ontmoeting’: iets waar ik graag voor opensta in mijn leven en werk.’
Wat houdt je op het puntje van je stoel?
RD: ‘Arabische muziek. Religieuze gezangen, trance of pop: die typische glijdende tonen doen me alle grond onder mijn voeten wegzinken. In een nummer kan ik het moment van pure ontroering perfect aanwijzen. Die magische seconden kan ik eindeloos na elkaar afspelen.’
Voor wie hou je een stoel vrij tijdens je droomdiner?
RD: ‘Op diners voel ik me niet thuis, want je moet je er altijd zo gedragen. Kennismaken met je buren, je glas correct vasthouden, de conversaties goed doseren: er zijn zoveel ongeschreven wetten aan zulke etentjes, zeker in de kunstwereld. Laat me maar picknicken in de natuur. Mijn droomdiner is een déjeuner sur l’herbe met mijn vrouw en kinderen. En met een eventuele voorbijganger. Toeval bestaat niet. Er is altijd een reden waarom je ergens passeert.’
Waarvan viel je recent van je stoel?
‘Van de Turkse Netflix-serie Bir Baskadır, de beste die ik in jaren zag. De reeks gaat over het contrast tussen gesluierde vrouwen en seculiere Turkse mensen, al is het niet specifiek de inhoud die me raakt. Wel de acteerprestaties. Alleen al de manier waarop het hoofdpersonage over straat wandelt, is fascinerend. Soms zou ik het beeld willen stilzetten om uit te zoeken: wat is het nu precies wat me zo aangrijpt?’
Kun je goed stilzitten?
‘Ik zit altijd op deze stoel te schilderen aan tafel. Elk uur moet ik het atelier eens verlaten, anders hou ik het niet vol. Thuis heb ik een houten terras gemaakt tussen de bomen. Ik kijk er uit over de velden en het bos. Maar zelfs met een koffie, tijdschrift of krant hou ik het er nooit lang uit. Toen ik vijf jaar geleden mijn boek begon te schrijven, dacht ik ooit op dat terras rustig mijn eigen roman te kunnen lezen. Maar jezelf lezen is even confronterend als naar je eigen schilderijen kijken.’
Wanneer zag je het niet meer zitten?
‘Ik heb voortdurend ups-and-downs. Soms kan één blik – zelfs van een hond – me in een goede stemming brengen. Maar evengoed kan een lelijk huis me intriest maken. Soms maak ik speciaal een omweg om een vreselijke nieuwbouwwijk niet te moeten passeren.’
